Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1944, Qupperneq 10

218
LESBÓR MORGITNBLAÐSINS
fanter (fílum), er fara frá Péturs-
borg og yfir það Rauða haf, allt
þar til þeir koma til Kanton og hafa
heim með sér þá kínisku vöru. Eg
meina þeir eru á reisunni hér um
tólf eður þrettán mánuði, og að
þeim heim komnum fara strax aðrir
á stað, en hvað margt fólk fvlgist
með þeim, veit eg ógjörla. llitt
veit eg, að þeir hlaða kastilli á
hrygg þeirra, ef þeim skyldi maeta
ramingjaflokkur, er vildi stela
þeirra vöru frá þeim.
Þegar vor konfedor fer frá skip-
inu, er liöuum veittur konungleg-
ur heiður með mörgum skotum og
mikillri virðingu og viðhöfn. Allir
matrósar hróiia honum æru með
híifum af og háu hrópi og segja
húrra þrisvar sinnum. Sluppu
(skipsbáts) fólkið, sem er með
konfedoren, segir einu simþ húrra.
Þann heila dag eru matrósar vel
Ivstugir og glaðir og hafa nú gleymt
allri mæðu, höggum og hungri, er
]>eir á reisunni hafa útstaðið. so
lengi brennivínið er i höfðinu.
Um morguninn, ]>egar höfðum
út sofið, var nóg að gjöra, sem var
að aftakla skipið (fella reiða á
skipinu) og flj'tja skipsins reiðskap
upp í bangsalinn* samt allan vorn
provjant, og skyldi skipskokkurinn
vandlega et'tir sjá, hvert skaða
fengið hefði. Vorar 34 kistur með
silfurstöngum og allir blýkassarnir
með voru uppfylttar til faktoriet í
Ivanton, er faktoriets kapteinninn
skyldi láta inn setja í handelshus-
et og vakt fyrir utan dyrnar, sem
var so innréttað, að einn undiroff-
iseri með sínu bakksfólki það er
átta mönnum, skyldu halda vakt á
faktoríinu, og þegar fríir væru fyr-
ir vakt, þá að innkaupa sér naixð-
vendugt töj til heimi’eisunnar fyrir
þá peninga, er þeir lána af vorum
kapteini, sem er 8 rd. Ilver undir-
offiseri hefur vakt á faktoríinu um
viku tíma, og so kenrar annar frá
skipinu með sitt bakksfólk og verð-
ur þar og viku, sem gengur so
lengi, að allt fólkið hefir verið í
landi og kevpt sér til heimreisunn-
ar, það er klæði og te með undir-
koppum. Nú er skipið gjört aldeilis
tómt og vandlega eftir séð, hvert
nokkurn skaða hafi fengið. Vér
höfum vel þrjá timburmenn, en það
er ei mikið. Vér tökum vel hér um
40 þegar konram til Kína, sem
ekkert annað gjöi’a en kalfatre
(þétta) skipið, fyrst utan borðs, so
innau borðs, sem lengi stendur yfir.
So lengi þetta yfir stendur, verður
ei á móti lastiimi tekið. Þar er og
einn undiroffiseri á bangsalnum,
er eftir sér, að allur skipsins reið-
skapur sé í góðu standi til heim-
ferðarinnar. Nú Jiegar skipið er nu
þétt og vel við gjört, er super-
kargóinn látinn vita, að skipið er
í stand. Kemur sú ordre frá hön-
nm, að á morgun komi fyrst postu-
línskassar, sem gjarnan koma að
kveldi dags og eru losaðir um nótt-
ina. Þar eru tveir Kíneser með, því
þeim tilhevrir báturinn, sem kass-
arnir í færast. Þegar lastin er nú
inn tekin, hvað lítið sem það vera
kann, er það lag upp fyllt með
þurrum sandi á milli kassanna, so
þeir nái ei til að skrölta í sjógang-
inum. Vor yfirstýrimaður hefur að
móttaka lastinni og svara til henn-
ar, að ei til skaða koma kunni.
Ærið nóg er að bestilla um þessa
tíma. Ilér grasserar stór sjúkdóm-
ur bland matrósanna. Orsök })ar
til er þessi, að þegar konram af
langri reisu til Kína, höfum haft
þrjá pela vatns í 24 tíma. Nú eru
þarmarnir innsmognir. Þegar vér
komum til Kína, fáum vér vatn so
mikið sem viljum. Þar næst etum
vér þá kínisku ávexti? sem mann
hissar eftir (hafa æsandi áhrif).
En fari menn að drekka vatn upp á
þessa ávexti, verður á stundum of
mikið, so mann fær þunnt líf. Hann
heldur áfram líka vel að eta þessa
sætu ávexti og drekkur til. Nú
magnast þessi sjúkdómur so, að það
gengur blóð frá hönum. Alltíð héf-
ur hann stóra lyst til matarins, en
hann kemur frá hönum aftur að
vörmu spori. Margur var til stóls
kannske tíu sinnum á tíma, en þar
kom ekkert utan blóð. Og það, sem
mér þótti undarlegast, að þegar
þeir gengu til sinnar sængur, voru
þeir sem drnkkinn maður og töl-
uðu yfir sig. Þegar þessi sjúkdóm-
ur var mestur var vor doktor upp
á faktoríet, því vor yfirvöld voru
og illa haldin af þessum sjúkdóini.
En þegar nokkrir eru mikið sjúkir,
má doktor koma til skipsins. Meðal
þeirra sjúku var einn matrós að
nafni Ivaspar. Doktorinn fór til
lians og tók á hans lífæð, fer strax
upp til prestsins og segir, að hann
skuli tala gott fyrir hönum, en sá
sjúki talaði ei annað en bölv og
bann til prestsins og skipaði hön-
um burt, en prestur fór ei að held-
ur. Að síðustu sagði Kaspar Faðir
vor og so framvegis, inn til hann
sagði ,(Því ríkið er þitt“. Þar eftir
deyði hann strax og varð begraf-
inn af þeim kínisku hjá hinum
dönsku. Annars kastaði vor prest-
ur þrenrar sandrekum á hann, fyrr
en frá borði fór. Og er so til enda
þessi historía um Kaspar Norðmann.
Eg lá í þessum sjúkdómí en þorði
ei eta, utan hvað doktorinn
anordnerede, sem var bouillon-súpa
og ekkert annað. Þessu bouillon-
súpa er soleiðis, að það er tekið
lærket og kokkað í vatni so vel, að
allur krafturinn fer í vatnið. Þetta
bara vatn var mér gefið, tvær spil-
kommur (bollar), ein um tnorgim-
inn og önnur um kvöldið, og þetta
varaði vel í fimm eður sex daga.
Þá fékk eg brauð, en ei smjör.
Þrem dögum þar eftir fékk eg bæði
smjör og brauð sem vildi. Allir, sem
dóu, átu það, sem þeim var fyrir-