Lesbók Morgunblaðsins - 24.09.1950, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐStNS
435
menn. Má þar til sannindamerkis
segja þessa sögu:
EINN AF sporrekjendum lögregl-
unnar var nefndur Gamli Ned. —
Hann var orðinn feitur og mak-
ráður og ólíkur ættingjum sínum.
Þennan svip hafði hann fengið af
því að búa lengi í þorpi hvítra
manna.
Nú vildi einu sinni svo til þarna
að einsetumaður nokkur var drep-
inn í kofa sínum og öllu rænt, sem
þar var. Vissu menn ekki um þetta
fyr en löngu seinna. Rigningar
höfðu þá gengið og þvegið burt öll
spor, en inni í kofanum var ekki
neitt að finna er gæti bent til þess
hver ræninginn væri.
Ned gamli sat úti í horni og virt-
ist dotta á meðan lögregluþjónarn-
ir rannsökuðu kofann hátt og lágt.
En hann sá þó að sígarettubútur lá
á gólfinu. Ned tók hann upp, þefaði
að honum, skoðaði hann vandlega
og reif svo utan af honum brjefið
og stakk tóbakinu í vasa sinn. Og
þegar nú lögregluþjónarnir höfðu
lokið rannsókn sinni, tók hann til
máls:
„Jeg veit hver hefir drepið gamla
manninn. Það er stór maður með
skalla og gengur á sandskóm“.
Hann bað svo lögregluþjónana að
fylgja sjer. Eftir nokkra stund
komu þeir þar að er stór sköllótt-
ur maður á ilskóm var að fylla
djúpa holu með grjóti. Undir bessu
grjóti fann lögreglan alla munina,
sem rænt hafði verið úr kofa ein-
setumannsins.
Menn skildu ekkert í því hvernig
Ned gamli hefði farið að því að
vita hver morðinginn var. Og það
var með herkjubrögðum að mönn-
um tókst að toga það upp úr hon-
um. Þá sagði hann frá því, að um
mörg ár hefði hann haft þann sið,
að safna saman öllum sígarettu-
bútum, sem hann fann á götu og á
þann hátt komist að reykingakenj-
um allra manna í þorpinu. Hann
vissi til dæmis að einsetumaðurinn
reykti aldrei sigarettur, heldur
pípu. Þess vegna þótti honum ein-
kennilegt að finna sigarettubút í
kofa hans. Þegar hann athugaði nú
þennan bút betur, sá hann að þetta
hafði verið handvafin sigaretta og
annar endinn talsvert þrengri en
hinn. Aðeins einn maður í þorpinu
vafði sigarettur á þann hátt og það
var morðinginn, sem hann hafði
bent þeim á. Upplýsingunum um
það hvernig maðurinn væri í hátt
hafði hann bætt við að gamni sínu
til þess að gera frásögn sína sögu-
legri.
4* ^ ^
FYRIR seinustu forsetakosningar í
Bandaríkjunum voru þau hjónin
frú Lauren Bacall-Bogart og
Humphrey Bogart einhverjir at-
kvæðamestu fylgismenn Trumans
í Hollywood. Og því hefur forset-
inn ekki gleymt. Þau hjónin eru
altaf velkomnir gestir í Hvíta hús-
inu.
Nú bar svo til, sem ekki er í frá-
sögur færandi ef ekki hefði meira
hlotist af, að fjölgunarvon var hjá
frú Bogart. Og þeir Truman og
Bogart fóru nú að ræða um það
hvort þetta mundi verða piltur eða
stúlka, og það endaði með því að
þeir veðjuðu. Truman helt því
fram að barnið yrði stúlka og
kvaðst gjarna skyldu veðja 20 doll-
urum um það. Bogart langaði til
þess að það yrði strákur, og hann
tók veðjaninni.
Frú Bogart var svo væn við
mann sinn að fæða honum son. —
Truman settist þá niður og skrif-
aði 20 dollara ávísun og sendi hjón-
unum hana ásamt heillaóskum. —
Drengurinn var skírður Stephen
og inni í herberginu hans hangir
nú ávísunin frá Truman í fagurri
umgjörð og undir gleri. Mönnum
þykir líklegt að hún verði aldrei
hafin, enda þótt drengurinn erfi
hana. Margur mundi vilja eiga
hana sem metfje og nú þegar væri
þess vegna hægt að selja hana fyrír
mörg hundruð dollara.
X/ X/ V V
Hvernig á að ala upp
veðhlaupahesta
DONALD A. LAIRD segir í „The
Rotarian" frá manni nokkrum, sem
tamdi hesta undir veðreiðar og
hafði fengið það orð á sig, að hest-
ar hans fengi altaf fyrstu verð-
laun. Karlinn gekk jafnan í skraut
legri prjónapeysu.
— Hestunum þykir vænt um
svona peysur, sagði hann. Þeir
þekkja mig langt að og hneggja þá
til mín. Ef þú ætlar að gera góð-
hest úr fola, þá verðurðu fyrst ög
fremst að láta hann þekkja þig og
koma honum til að þykja vænt um
þig-
Þegar jeg er að temja fola undir
veðreiðar, þá varast jeg að láta
annan hest fara fram fyrir hann.
Það drepur alveg áhugann h]á
þeim. Jeg læt mann ríða rjett á
eftir mjer, svo að folinn viti altaf
að hestur er rjett á eftir honum,
og á að vera þar. Þegar jeg sendi
fola á kappreiðar, þá hefir enginn
hestur nokkru sinni farið fram úr
honum. Og þá heldur hann að eng-
inn hestur megi fara fram úr sjer.
Þetta er aðalgaldurinn við tamn-
ingu veðhlaupahesta.
Mjer er alveg sama hvernig fol-
arnir eru í hátt. Þeir þurfa^aðeins
að vera gæddir viljanum til þess
að vera á undan öðrum. Og sje
hægt að koma þeim í skilning um
að þeir eigi altaf að vera á undan
öðrum, þá verða þeir líka á undan
öðrum.