Lesbók Morgunblaðsins - 25.04.1948, Blaðsíða 5

Lesbók Morgunblaðsins - 25.04.1948, Blaðsíða 5
LESBÖK MORGUNBLAÐSIN S !;!TT 225 að stunda háskólanám. Uróöirinn var lengi í sjóhernum, síðar í landhern- um, alllengi atvinnulítill. „Hvers vegna ferð þú til Venezu- e!a?“ spyr jeg. „Við ítalir erum oí margir til að gcta iifað á hinum byggilegu hlutum lands okkar,“ svarar hann. „Þess vegna er atvinnuleysi á ítalíu. Þess vegna búa of margir þar við þröng- an kost. Ef jeg hefði verið kvrr, þá hefði jeg sennilega gerst bóndi á jörð foður míns. Jeg hefði vafalaust getað dregið þar fram lífið, en það hefði orðið mjög tilbreytingalítið, stöðugur þrældómur, litlir möguleikar til að komast áfram — í stuttu máli — leiðindalíf. Jeg veit ekki örugglega hvað við tekur, en það verður áöyggi- lega ekki verra en það, sem hefði orðið heima. Jeg kannast við nokkra menn frá Bari, sem flutt hafa til Venezuela. Þeir láta vel af lífinu þar, segja nóga vinnu, ónumin landsvæði, mikla möguleika. Jeg er með brjef til vinar föður míns, ítala, sem flutti til Venezuela fyrir nokkrum áratugum, og jeg vona að hann leiðbeini mjer. Faðir minn seldi hluta af jörðinni og greiddi þannig það, sem okkur bræð- urna vantaði í fargjaldið. Við bræður eigum 50 dollara í f jelagi. Annað eig- um við ekki. Ef okkur gengur vel er mjög sennilegt, að foreldrar okkar flytji líka vestur. Bróðir minn talar spönsku sæmilega og jeg kann oíur- lítið.“ „Hvað langar þig mest til að gera í Venezuela?“ spyr jeg. „Mig hefur altaí langað til að eign- ast jörð og rækta ávexti. Ef jeg ætti peninga myndi jeg fara á háskóla í Caracas, en um það er ekki að ræða. Jeg reyni að fá mjer einhverja vinnu, eitthvað. sem gefur mjer peninga, svo jeg geti keypt mjer jörð og ræktað. Það er ábyggilega gaman að eiga frjó- sama og góða jörð.“ Jeg spyr hann, hvort hann geri ráð fyrir að samferðamennirnir hafi svip- aðar ástæður fyrir vesturförinni og hann. Það þykir honum mjög senni- legt. Flestir eru þeir bændur eða bændasynir, sem ekki trúa á fram- tíðína heima, verkamenn, sem tekist hefur með einhverjum ráðum að aura saman í fargjaldið, hið sameiginlega er trúin á betra líf vestra en í Evrópu. Iíann staðfestir upplýsingar Galvanis um kaupgjald og vöruverð. Jeg spyr hann, hyort mikið beri nú á fasistum i Ítalíu. Ilann svarar því neitandi. Hann segir, að íyiir nokkrum árum hafi verið 45 miljónir fasista í ítalíu, en nú sjeu þar jafnmargir andfasist- ar. „Við skiptum um betta eins og skyrtu,“ segir hann og hlær. Jeg bið hann að segja mjer eitthvað, sem hann viti alveg örugglega um ísland. „ísland er kalt land. Þar er borg, sem heitir Reykjavík. Svo sje jeg á ykkur, að þið hljótið að vera hvítir, eins og við.“ Jeg virði þenna hreinskilna unga myndarmann fyrir mjer og þá verð- ur mjer alt í einu ljóst, að það voru svona menn, sem upphaflega komu og reistu bú úti á íslandi. Það voru svona menn, sem fóru hjeðan og brutu sjer veg til þroska vestur í Norður- Ameríku. Það eru svona menn hvað- anæva úr Evrópu, sem beisla nú auð- lindir Suð<Ir-Ameríku. Hinn óslökkv- andi lífsvilji sleit ræturnar, sem batt þá móðurmoldinni og gerði þá jörð eina að ættlandi, sem enginn meinaði þeim að erja. „. . . Sckur cr sá einn, scm . “ Við sitjum enn lengi og tölum sam- an. Þá vcrður mjer einnig ljóst, að hinn siðferðilegi og pólitíski grund- völlur, sem líf Vallarellos var reist á í ítalíu er hruninn. Hann hefur alist upp í Balillasveitum Mussolinis og drukkið með móðurmjólkinni heim- speki fasismans. Hann er sannfærður um að síðar meir muni Mussolini verða metinn að verðleikum af ítöl- um og þakkað það, sem hann gerði vel fyrir þá. „Hvar heldur þú að við stæðum í dag, ef Ítalía hefði ckki lent í styrjöldinni ? Hvað er Franeo, sem þeir taka nú ofan fyrir, í samanburði við Mussolini? Skíthæll og peð. Nei, ef við hefðum ekki tapað, þá værum við ríkir og virtir, ættum allir ný- lendurnar, alt, sem við nú höíum tap- að — og þá er ekki víst, að jeg væri á leiðinni vestur,“ bætti hann við og hló. „Mussolini hefði átt að«vita, að við gátum ekki barist., að við erum í eðli okkar friðmenn, þá hefði alt far- ið betur. Yfirsjón Mussolinis var bara ein. Hann tapaði stríði. Það var alt og sumt. Þess vegna eru 45 miljónir andfasúta á Ítalíu í dag.“ „Úti á íslandi var einu sinni skáld,“ sagði jeg, „og í einu af ljóðum sín- um mælir hann svo: Sekur er sá einn, sem tapar.“ „Það hefur verið mikið skáld," sagði Vallarello. .... Klukkan er rúmlega 1. Jeg er nývaknaður og stálsleginn. Það á jeg alt vini mínum, Vallarello, að þakka. Hann sá hve syfjaður og þreyttur jeg var og bauð mjer að sofa í stólnum sínum. Jeg báði boðið og svaf þar í hálfan annan tíma. Þakka þjer fyrir það, kæri Vallarello—— Við stigum enn í 10500 feta hæð. Það er mótvindur. Vegamót Kl. 2,15 sjáum við ljós í Vest- mannaeyjum. Klukkan 2,45 stöðvast hréyflar Heklu á Reykjavíkurflugvell- inum. Þá eru liðnir rúrhir 38 klukku- tímar frá því við fórum hjeðan. Við erum alls búin að vera 23 klst. og 17 mínútur í lofti og fljúga rúmlega 7 þúsund kílómetra vegalengd eða um 300 kílómetra á hverri klukkustund. Hjer eru vegamót. Itaíirnir hverfa í stórri bifreið áleiðis til flugvallar- hótelsins, þar sem jeg vona að þeir fái allir — og þó einkum uppreisn- arhetjan okkar — vel að borða, svó þeir geymi Island í þakklátri minn- ingu um ríkulegan næturverð. Megi óskir þessara samferðamanna minna rætast sem fagurlegast í hinum nýju

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.