Lesbók Morgunblaðsins - 06.05.1951, Blaðsíða 16

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
2fio
Vorið kemur með seinna móti hjer í Reykjavík núna og: öll vorvinna í görðum
hlýtur að dragast venju fremur, vegna þess hve mikill klaki er í jörð. Sums
staðar mun frostið hafa náð meter niður, eða meira, og er það óvanalegt hjer
um slóðir. En verði veðrátta nú mild. bíða menn ekki eftir því að klaki fari úr
jörð. Einstakir menn fara að hugsa um blómin sín, og bærinn fer að sinna um
skrúðgarða sína. Þá má sjá þar margai ungar stúlkur, sem ekki kynoka sjer við
að fara í vinnuföt og minkast sín ekki fyrir að grufia með berum höndum í
gróðurmoldinni. — Hjer á myndinni eru tvær þeirra, útbúnar tii þess að sinna
blómaræktun í görðum bæarins. Síðar munu þær svo stunda sína eigin bióina-
garða og þannig halda áfram ár eftir ár að fegra borgina sína. (Ljósm. Ól. K. M.)
í&oraf'oh
Ef maður finnur lík
úti á víðavangi eða rekið af sjó eða
vötnum, á maður ætíð að hlynna eitt-
hvað að því, t. d. veita því nábjargir,
hagræða því eitthvað, breiða klút yfir
aiultitið á þVí, eða þvi um líkt, því að
annars er hinn dauði vís til að ganga
aftur og gera manni einhverjar skrá-
veifur eða fylgja manni eftir það. Má
þar tii nefna sem dæmi söguna af
Skörðugils-Jóni dauðum og Sigurði
bónda á Miðgrund í Skagafirði, er
gerðist vorið 1860. Sigurði var víst eitt-
hvað kulkalt til Jóns, fann hann dauð-
an rekinn úr Hjeraðsvötnunum, en
hlynti ekkert að honum og talaði til
hans óþvegnum orðum; en um kvöldið
drap Skörðugils-Jón Sigurð. (Þjóðs. Ól.
Duv.). Ráð til þess að dauður maður,
sem þannig finst úti, fylgi manni ekki,
kvað þó vera að reka líkinu duglegan
löðrung; þetta var gert við Floga-
Svein, er druknaði í Myrká um 1860;
maðurinn sem fann hann, rak honum
snoppung, batt svo vasaklút sínum um
höfuð hans og reiddi hann heim að
Myrká. Sveinn gekk mjög aftur, en
ásótti aldrei þennan mann. (Hndr. Ól.
Dav. og sagnir í Hörgárdal). Þetta sama
ráð hafði og Finnbogi á Illugastöðum
í Laxárdal, og dugði vel. Steingrímur
Matthíasson segir, að ef maður finni
lík sjórekið, sje nóg að skilja eftir hjá
því sjóvetling sinn, þá geri hinn dauði
manni ekkert. (Þjóðh. J. J.).
Tunglið veðurviti
Almenn trú hefur verið, að það tungl
verði „gott“ sem kviknar í suðri, en
„vont“ sem kviknar í norðri, og tíð
batni með hinu fyrra en versni með því
seinna. Góðs viti þótti ef tíð batnaði
með þriggja nátta tungli. — Kviknaði
tungl með flóði átti það að vita á úr-
komur. Best þótti að tungl kviknaði
milli dagmála og miðaftans. Veðrátta á
einu tungli fer nokkuð eftir því, hvern-
ig bugurinn á því er, þegar það er ný
kviknað. Því hvassari sem oddarnir eru,
því stormasamara á að verða.
Oddur Hjaltalín
læknir (d. 1840) ljet leggja fæðingar-
töngina sína og fulla brennivínsflösku í
kistuna hjá sjer; hann var ágætur
læknir, eri drykkjumaður mikill og
svakalegur við vín; kvaðst hann ætla
að vita hvort' yrfþ máttugra, töngin sjer
til hjálpar eða flaskan til áfellis í öðr-
um heimi.
Gunnbjarnarsker
Svo segja skilmerkir menn, sem
bornir eru og barnfæddir í Grænlandi,
og síðast komu þaðan, að frá Stað í
Noregi til Austurhorns á íslandi sje sjö
daga sigling rjett í vestur. Frá Snæ-
fellsnesi vestan á íslandi er styst til
Grænlands og er það kallað tveggja
daga og tveggja nátta sigling í vestur.
Liggja þá Gunnbjarnarsker (eður Gunn
-bjarnareyar) rjett á miðri leið millum
Grænlands og íslands, og var þetta sú
gamla sigling. En nú er kominn hafís
úr Norðurbotnum svo nálægt fyrnefndu
Gunnbjarnarskeri, að engi má án lífs-
háska fara þá gömlu leið. (Eftir blöð-
um nokkrum, sem fundust i Skálholti
— Þórður Þorláksson bp.).