Lesbók Morgunblaðsins - 25.04.1948, Blaðsíða 10

f 230 wvrapms*rwmwwm " LESBOK MORGUNBIJAÐSINd

S.
u m a r
Lát sólstrauma flœða um svéll vorra hjartna,
breyt sálnanna auðnum í gróðursæl lönd;
strjuk huluna af augum, sem himin oss félur,
og hylur oss sýn inn á framtiðarströnd.
Brjót hlékkina þungu, er huga vorn fjötra,
lát heimskuna rýma úr öndvegisstól;
gef vegmæddum andanum vœngjaþrótt nýjan,
að vorglaður fagni hann morgunsins sól.
Brceð hatursins kláka úr hjörtum og sálum,
glæð himinsins vermandi kœrleikans bál.
Kveik sjóndöprum heimsbörnum sýnir í huga,
að sjáandi skilji þau f riðarins mál.
RICHARD BECK.
leitinni snúið? Eina vonin til þess að
menn rækist á slóð hans var sú að
harðspori fyndist eftir hann uppi á
hálsinum. Og þó var ekki víst að það
yrði að neinu gagni, því að hann þótt-
ist nú geta markað það á þvi hvað
hvinurinn í snjóflóðinu var langdreg-
inn, að það hefði verið rcjög breitt
og mikið um sig, svo þó að menn færi
að leita þar, þá yrði það að eins hend-
ing ef hann fyndist.
Þessar hugsanir voru lítið upphfg-
andi fyrir mann, sem lá flatur á hjarni
undir snjóskriðu, sem hann vissi ekk-
ert um hve djúp mundi vera. Hann
fann nú líka að það fór illa um sig, að
vera halfgert á höfði og geta varla
dregið andann. En ofan á þetta bætt-
ust áhyggjur út af því, að móðir hans,
öldruð og farin að heilsu, átti aleigu
sína í vasa hans.
Mörgum manni I hans sporum
mundi nú hafa larið svo að hann
hefði gripið æði, og þá hefði verið
úti um hann. En Magnús var alveg
rólegur og sagði við sjálfan sig: , Þú
’ verður að beita allri orku þinni og
öllu viti þínu til þess að reyna að
bjarga þjer sjálfur, því að öð:um
kosti finst ekki annað af þjer en varg-
etið hræ.“
Honum var það vel ljóst, að sr/jó-
skriður harðna ótrúlega fljótt, svo að
hann varð að reyna að brjótast úr
prísundinni hið allra fyrsta. Tækist
það ekki á fyrsta degi, þá var öll
von úti.
HJER skulum vjer nú skilja við
Magnús um hríð, og víkur þá sögunni
heim að Selskerjum.
Þar voru á vetrarvist með þeim
Magnúsi og Björgu roskin hjón með
unga telpu. Þennan sama dag átti
önnur hvor þeirra, telpan eða konan,
afmæli. Konan hjet Ingibjörg og ætl-
aði hún sjer til gamans og glaðnings
að hafa afmæliskaffi um kvöldið. —
Síðari hluta dags drakk heimilisfólk-
ið kaffi að vanda, og leit Ingibjcrg í
bollan sinn á eftir, því að hún hafði
þann sið og las þá jafnan eitthvað í
bollanum. Var það ætíð eitthvað smá-
vægilegt viðvíkjandi henni sjálfri, eða
öðrum á heimilinu, og þótti oft fara
eftir. En um leið og hún leit í bollann
í þetta sinn, brá henni mjög og varð
þetta að orði:
„Guð hjálpi mjer, nú er Magnús
illa staddur".
Bjöig húsfrevja heyrði þetta og inti
hana eftir hvað hún hefðt sjeð. En
Ingibjörg vildi ekkert frekar um
það segja. Var hún mjög fálát það
sem eftir var dagsins og hætti alveg
við afmæliskaffið um kvöldið. — En
daginn eftir, er hún hafði drukkið
morgunkaffið og litið í bjllann, tók
hún gleði sína aftur, og kvaðst ætla
að hafa afmæliskaffið þá um kvöldið,
því að nú kæmi Magnús heim í dag.
Kvaðst hún þá hafa sjeð það daginn
áður að hann var í lífsháska, en nú
væri honum borgið.
VlKUR nú sögunni aftur til Magn-
úsar, þar sem hann var í skaflinum.
Hann byrjaði á því að losa hend-
urnar og að reyna að ýta snjónum
\
frá sjer svo að hann fengi svolítið
svigrúm. Síðan krafsaði hann snjó-
inn fyrir framan sig og tróð honum
undir bringuna. Gekk þetta ósköp
hægt fyrst í stað, en þó kom þar að
hann gat mjakað sjer örlítið áfram.
Reyndi hann þá að beygja sig og reka
kryppuna upp i snjóþakið. en fekk
litlu átaki við komið. Þó rýmkaði
heldur um hann í hvert sinn og gokk
honum þá greiðlegar að grafa snjó-
inn og koma honum undir sig. Þannig
helt hann áfram Ianga lengi og smám
saman komst hann úr verstu stelUng-
unum, þannig að hann stóð ekki leng-
ur á höfði. Hafði hann þá getað krafs-
að svo mikinn snjó umhverfis höfuðið
á sjer og hlaðið undir bringuna, að nú
lá hann nokkum veginn beinn. Fanst
honum þá hagur sinn heldur vænk-
ast. Er svo ekki að orðlengja það,
að þannig gróf hann og gróf og mjak-
aði sjer jafnframt örlítið áfram. Við
og við treysti hann á snjóþakið með
því að skjóta upp kryppunni. Og að
lokum brast þekjan og Magnús fann