Lesbók Morgunblaðsins - 01.02.1948, Blaðsíða 2

:16
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Riffill var ekki til þar. Haglabyssari
var nr. 16 og við fengum með ,henni
fjórar patrónur hlaðnar með fugla-
höglum.
Það var mjög í sama mund að við
lögðum af stað aftur úr Rekavík og
bjarndýrið kom að landi hinsvegar
við víkina þar, sem heitir Barð. Rjett
þar fyrir innan á hlíðinni gengur
klettadrangur fram í sjó. Dýrið gekk
nú inn skriðurnar fram með hlíðinni,
sem var snarbrött þangað til það kom
að nokkurskonar einstigi, sem lá upp
fjallið, rjett fyrir utan dranginn. Þar
lagði það leið sína upp fjallið. Við
hertum nú róðurinn, sem mest við
máttum og lögðum að landi fyrir inn-
an dranginn.
Bjarndýrið snusaði að mjer
t
Þegar á land var komið fórum við
upp með honum og stóðst það á end-
um að jeg komst upp í smá skarð
sem var í klettabeltið og að dýrið
var komið á móts við það upp ein-
stigið. Jeg hafði aldrei sjeð bjarndýr
áður, en nú stóð það alt í einu 10
faðma frá mjer. Það horfði á mig
eins og það væri afar undrandi. Svo
snusaði það að mjér.
En nú var enginn tími til umhugs-
unar. Jeg miðaði byssunni, sem var
hlaðin fuglahöglum á hausinn á því
og hitti ágætlega. Dýrið rak upp ösk-
ur en fjell samt ekki við. Það tók nú
aftur á rás upp einstigið, sem lá beint
upp að þverhnýptu berginu. En það
átti nú mjög óhægt um vik. Einstigið
var snarbratt og það várð að klóra
sig áfram. Því tókst samt að komast
nokkru hærra.
Jeg átti liinsvegar ekki hægt um
eftirför enda þótt jeg hefði^dýrið af-
króað þarna í gilskorunni, sem var
snarbrött. Það var hæpið að jeg gæti
fótað mig í henni, og það var meira
en óvíst að höglin ynnu á skepnunni.
Ef það snerist til varnar og rynni á
mig hlaut jeg að hrapa niður í stór-
grýtta f jöruna.
Með því að færið var ekki mjög

Handan við víkina var þjarndýriö unniö
langt tók jeg því þann kostinn að
skjóta öðru skoti. Það hitti eins og hið
fyrra en alt kom fyrir ekki, bjarndýrið
orgaði en drapst ekki, höglin unnu
bersýnilega ekki á því, en það var nú
orðið töluvert sært. Samt sem áður
tókst því að þoka sjer lengra upp
fjallið og alla leið upp undir bergið.
Þar lagðist það niður og horfði niður
til okkar. Nú komst það ekki lengra.
Það var gjörsamlega afkróað.
En það var þýðingarlaust að reyna
fuglahöglin oftar á það. Jeg ákvað
þess vegna að snúa við út í Rekavík
aftur og reyna að fá betri hlaðning í
byssuna. Þóttist nokkurnveginn viss
um að dýrið væri orðið það sært að
það gæti ekki lagst til sunds aftur,
enda langt sund út á næstu ísjaka.
Nóttin var björt og engin hætta á að
við týndum því. Þetta var um mið-
nættið.
Við fáum ný skot
Svo snerum við til Rekavíkur aftur.
Og nú fundust stærri högl. Hlóðum
við nú sjö eða átta skot með þeim og
lögðum af stað með þennan nýja hlaðn
ing til þess að finna bjarndýrið.
Lentum við bátnum aftur fyrir inn-
an klettinn en ákváðum að fara aðra
leið að dýrinu. Höfðum nú fengið með
okkur meiri mannskap og kaðla til
þess að síga* í. Gengum við nú upp
hlíðina nokkru innar og er við vorum
komnir dálítið upp fyrir þann stað er
bjarndýrið var á, lögðum við leið okk-
ar út klettahillu, sem lá út fjallshlíð-
ina. Fórum við út hana þar til við
komum á móts við það. En þá var
all langt niður að því og óráðlegt að
skjóta á svo löngu færi, enda slútti
bergið dálítið framyfir það svo það
sást varla. ,
Jeg hef aldrei heýrt annað eins öskur
Þá leiðina völdum við líka. Kaðlin-
um var hnýtt um mig og jeg látinn
síga niður. Þeir hjeldu tveir um end-
ann upp í hillunni. En það var óþægi-
legt að síga með hlaðna byssuna, og
klettarnir voru sleipir.
Þegar jeg hafði sigið um 30 faðma
niður gekkMálítil snös fram úr fjall-
inu. Á henni gat jeg fótað mig með því
að hafa styrk af kaðlinum. Þá voru
ekki nema um það bil 10 faðmar nið-
ur að bjarndýrinu. Það lá nú kyrt og
eins og fram á lappir sínar þarna uppi
við bergið.