Lesbók Morgunblaðsins - 01.02.1948, Blaðsíða 6

50
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
^ vaJ
Oss var vísað niður í afturlest. Var
þar stigi niður í þriðja farrými og þar
gengið í lestina. Þarna var loftgott og
rúmt. í loftinu hekk eitt steinolíuljós-
ker og bar daufa skímu yfir þetta
gímald. Um aðra birtu var ekki að
tala. Lítið var af vörum í lestinui
nema hvað brytinn átti þar fjölda
bjórkassa. Þöktu þeir mestan hluta
gólfsins í tveimur lögum og náðu jafn
hátt umgjörð neðra lestaropsins.
Menn fóru nú að hreiðra um sig
þarna á bjórkössunum eftir því som
föng voru á. Voru þarna bæði kar’ca'
og konur. Höfðu sumir rúmföt með
sjer, en aðrir ekki annað en brekan
eða poka.
Út í bylinn
Um nón lagði ,,Flóra“ á stað. Var
þá komin talsverð mugga, en þegar
út í flóann kom brast skyndilega á
^eðiveður með grenjandi hríð, svo að
ekki sá út úr augunum. Fór þá þegar
að stæra sjó, svo að farþegar kusu
að ganga til náða. Var svo talið að
þeir hefði verið rúmlega áttatíu tais-
ins, en skipverjar voru annað hvort
l?eða 14, svo að nær hundrað manns
var um borð í skipinu.
Veðrið versnaði stöðugt, stormurinn
jókst, sjóinn stærði og frostharka
varð grimdarleg. Skipið tók ægilegar
veltur og hnykkir komu á það þegar
holskeflur skullu á því, og virti.l
manni þá braka i hverju bandi, eins
og það væri að gliðna sundur. Gerðust
þá margir sjóveikir og sjóhræddir.
Alla nóttina helst þetta og fram á
næsta dag. En fyrir oss lestarbúa
voru engin skil dags og nætur og
vissum vjer lítt hvað tímanum leið
og höfðum fáar frjettir af því, sem
gerðist annars staðar á skipinu. Þó
frjettum vjer það á þriðjudagsmorgun
að skipið væri komið vestur á Húna-
flóa, en nú væri veðrið orðið svo vit-
laust, að ekki væri viðlit að fara
venjulega siglingaleið, og hefði því
verið tekin stefna til hafs, beint upp
í veðrið.
Þannig var haldið áíram allan
þriðjudaginn. Skipið var mjög lítið
hlaðið og því hátt á sjó, og nú tók að
hlaðast á það ís og ljet það því miklu
ver en áður. Engan matarbita var
hægt að fá um borð. Þeir, sem voru
á ferli sögðu að brytinn væri sjóveik-
ur — en brytinn vár kona, að vísu
mesti stólpagripur, en hún gat þó
orðið sjóveik eins og aðrir. Vatn fekst
ekki heldur og var því borið við að
ekki væri hægt að ná til vatnsgeym-
anna. Þótti vatnsskorturinn verri
heldur en matarleysið, en fólk bar s'g
vel og enginn mælti æðruorð.
Vofa í skipinu
Lágþiljur voru fremst á „Flóru“ og
tveir allháir stigar af því upp á há-
þiljurnar. Fremst í stafni voru klefar
skipsmanna og geymslur og þurfti að
fara yfir lágþiljurnar til þess að kom-
ast þangað. En þar hafði engum verið
fært á milli síðan á þriðjudagsnótt. Á
lágþiljunum var eitthvað af vörum, og
þar voru einnig nokkrir lifandi sauðir
og geitur.
Á þriðjudagskvöld var stýrimaður
á stjórnpalli. Veðrið var hið sama og
ekki var hugsað um annað en halda
skipinu upp í og reyna að verja það
áföllum, Heyrir þá stýrimaður alt í
einu nístandi angistaróp í gegn um
stormgnýinn. Verður honum litið fram
á, og sjer þá að hurð á hásetaklefa
framan við lágþiljur, stendur galopm
og hvít vofa er i gættinni og frá henni
koma þessi hræðilegu óp. Bar hún af
við kolsvart myrkrið innan við dyrn-
ar.
Vjer frjettum seinna að stýrimanni
hefði brugðið hastarlega, því að hann
taldi þetta yfirnáttúrlegt, þar sem
hann vissi að engin lifandi mannvera
átti að vera þarna. En hásetinn sem
stóð við stýrið gat frætt hann á bví
hvernig á þessu stóð.
Meðan skipið stóð við í Siglufirði
hafði stúlka, sem var á leið um borð,
fallið í sjóinn milli skips og bryggju.
Henni var óðar bjargað og var fyrst
farið með hana inn í vjelarrúm og hún
látin liggja þar á ristum yfir vjelinni
á meðan henni var að hlýna. Síðan
höfðu hásetar farið með hana fram í
klefa sinn, látið hana hátta þar og
tekið föt hennar, með sjer til að þurka
þau. Þarna hafði stúlkan svo verið
einmana síðan, því að enginn hafði
árætt að fara fram í klefann að sækja
hana.
Þegar stýrimaður heyrði þessa
sögu, varð hann reiður mjög og skip-
aði einhverjum háseta að fara þegar
í stað að bjarga stúlkunni. En það var
ekki álitlegt ferðalag. Hafsjóar gengu
hvað eftir ahnað yfir skipið og höfðu
sópað út flestu því, sem á lágþiljum
var, þar á meðal öllum sauðunum og
geitunum, nema einni.
Skipverji þorði þó ekki annað en
hlýða. Sætti hann lagi og komst fram
eftir skipinu og náði í stúlkuna. Hann
var heljarmenni og bar hana eins og
ullarvindil vfir lágþiljurnar og upp
stigann. En er þau voru komin efst
í stigann, kom ólag og sópaði stigan-
um með sjer útbyrðis, en þáð vildi
þeim til lífs að þau köstuðust upp á
þilfarið og var þar einhver nærstadd-
ur að grípa í þau.
Stúlkan hafði verið orðin viti sínu
f jær af því að vera þarna ein í myrkri
og þeim ólátum er yfir gengu. Hún
reyndi að komast út, en það var ekki
hægt, því að hurðin var læst. Ein-»
hvern veginn hafði henni tekist að ná
í eitthvert barefli, sem var svo öfl-
ugt að hún gat brotið upp hurðina.
Hún náði sjer þó furðanlega fljótt
aftur. En þetta atvik varð geitinni til
lífs, því að hún skaust bógbrotin inn í
klefann og.hafðist þar við upp fiá
því.
Stærsta áfallið
Það var einhvern tíma á miðviku-
dagsnóttina að skipið fekk versta á-
fallið. Fleygði sjórinn því þá svo gjör-
samlega á hliðina að siglur voru í sjó.
Þetta skifti engum togum. Ljósker'ð
sem hekk í lestinni, slóst upp í loftið