Lesbók Morgunblaðsins - 08.06.1952, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
307
allt kvöldið, ef Sigurfari kynni að
koma að, bjóst við að sjá Ijósið
á honum koma þá og þegar fram
undan hlíðinni, en allar ferðir mín-
ar komu fyrir ekki. Klukkan var
að verða eitt aðfaranótt 17. febrú-
ar, og stóð ég góða stund undir
hjalli Jóns kaupmanns í Súðavík
og starði kvíðinn út í sortann.
Allt í einu verður bjart í kring-
um mig eins og um hádag — líkt
og kastað væri geisla. Sá ég þá
upp eftir sæbröttu fjalli, þar sem
ófæra skagaði í sjó fram, og inn-
anvert við ófæruna var stór klett-
ur umflotinn, en upp af klettinum
stóð Sigurfari allur brotinn og lask
aður; framstafninn brotinn af nið-
ur að vindulykkju, og hengu lóða-
flækjur út um rifurnar. Sigurfari
stóð kjölréttur á malarkambi og
var allur á þurru, því að mikið var
fallið út.
Ég var sem dáleiddur.
En mér brá ekkert við sýnina,
enda sá ég alla skipshöfnina standa
við bátinn bráðlifandi í hríðinni.
Stóðu þrír fyrir framan hann, en
tveir bakborðs megin hjá vélahús-
inu.
Síðar hvarf sýnin, og í kringum
mig var sami hríðarsortinn og áð-
ur. Gekk ég þá rólegur heim og
háttaði, svaf í einum dúr til klukk-
an sjö um morguninn. Fór ég þá
á fætur og leit út, en ekki var Sig-
urfari kominn á leguna, enda bjóst
ég að vísu eigi við því eftir það,
sem ég sá um nóttina-
Um níuleytið þenna morgun fór
Grímur kaupmaður fram í sím-
stöð til þess að reyna að leita
fregna af bátnum. Hélt hann helzt,
að Sigurfari hefði hleypt til Súg-
andafjarðar. Þá er hann kom aft-
ur, hafði ég tal af honum, en hann
hafði ekkert frétt, enginn hafði séð
Sigurfara, og uggði Grímur mjög
urn afdrif hans. Segi ég þá við
Grím: „Skipshöfnin er lifandi, en
hins vegar er Sigurfari sjálfur möl-
brotinn úti í Óshlíð, ég sá þetta
greinilega gegnum holt og hæðir
stundu eftir miðnætti í nótt leið“.
— „Guð hjálpi þér, maður! Hvað
heldurðu að þú vitir um þetta?“
anzaði Grímur og hélt, að ég væri
orðinn ruglaður. Ég kvaðst vera
alheill bæði á sál og líkama - og
myndi allt, sem ég hefði sagt, reyfi-
ast satt. Skildum við svo talið. Ég
fór inn að snæða morgunverð, en
hann hélt niður í Súðavík.
Nokkru síðar sé ég, að Grímur
gengur enn í símstöðina. Þegar
hann heldur heim aftur eigi löngu
seinna, spyr ég hann frétta af Sig-
urfara. Þá anzar hann, að allt, sem
ég hefi innt sér frá áður um morg-
uninn, sé rétt. Kveður hann Hálf-
dan Hálfdanarson í Búð í Hnífs-
dal hafa verið að skýra sér frá því
í síma, að Sigurfari hafi strandað
í Óshlíð um miðnætti, skipshöfn
in komizt á land og sé hress. Hafi
skipshöfnin guðað á glugga í Búð
um tvöleytið þá um nóttina og Sig-
urfari hafi um það leyti verið kom-
inn á þurrt — hann sé rétt innan
við svonefnda Ófæru. Hafi klukk-
an verið um eitt, er þeir yfirgáfu
skipið.
Það hefur verið skömmu eftir,
að ég sá sýnina.
Bátsflakið og það, sem náðist af
veiðarfærum, var sótt út eftir
þenna sama dag á vélbátnum Sæ-
birni, og var þá komið dátt veð-
ur, sem fyrr segir, skipbrotsmenn
komnir á strandstað og leið vel
eftir hrakninginn og volkið eftir
atvikum.
%
Spurði eg þá í þaula að ýmsu, er
ég sá í Óshlíð í myrkri hríðinni um
nóttina, og stóð það allt heima út í
æsar.
Sigurfari var gersamlega ónýtur,
en þar eð ekki var hægt að fá
annan bát, vorum við skiprúms-
lausir, það sem eftir var vertíðar,
og var það mein mikið.
Óhapp þetta féll smátt og smátt
í gleymsku, en þó verður mér sjálf-
um það minnisstætt alla ævi.
Finnst mér þetta atvik sýna mátt
guðs og gæzku, að hann skyldi sýna
mér þetta svona glöggt, er ég stóð
úti í hríðinni vonlaus og dapur og
taldi víst, að Sigurfari væri horf-
inn í hafið með skipshöfninni,
fimm kærum félögum mínum-
(Sögn sjónarvotts sjálfs, Helga
frá Súðavík. — EÍhar Guðmunds-
son).
★ ★ ★ ir
ÓRÆK SÖNNUN
ÞAÐ var í ^fskekktu héraði. Skólinn
var nýbyrjaður og eitt af því fyrsta,
sem börnin áttu að læra, var það að
jörðin væri hnöttótt og hún snerist um
sjálfa sig einu sinni á sólarhring og
færi í kring um sóiina einu sinni á ári.
Þessu vildu börnin ekki trúa. Kenn-
arinn fullvissaði þau um að þetta væri
satt og reyndi að útskýra það fyrir
þeim. En kennarinn var nýr og þau
vildu ekki trúa honum. Þau sögðust
mundu trúa því sem Hans gamli segði.
Hann var vinur barnanna og hafði
langa lífsreynslu og vissi allt. Og svo
varð það úr að allur skólinn fór á fund
Hans gamla. Hann sat á tröppunum
hjá húsi sínu og reykti pípu í makind-
um. Börnin sögðu honum nú frá því
hvað kennarinn hafði sagt og spurðu
hvort það væri satt.
— Nei, það getur ekki verið satt,
mælti Hans gamli og tók út úr sér
pípuna. Nei, það væri á móti lögmáli
náttúrunnar. Hlustið þið nú á, ég skal
útskýra þetta fyrir ykkur. Þarna í
trénu á fugl sér hreiður í svolítilli
holu. Oft flýgur hann út úr hreiðrinu
og beint upp í loftið til þess að eltast
við flugur. Og þegar hann hefur náð
í flugu flýgur hann með hana rakleitt
heim í holu sína, beint niður. En ef
jörðin ætti nú að vera á þessari fleygi-
ferð, sem kennarinn segir og futílinn
hefði verið að eltast við flugu dálit'.a
stund, hvert haldið þið þá að holan
hans væri komin?