Lesbók Morgunblaðsins - 01.05.1948, Síða 6

242
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Þegar milljónirnar „hoppuöu“ inn » ráöstjórnarríkin. Herir nasistanna ruddu
veginn. Sigurbogi sameiningar nas'sta og kommúnista í Póllandi.
„En friðarstefna Sovjetríkjanna
hefur ekki breyst. Hún er sú sama
og tekin var upp 1917: barátta fyrir
friðnum, íriður við öll lönd, burt-
sjeð frá því, hvaða stjórnarfar ræð-
ur í þeim, en enga undanlátssemi við
þá, sem reyna að særa fram styrjöld
og kúga aðrar þjóðir. Þessi ákveðna
stefna veldur því einnig, að Sovjet-
ríkin hyggja ekki á landvinninga,
og munu ekki hyggja á þá. Það er
eins fjarri þeim, eins og það væri
ósamrýmanlegt hugsunarhætti ís-
lenskra verkamanna.
Verkalýðsstjett Sovjetrikjanr.a
styður frelsisbaráttu kúgaðra þjoða,
eins og best hefur sýnt sig á Spáni
og í Kína. Og þess vegna mun æs-
ingamönnunum við Alþýðublaðið
ekki verða að von sinni um það, að
Sovjetrikin ráðist á Pólland".
Svo er nú það, en jafnvel þó að
sumir hafi gengið lengra og lagt höf-
uð sín að veði fyrir því, að Rússar
myndu ekki ráðast inn í Pólland,
hafði það engin áhrif á það, að 19.
sept. 1939 hjelt Rauði herinn inn yfir
landamæri pólska ríkisins, sem um
það bil var að blæða út eftir viður-
eignina við þýska herinn. Stalin og
Hitler gengu í bróðerni að innlimun-
arstarfinu.
„Áfanginn til Veiksel“.
Og Kiljan Laxness ljet „ljós sitt“
skína um þessa atburði:
(„Áfanginn til Veiksel", Þjóð-
viljinn 27. sept. ’39):
„Þrem vikum eftir undirskrift
griðasáttmálans, ei bolsjevisminn á
bökkum Veiksel. Fimmtán milljónir
manna hafa árekstrarlítið og án
verulegra blóðsúthellinga, hoppað
inn í ráðstjórnarskipulag verka-
manna og bænda. —
Jeg skil ekki almennilega hvernig
bolsjevikkar ættu að sjá nokkuð
hneyksli í því, að 15 milljónir
manna eru þegjandi Og hljóðalaust
innlimaðir undir bolsjevismann"!!
Tækifæri smáþjóðanna.
Eftir frækiför bolsjevismans til Pól-
lands, kom röðin að Eystrasaltsríkj-
unum. Þau eru kúguð til þess að þola
Rauða hernum að setjast að í löndum
þeirra, og koma sjer þar upp bæki-
stöðvum og tortíma þar meo fullveldi
og sjálfstæði þessara ríkja. —
En komm-nistar hjer segja já og
amcn við öllu og láta sjer nægja að
birta eftirfarandi yíirlýsingar til
skýringar á framkomu Sovjetríkj-
anna:
(ísleifur Högnason ritar í Þjóð-
viljann 19. nóv. um „Utanrikis-
stefnu þeirrá, sern „álit vita“, og
tilfærir þar þessi gulivægu orð úr
kommúnistablaðinu „Isvestia", frá
G. okt. 1939):
„Sovjetríkin haia aldrei notaó
sjer yfirburði sína sem stórveldi
gagnvart öðrum löndum. Stærðar-
munurinn var aldrei notaður sem
tilefni til þvingunar við smáríki,
eða til þess að blanda sjer í hið
innra líf þessara litlu grannríkja.
Þvert á móti hafa Sovjetríkin, eftir
að hafa brotið upp hið keisaralega
þjóðafangelsi, gefið smáþjóðunum
tækifæri til að Hfa og ákveða örlög
sín eftir eigin geðþótta".
í dag er það staðreynd, að ofan á
allt hafa slíkir þjóðflutningar verið
framkvæmdir af Rússum frá þessum
litlu ríkjum, sem áður nutu sjálfstæð-
is og frelsis, að sömu þjóðirnar eru
ekki lengur til. —
Misgrip íslendinga.
Og að lokum kom árásin á Finn-
land! Á fullveldisdegi íslensku þjóð-
arinnar, 1. desember 1939, flæðir ógn-
arbylgja hins mikla Rauða hers 180
milljóna ríkis, sem þekur sjötta part
af föstu yfirborði jarðarinnar, inn
yfir landamæri hinnar litlu, finnsku
frændþjóðar, sem telur aðeins 3—4
milljónir einstaklinga.
Öll íslenska þjóðin er lostin skeif-
ingu og fordæmir harðlega grimmdar-
verk ofbeldisins. En niðri í húsa-
kynnum Þjóðviljans sitja þjónar
Moskva-valdsins og eftirlifandi snefill
sjálfsvirðingar og samvisku heyir úr-
slitabaráttu við þjónslund kommún-
ismans.