Lesbók Morgunblaðsins - 24.09.1950, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLADSINS
431
hann með mjer um hverasvæðið
og skýrðí þær breytingar, sein orð-
ið haía á því, síðan hann kom þar
fyrst. Gras hefur eyðst, en kísill
breiðst yfir vellina, svo að þeir
eru mjög ijósir á að líta kringuni
hverina. Steindór sýndi mjer Ey-
vindarhver og Eyvindartóft, sem
raunar er lítið annað en mjó
klettasprunga, króuð í sundur með
tveim grjóthleðslum. Gegnir hinni
mestu furðu, að maður hafi getað
hafst þar við heilan vetur eða leng-
ur, eins og munnmælin segja, að
Fjalla-Eyvindur hafi gert.
Við Steindór skoðuðum einnig
gamla sæluhúsið. Þar voru geymd-
ir staflar af grasapokum. Á veggj
um þess að innan mátti lesa mik-
inn fjölda mannanafna, vísur og
málsgreinar.
Yfirleitt fannst mjer harla fag-
urt um að lítast á völlunum. Eftir
þessar athuganir fengu fjallabúar
sjer bita. Að máltíð lokinni lögðust
ýmsir til hvíldar, úti eða inni. Sum-
ir fóru aftur til grasa á nálægari
slóðir. Enti aðrir skoðuð gróður og
grjót umhverfisins. í þeirra tölít
var sá, er þetta ritar, þó að eigi
verði grein gerð fyrir þeim athug-
unum, enda naumur tíminn.
Kapp sumra þátttakenda við
tínsluna var aðdáanlegt. Virtust
mjer konurnar yfirleitt áhugasam-
ari við það starf en karlarnir, enda
munu ýmsir þeirra hafa farið sjer
til hressingar, eigi síður en til að
tína grös.
Má geta þess til gamans, að tveir
þeirra gleymdu að hafa með sjer
ílát undir grösin. Barg fararstjór-
inn öðrum þeirra með því að lána
honum poka. Hinn mun hafa tínt
í buxur sem hann hafði meðferð-
is, ef jeg man rjett.
Gestkvæmt á Hveravöllum
Að Hveravöllum var nokkurs
konar samkomustaður þenna dag.
Fyrir utan þann hóp, sem hjer er
aðallega gerður að umtalsefni;
grasatínslufólkið, sem fyrir var; og
áður um getna verði —, kom að
miðaftni fríður flokkur manna,
með Einar Magnússon mennta-
skólakennara að leiðtoga. Mun
Ferðafjelag íslands hafa efnt til
þeirrar farar. Þetta ágæta fólk
Jíusti inn í sæluhúsið, er vjer sát-
um yfir borðum. Varð heldur fagn-
aðarfundur, sem jafnan þegar
menn hittast á fjöllum, þó að fátt
sje með þeim, er þeir mætast á
förnum vegi við stræti og torg
bæja og borga.
Hófust þegar frjálsar samræður
og fjörugar milli alis þessa fólks.
Einar sagði frá ferðum síns flokks,
er gist hafði nóttina áður við
Iíagavatn, en ætlaði að verða
tvær næstu nætur á Hveravöllum
og skoða merkisstaði öræfanna
daginn eftir. Verðirnir, er voru
sumir norðlenskir, og munu eiga að
gæta þess, að fje renni eigi milli
landsljórðunga, sögðu oss frá sínu
vandasama og ófrjálsa starfi. Svo
virtist, að vjer öfunduðum þá' af
hestunum, sem þeir riðu, fjalla-
loftinu og alnbogarými öræfanna,
en þeir öfunduðu oss af voru hlut-
skipti. Margur hyggur ýndi, eigi
síður en auð, í apnars garði.
Kvöldið leið við skemmtilegar
samræður, ekki síst æsandi frá-
sagnir lífsreynds Norðlendings
nokkurs, eins af vörðunum, er
kunni frá mörgu að segja um vof-
ur, svipi og drauma. — Veður fór
batnandi, eftir því sem leið á aft-
aninn, kyrrði og ljetti til. Veitti
því mörgum örðugt að ganga til
hvíldar á stundvíslegum háttatíma
að þessu sinni. Gekk fólkið um
vellina og hraunið fram yfir lág-
nætti, virti fyrir sjer hveri, grjót
og gróður, tíndi grös eða dáðist að
glitrandi jöklum, reginfjöllum og
fögru lofti í björtu miðnætursól-
skini.
Svefninn varð, held jeg, flestum
sætur á Hveravöllum þessa nótt,
enda þó að þröngt væri í sæluhús-
inu. En samkomulag var gott.
Sumir urðu að hvíla á gólfi í svefn-
pokum. Kvartaði enginn undan
því, svo að jeg heyrði.
Heiin skal lialda í kvöld
Næsta morgun var fagurt veð-
ur og sólskin. Fólkið þó sjer, rak-
aði og greiddi upp úr hveravatn-
inu, heitu eða kældu. Menn fengu
sjer bita, hituðu te og kaffi. Sumir
heldu enn áfram að tína grös í ná-
grenni við vellina, þeir, sem því
nenntu og áttu enn eitthvert ílát
ófullt. Kunningjar hittust og töl-
uðust við. Allir voru í sólskins-
skapi. Mönnum leið svo vel, sjer-
staklega var auðsjeð á þeim, sem
dvalist höfðu lengst á öræfunum,
hvað þeir nutu lífsins í miklu rík-
ara mæli en fólkið, sem varla get-
ur andað fyrir loftþynglsum heima
og á naumast kost alnbogarýmis
fyrir þrengslum.
Tíminn leið alltof fljótt. Klukk-
an tíu stundvíslega átti flokkur
vor að hverfa frá þessum dáfagra
undrastað og halda til bygða.
Blístra fararstjórans kvað við fyr
en varði. Frá grasafengnum hafði
verið gengið kvöldið fyrir uppi á
þaki bifreiðarinnar. Nestiskassar,
ferðatöskur, svefn^okar og annað
dót var látið inn í farangurs-
geymsluna. Menn settust inn, hver
í sitt sæti, hvort sem þeim var það
ljúft eða leitt. Svo var ekið af stað
og jafnskjótt farið að syngja.
Láðst hefur að geta þess, að á
leiðinni uppeftir þótti sumum
gæta nokkurs misrjettis um það,
hvernig vjer nytum fróðleiks og'
skemmtunar, sem fararstjórinn ljet
í tje. Hann sat aítast í bílnum um
daginn, og svo var enn. Nutu því
sessunautar og nágrannar Stein-
dórs einkum ánægjunnar af hon-
um. Framverjar fengu, því miður,
lítið að heyra af sögum hans og út-