Lesbók Morgunblaðsins - 23.01.1949, Blaðsíða 4

24
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
komnir, að moka hitt fólkið upp
fyrst. Þeir sintu því ekki.
Leið ekki á löngu, þangað til þeir
voru búnir að grafa ofan af mjer.
Þetta voru hamhleypur, sem komu
fyrst, víkingscluglegir menn. Evja-
bræður, Andrjes, Benjamín og
Bernódus Sigurðssynir og Bjarni
í Asparvík. Það vildi svo til, að
þeir komu einmitt í hlaðið á Skarði
rjett um sama leyti sem pósturinn
kom þangað, og sagðí tíðindin um
snjóflóðið. Nokkru seinna komu
Bjarnfirðingar. Og síðan fleiri.
—• Hvernig voruð þjer teknir
upp úr fönninni?
— Einn Eyjabræðra beygði sig
niður að mjer, þegar jeg gat rjett
hendurnar upp úr, svo jeg gæti tek-
ið utan um háls honum, og tók
hann mig þannig upp. Um leið
og jeg kom upp úr fönninni, var
jeg vafinn í eitthvað, svo kuldinn
næði ekki til mín. Um sama leyti
mun jeg hafa mist meðvitund-
ina.
Þó jeg hefði ekki heyrt til Jón-
asar heitins lengi, þá var hann
samt með lífsmarki er hann náð-
ist og eins Svanhildur dóttir mín.
En til hennar heyrði jeg aldrei
neitt. Veit ekki heldur gjörla hvar
hún var. En jeg hygg að hún hafi
legið á gólfinu. Þau voru bæði
meðvitundarlaus.
Jeg var fyrst fluttur í fjárhús.
Og þangað voru þau líka flutt,
Svanhildur litla dóttir mín og Jón-
as. Þar munu þau hafa andast. En
þegar það gerðist, vissi jeg ógerla
af mjer.
Snemma á föstudagsmorgun var
jeg settur á sleða og ekið með mig
út að Skarði. Það munu hafa ver-
ið skipverjar á vjelbátnum Frigg,
sem sóttu mig inn í Goðdnl Þeir
fengu hressingu á Skarði. Qg þar
var lagað um mig á sleðanum.
Síðan var haldið áleiðis til Hólma-
víkur. Var jeg fluttur á vjelbátn-
um Guðmundi yfir fjörðinn. En er
til Hólmavíkur kom ljet eigandi
bátsins, Gunnar Guðmundsson, búa
herbergi handa mjer í húsi sínu
og vakti yfir mjer þá nótt, sem
jeg var á Hólmavík.
Kvölunum, sem jeg leið, þegar
fæturnir fóru að þiðna, ætla jeg
ekki að reyna að lýsa.
Allir hafa verið mjer einkar
góðir, bæði þar vestra og eins eftir
að hingað kom. En samt verð jeg
að segja það, að fyrstu dagana, sem
jeg var hjer á spítalanum, fannst
mjer með köflum, að jeg mvndi
geta tapað mjer, við tilhugsunina
um það, sem fyrir mig hafði borið.
Jeg spyr nú Jóhann, hvort hann
hefði getað sjeð hættu á snjóflóði
í dalnum þennan dag.
Hann kvað nei við því. Sagði
hann að nokkrum dögum áður hafi
kyngt niður allmikilli fönn, aust-
an hvassviðri barið fönnina saman
svo komin var allsæmileg færð. En
þennan dag, sunnud. 12. des., var
talsverð snjókoma, og snjóaði þá
á harðfennið. Svo það hefir verið
nýsnævið sem losnaði úr hlíðinni
ofan við bæinn. Ekki er kunnugt
um, að snjóflóð hafi nokkurntíma
fallið á þessum stað áður. En fvrir
nokkrum árum fell mikið snjó-
flóð neðar í Goðdal. Og mælt er
að" býli í neðanverðum Goðdal sem
hjet Tungukot, haíi tvívegis evðst
í snjóflóði.
Þetta snjóflóð kom úr fremur
lítilli hæð að því er jeg síðar
frjetti, átti upptök sín við svo-
nefndan Svartaklett eða í nál. 250
metra hæð í hlíðinni fyrir ofan
bæinn. Flóðið var ekki nema 135
metrar á breidd að mjer er sagt.
Munnmæli.
— En er nú ekki nóg komið af
þessu? segir Jóhann. — Nú er það
þjóðsagan.
Þegar faðir minn kom í Goðdal
árið 1912, rann volgur lækur ör-
skammt frá bæjardyrunum. Þessi
lækur skildi á milli túnsins og kvía
bólsins, sem kallað er Bólbalinn.
Rjett á móts við bæjardyrnar rann
annar lækur í volga lækinn. Hann
er kallaður Þverlækur.
Tungan á milli lækja þessara er
mýrlend. Aðalgróðurinn þar mýra-
stör. En neðst í tungu þessari er
þúfa ein þar sem óx mikið af
brennisóley og hrafnaklukku. Frá
gamalli tíð hafði það orð leikið á,
að óheillavænlegt væri að slá blett
þann neðst í tungunni. Ef þessi
blettur væri sleginn, þá kæmi
jafnan eitthvað það fyrir, að hey-
ið nýttist ekki.
En þegar upp úr þessari tungu
kom og dró upp í Bólbalann, þá
breyttist gróðurinn. Því þar var
fjölskrúðugur gróður. Þar var t. d.
þrílit fjóla, brönugrös, tvær teg-
undir af fjandafælu, selgresi og
fleira af skemtilegum plöutum.
Grasafræðingar.
— Jeg tók eftir því að Jóhann
talaði um plöntutegundir eins og
kunningja sína, og vakti það for-
vitni mína, hvort hann vissi glögg
skil á gróðri þar um slóðir. Jeg
mundi ekki hverskyns planta sel-
gresi er og innti hann eftir því.
— Það er græðisúrutegundin
með breiðu blöðunum, segir hann
þá, blöðin eru 3—6 strengiótt.
— Mjer þykir þjer vera vel
heima í grasafræðinni, segi jeg.
— Lítið fer fyrir því, segir hann.
En það er hann Bergþór sonur
minn sem hefir lagt stund á grasa-
fræði. Hann kann skil á öllum
gróðri þarna í nágrenninu. Hann
hefir líka verið svo heppinn að
finna tegund af „juncus“, sem aðr-
ir hafa ekki fundið hjer á landi,.
mig minnir að latneska nafnið sje
„juncus squarrosus“, það er rjett
svo að jeg kunni að nefna bað.
Stinnasef er það kallað í nýu út-
gáfunni af Flóru íslands. Annars
var það Ingimar Óskarsson, sem