Lesbók Morgunblaðsins - 10.09.1950, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ?
410
að piltar fylgdu þeim. Fóru tveir
með þeim inn í fjósið en aðrir tveir
heldu vörð fyrir utan.
Nokkrum dögum seinna kom
gömul kona frá Kálfafelli heim til
okkar. Sá jeg að henni var mikið
niðri fyrir og vissi svo sem að hún
mundi komin til að segja frá tíð-
indum. Jeg spurði því ósköp blátt
áfram:
— Er nokkuð að frjetta núna?
Jú, hún kvað ærin tíðindi og ill.
Nú væri svo komið að ekki væri
annað sýnna en að fólkið á Kálfa-
felli yrði að flýa bæinn fyrir þeirri
meinvætt, sem þar væri komin.
Hefði hún nú heldur en ekki fært
sig upp á skaftið og gengi ljósum
logum. Síðan sagði hún okkur með
öllum atvikum frá því er draugsi
kom á gluggann og færði það alt
í stílinn og gerði sem sögulegast.
Og eigi voru fagrar lýsingarnar á
því hvernig óttinn hefði gagntek-
ið fólkið. Lá þá við að jeg iðraðist,
því að ekki hafði það verið ætlan
mín að gera neinum manni mein.
Jeg sagði því við gömlu konuna:
— Jeg mundi í ykkar sporum
fremur telja það góðs vita en hitt,
að draugurinn sýndi sig á gluggan-
um. Jeg gæti trúað því að hann
hafi verið að kveðja og þið munið
aldrei verða hans vör framar. Hef-
irðu ekki heyrt það að reimleik-
ar hverfa altaf ef einhver sjer
drauginn?
Jú, hún hafði heyrt það og það
var eins og henni yrði þegar rórra
er hún leit á málið frá þessu sjón-
armiði. Hún íhugaði það nokkra
stund og fór ljettari í skapi heim
heldur en hún kom.
Ekki veit jeg hvað hún hefir
sagt fólkinu heima á Kálfafelli. Hitt
er víst að upp frá þessu tók alger-
lega fyrir reimleikana. Seinna um
veturinn kom gamla konan til
okkar aftur og lýsti því þá með
hjartnæmum orðum hvað fólkið á
Kálfafelli væri því fegið að draug-
urinn var farinn. Það væri varla
neinn efi á því að hann hefði verið
að kveðja þegar hann kom á glugg-
ann.
(Á. Ó. skráði).
^ ^ 4/
— Mytt nki
f'rh. af bls. 417.
af því, hún verður að lifa á þeirri
jurtafæðu, sem hún getur aflað
sjer. En þegar þær koma nú til
námahjeraðanna og iðnaðarborg-
anna skilst þeim það furðu fljótt.
að hægt er að kaupa allar nauð-
þurftir fyrir þá peninga, sem mað-
urinn vinnur sjer inn. Nú geta þær
leyft sjer að eta kjöt eins og þær
lystir, og eru lausar við að vera
vinnudýr mannsins.
EKKI er það ætlanin að gera alla
Afríkumenn að verkamönnum hjá
hinum hvítu mönnum. Margar mil-
jónir ekra af landi hafa verið frá
teknar handa frumbyggjunum, þar
sem þeir einir fá að hafast við og
mega halda lifnaðarháttum sínum
og stunda þær atvinnugreinir, sem
þeir hafa vanist. Yfirvöldin hafa
ekki önnur afskifti af þeim en
kenna þeim betri vinnubrögð. Sjer-
staklega er lögð áhersla á það að
kenna þeim að rækta landið og
hefta með því þann uppblástur,
sem nú ógnar stórum hjeruðum í
Afríku. Hefur komið í ljós að þetta
geta þeir laert og hefur þegar náðst
talsverður árangur með þessu.
Með auknum vatnsáveitum mætti
gjörbreyta Rhodesíu, hefta upp-
blásturinn og skapa frjóvsamar
gróðurlendur þar sem nú er auðnin
ein. Þess vegna er nú á prjónunum
fyrirætlan um að gera stíflugarð í
Zambezi-fljótið hjá Kariba. — Sá
stíflugarður á að vera 300 feta hár
og myndast þar þá svo stór uppi-
staða vatns, að strandlengja þess
mundi vera 400 mílur. Þarna á að
veia afar stór rafmagnsstöð, en auk
þess verður afgangs nægilegt vatn
til þess að rækta 500.000 ekrur
lands.
í þessum hjeruðum, eins og ann-
ars staðar í Afríku, er oft mikill
vatnsskortur vissan tíma árs, en
alt of mikið vatn aftur um rign-
ingatímann. Þetta, ásamt frum-
stæðri akuryrkju og rányrkju, veld
-ur mestu um það hvernig landið
blæs upp. Sá uppblástur er orðinn
svo mikill, að það er eitt af alvar-
legustu vandamálum heimsins.
Fram til skamms tíma var þessu
máli enginn gaumur gefinn. Menn
heldu að það væri svo sem nóg
landrými í Afríku og ekki gerði
mikið til þótt nokkrar landspildur
færi forgörðum. En nú er komið
annað hljóð í strokkinn. Nú sjá
menn hvílíkur háski er á ferðum.
Menn eru farnir að sjá að það er
jafnvel enn vandfarnara með jarð-
veg í Afríku en annars staðar í
heiminum. Stjórninni í Rhodesíu
og öllum almenningi þar í landi er
orðið þetta ljóst, og að gera verður
öflugar ráðstafanir þegar á næstu
árum til þess að hefta uppblástur
og græða upp lönd, sem komin eru
í auðn. Ýmsar ráðstafanir hafa þeg-
ar verið gerðar, svo sem sett lög
um skógarhögg og hvemig plægja
megi.
RÁÐSTAFANIR hafa einnig verið
gerðar til þess að vemda dýralífið.
Um marga tugi ára hefur streymt
þangað ótölulegur grúi veiði-
manna. — Þessar miskunnarlausu
dýraofsóknir samfara uppblæstri
hafa smám saman leitt til þess, að
dýrin hafa þjappast saman á til-
tölulega litlum svæðum, þar sem
alger útrýming vofir yfir þeim, ef
ekkert er að gert. Sumar dýrateg-
undir, sem áður gengu þarna í stór-
hópum, eru nú aldauða. — Aðrar
hörfa undan landnámsmönnum og
sandroki. En þar sem þser hafa nú
sest að hafa löndin verið friðuð og