Lesbók Morgunblaðsins - 06.05.1951, Blaðsíða 11

& LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
26,1
T/
4S'i \ s- >■* 1 / • J sSAXEMl ISlA GR4NDE KBWS [f ^ 45 “S
ta «*»» tvY • Ð0USK£r.TY on $Cí' í , . AURORA i *0Jlyl M ! .. .•B0UVET4 X TOMPSON O'níT j 'þíÍHlM -V • - • >• 6
Hjer sjást nokkrar af hinum dularfullu eyum, sem komist hafa á siglingakort.
/
sem hann sá framundan. En alt
í einu hófst land þetta á loft. Það
hafði þá ekki verið annað en skýa-
bakki.
Þannig getur Lindeman hafa
missýnst, og af því að hann sigldi
ekki til landsins, þá stóð hann í
þeirri óbifanlegu trú, að þarna
hefði hann fundið land. Þeim
Galloway og Head hefir missýnst
á sama hátt, og af því að þeir vissu
að Lindeman hafði fundið þarna
ey áður, voru þeir ekki í neinum
vafa og athuguðu þetta því ekki
nánar. Gamall málsháttur segir að
maður sjái það, sem hann býst
við að sjá. Þetta hefir skeð þúsund
sinnum. Þeir Galloway og Head
áttil báðir von á því að sjá land
þarna og þess vegna sáu þeir land
— þótt það væri ekki annað en
skýabakki.
BOUVET-EY
Þessi ey er um 1500 sjómílur suð-
vestur af Góðvonarhöfða, og hún
er til þótt menn heldu lengi vel
að frásagnir um hana væri ekki
annað en uppspuni. Nú á seinni ár-
um er hún orðin fræg vegna þess,
að bæði Norðmenn og Englending-
ar hafa viljað helga sjer hana. Ey-
an má heita einn jökull og þess
vegna ekki til mikils að slægjast
þar sem hún er. En hún er einstök
í sinni röð, því að hún er afskekt-
asti landblettur á jörðinni. Það
má draga svo stóran hring um-
hverfis hana og nágrannaeyna
Thompsoney, að innanmál hans
sje svipað að stærð og flatarmál
Evrópu allrar, og snertir þó hring-
urinn hvergi land. Enginn annar
staður á jörðinni er þannig sett-
ur.
Það var franskur maður, J. B.
C. Bouvet de Lozier, sem fyrstur
fann eyna og það skeði á nýárs-
morgun 1739. Þá var slæmt veður,
svo að hann gat hvorki siglt um-
hverfis eyna nje gengið á land.
Hann var heldur ekki viss um að
hann hefði fundið eyland, helt jafn-
vel að þetta væri skagi á „Suður-
landinu“. Menn voru þá vissir um
að geisistórt meginland hlyti að
vera á suðurhveli jarðar til þess
að vega á móti landflæmunum á
norðurhvelinu. Það var ekki fyr
en Cook færði sönnur á að suður-
skautslandið hlyti alt að vera fyrir
sunnan 60. breiddargráðu, að þe,tta
mikla meginland fór að dragast
saman í meðvitund manna.
Bouvet de Lozier var siglinga-
fróður maður og honum taldist
svo til að eyan væri á 54. gr. suður-
breiddar — og það er nær rjett —
og 9. gr. austurlengdar — en þar
skakkar nær 5 gráðum.
Það má furðulegt kallast að hon-
um skyldi heppnast að hitta á
þessa ey þarna úti í reginhafi, því
að hún er ekki nema 9 km. löng.
Þeim, sem á eftir komu, gekk ekki
jafn vel. Furneaux reyndi að finna
eynail774 og Cook reyndi að finna
hana 1775, en báðum mistókst. —
Fóru menn þá að efast um að
ey þessi væri til. Og svo ramt
kvað að þessari vantrú, að menn
tóku ekkert mark á því er enskur
maður, Lindsay að nafni, sagöist
hafa sjeð eyna 1808. Honum hafði
ekki tekist að komast á land vegna
þess hve mikiil hafís var umhverfis
eyna, en hann mældi staðinn ná-
kvæmlega, 54. gr. 15 mín. s. br. og
4 gr. 15 mín. austur lengdar. —■
Morell kom þarna 1822 og gekk
á land á eynni, en samt vildu rrtenn
ekki trúa því, að hún væri til.
Enskur selveiðamaður, Norris að
nafni, kom til eyarinnar 1825, dró
þar upp enska fánann og helgaði
Strykalinan sýnir ferðalaff Weddells er hann var að leita Aurora-eyanna. Hanit
sigldi marg^innis fram og: aftur þar sem þær áttu að vera.