Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1944, Page 4

«) ] o
LESP.rtK V»OPGUNBLAÐSINtS
En ekki var ha'gt um vik: Fanna-
lög voru svo mikil að Tvídægra
íuyndi seni jökuli vera og nær lát-
lausar norðan hríðar geysuðn um
’.ær mundir. Hann fór nú samt að
'inna vin sinn og nágranna Pál á
iJverá og bar upp fyrir honum vand-
•æði sitt og spurði hann hvort
hann myndi treystast til jiess að
fara suður vfir Tvídægni, ef hann
fengi til mann með honum. l’áll var
fljótur til svars og kvaðst skyldi
fara næsta morgun snemma. en ekki
vildi hann hafa mann með sjer, því
alt eins gaúi sjer orðið það til taf-
ar, en á ratvísina sagðist hann
treysta þó hann væri einn, um till
lirræði, en Jóhann bróðir sinn. sem
}>á var staddur á Þverá, kvaðst hann
myndi fá til þess að flytja sig á
hesti skamt suður á heiðina og svo
hraða ferð skyldi hann hafa, sem
sjer væri auðið. Mun Páll hafa vír-
ið a>ri fús til fararinnart því marga
stórrausn átti hann Efra-Núpshjón-
um að launa. Oft höfðu þau hjálp-
að honum er þröngt var í búi, var
Pálína húsfryja ekki smátæk er
hún vissi að nágranna sína skorti
J)jörg. ilirti bónda þótti svör Páls
góð, svo sem hann vænti. þó hon-
um þætti ísjárvert að etja Páli út
í stórhríðar á Tvídægru um hávet-
ur, en hinsvegar, þekti hann karl-
mennsku hans og kjark, á hverju
sem gekk.
Næsta morgun voru þeir bræður
Páll og Jóhann, snemma á fótum
og hugðu að veðri. Var þá norðan
kófhríð, svo lítið sást með jörð? en.
kollheiðt í lofti. Þeir bjuggu sig
samt til ferðar í skyndi og lögðu
á hesta sina og hjeldu upp á heið-
ina, sá ])á lítið' frá sjer og hvergi
kendi jarðar, riðu þeir eftir óslit-
inni fannbreiðu. Þar til þeir komu
að Böðvarshaug, er það hóll einn
norðarlega á heiðinni. Vildi Páll
nú ekki hafa not hestsins lengur.
Ræddust þeir bræður við um stefnu
þá er Páll skyldi hafa suður í Hvít-
ársíðu og settu hana til vindstöðu,
skildu þeir að því. Reið Jóhann
til t)iika ofan í Núpsdalinn en Páll
gekk suður heiðina, var færð sæmi-
leg en hríðin hjelst óslitin með
miklu frosti, voru fannalög svo
mikil á fjallinu að mishæðir allar
voru .sem horfnar og varð hann
að halda eftir stefnu með styrk af
vindstöðu, þar til hann kom á svo-
nefnda Selhæð, er ])aðan röskur
klukkustundargangur til efstu
lnvja svíðraði þá frá hríðinni svo
að sást til fjalla, þó dalafyllir væri
af kófhríð. Tók hann mi beina
stefnu á (íilsbakka, koin hann þang
að áður rokkið var, var þá allmikill
bylur. Kvaddi hann nú dyra, kom
vinnumaður prests út, og er þeir
höfðu heilsask bauð vinnumaður
Páli hið sk.jótasta inn í bæjardyr.
Páll gerði boð fyrir prest og kom
hann að vörmu spori fram. Sagði
Páll honuin deili á sjer og að hann
væri með kveðju og brjef frá Hirti
bónda á Efra-Núpi. Prestur spurði,
hve langt væri síðan hann hefði
liitt Iljört? Páll sagði að þeir hefðu
talast við í gærdag um þetta leyti,
því þá hefði hann komið heim til
sín og beðið sig að fara þessa ferð,
því Pálína húsfreyja lægi mikið
veik. og í dag hefi hann farið vfir
Tvídægru. Síra Magnús kvað hann
fara ofdirskulega, þó vorkun væri,
er mikið lagi við. Ljet hann Pál
koma til baðstofu og fjekk hann
þar hinar bestu viðtökur. Var Gils-
bakkaheimili víðfrægt fyrir forn-
rausnarlega gestrisni, þótti flest-
um er heimsóttu þau prestshjón,
síra Magnús og frú hans, viðtökur
allar eftirminnilegar, hvorutveggja
var: að veitingar voru stórmann-
legar og þá eigi síður, að prestur
var gáfaður og víðlesinn svo að af
bar og viðræður hans við gesti
voru með þeim hætti, að þeir
fóru venjulega frá Gilsbakka, eigi
síður andlega endurnærðir, en lík-
amlega. Getur sá, er þetta ritar,
um það borið af eigin raun.
Prestur hvarf fljótle.ga til skrif-
stofu sinnar, en kom bráðlega aft-
ur og hafði tal af Páli. Ilvað hann
meðul þau er Pálína þyrfti að fá,
verða tilbúin fyrir hátturnál,
en hinsvegar fyrirbiði hann Páli
að fara norður yfir Tvídægru að
morgni, ef veður batnaði ekki til
nnma, frá ])vít sem rnú væri, því
þung myndi norðan hríð í fangi á
svo langri leið. Páll þakkaði presti
góðar viðtökur og umhvggjusemi
sjer til handa. Kvaðst þó myndi
leggja framt á um ferðir sínar . því
lífi Pálínar húsfreyju, vildi hann
ekki síður bjarga, en sínu eigin
lífi og yrði að skeika að sköpuðu
um ferðir sínar þó veður væri ekki
í besta lagi, er hann færi norður
um. Óskaði hann eftir að fá með-
ulin í sínar vörslur áður hann gengi
til hvílti. Síra Magnús sá að ekki
tjáði að hlutast til um ferðir Páls,
og fjekk honum meðulin um kveld-
ið.
Páll tók á sig náðir og vaknaði
raeð birtingu og klæddist og gekk
út og heyrði að veðrið, var á norð-
an hríðarkóf og jeljagangur. Hann
mætti síra Magnúsi í bæjardyrun-
um og bauð honurn góðan dag.
Prestur spurði Pál hvort hann ætl-
aði að freista svo mikilst að leggja
á Tvídægru í slíku útliti, sem nú
væri. Páll sagðist alráðinn í því,
að leggja strax á stað, en ef sjer
findist of hörð hríð í fangið myndi
hann staldra til morguns á efstu
bæjum í Hvítársíðu. Varð Páll nú
að koma í stofu og þyggja mat,
áður hann lagði af stað. Fylgdi síra
Magnús honum svo til dyra og
færði honum böggul og sagði að í
honum væri matur er hann skyldi
hafa sjer til hressingar á heiðinni
kvað hann engan gest hafa farið
svo óvarlega úr sínum hiisum, sem
Pál. Minnistætt sagði Páll sjer
það, hve síra Magnús hefði beðið