Lesbók Morgunblaðsins - 05.07.1953, Síða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
413
Klaustursystur á Ibiza
skip á aðeins rúmum tveimur sól-
arhringum og eru þvi vel verðir
launa sinna er verkinu er lokið að
hverju sinni og þeir hafa þrýst þum-
alfingri hægri handar á kvittunar-
blaðið, sem viðurkenningu fyrir
launagreiðzlunni. En sá háttur er
hér hafður af því engar harðar og
ósanngjarnar kröfur eru gerðar til
mentunEir i La Canal.
Á Balarieyjumv eru víða góðir bað-
staðir og svo er einnig á Ibiza. Við
La Canal er fínn og hvítur sandur.
Heitur af sjó og sólskini — tilval-
inn baðstaður — og þrátt fyrir hið
mikla saltmagn, eða kanske vegna
þess, er sjórinn svo tær að séð verð-
ur í botn á margra faðma dýpi og
þarna er létt að synda, því lítið þarf
að hafa fyrir því að halda sér uppi.
Bezti sundmaðurinn á Kötlu, Geir
bryti, leikur sér að því að liggja
hreyfingarlaus á hliðinni í sjávar
skorpunni, með hönd undir kinn og
fær sér smáblund.
Eins og áður er sagt, eru um 20
km. frá La Canal til bæjarins Ibiza
en til þess að komast þangað þarf
maður að fara uppí veitingakrána
og hringja til bæjarins í bíl til að
sækja sig. Bíllinn kemur og reyn-
izt vera gamall skrjóður, alls ekki
yngri en árgangur 1930, en nýrri
gerðir bifreiða hefi ég ekki séð á
þessum slóðum. En það gerir ekkert
til, því hann er vel gangfær og öku-
ferðin inn í bæinn varir aðeins í
tæpan hálfan klukkutíma, en á
þessari leið er farið um sveitahérað,
þar sem maður getur £éð landið rækt-
að með miðalda verkfærumog aðferð-
um Algengt er að konan dragi ein-
blaðs plóginn eftir akrinum, en
bóndinn gengur á eftir og stýrir.
Gamla konan, jarðnæðislausa, stend-
ur við vegkantinn, með mjólkurkúna
sína í bandi og bíður þolinmóð á
meðan skepnan nærir sig á safamiklu
grasinu við síkið. Hinar stóru krón-
ur eplatrjánna hafa fengið á sig
hvítan blæ af eplablómunum, og nú
bogna appelsínutrén undir full-
þroska ávöxtunum á meginlandinu,
hinumegin við sundið. Hér er mikið
um alifugla — ritjulega og hálsbera
kalkúna og illa hirt hæns, sem
vappa kringum hvítkölkuðu sveita-
býlin og loks getur maður ekið
framá stóran fjárhóp á hinum mjóa
malarvegi, þar sem engu munar að
tvö ökutæki geti mætzt. Þetta eru
snemmbærur með stálpuð lömb —
í febrúarmánuði, en enginn er
rekstrarmaðurinn, eða smaladreng-
urinn, heldur aðeins einn hundur —
og tarna er góður fjárhundur. Strax
og hinn gamli, skröltandi bílskrjóð-
ur nálgast og bílstjórinn þeytir
hljóðhornið, — en það verkfæri
spara Suðurlandabúar ekki — hleyp-
ur hundurinn fyrir féð og rekur það
útaf veginum, með gelti og glefsum.
Ákafinn er svo mikill að engir tveir
rekstrarmenn hefðu náð jafn skjót-
um og góðum árangri.
i
Bílstjórinn er mjög ræðinn. Þótt
hann viti að farþeginn sé ekki altaf
með á nótunum, lætur hann móðan
mása, en um hvað? — Um stjórn-
mál, — á Spáni! Og hann er ekki
einn um það, því þótt manni finn-
ist það nú í hæsta máta varasamt í
einræðisríki, að ræða þau mál, þá
er það nú samt staðreynd að Spán-
verjar ræða mikið stjórnmál, bæði
í heimahúsum, á götum úti og í veit-
ingakrám. Þetta kemur einnig vel
heim við ummæli innanríkisráð-
herra Francos, sem sagði í viðtaii
við amerískan fréttamann, að stjórn-
málaflokkarnir í landinu væri jafn-
margir íbúunum. Skiljanlega fá þeir
óánægðu á Spáni ekki að halda op-
inbera mótmælafundi gegn stjórn-
inni og engan aðgang að útvarpi
eða blöðum til slíks, en þess meira
ræða þeir um slík mál sín á milli.
Það er aðeins eitt, sem almenning-
ur á Spáni óttast, — ný borgara-
styrjöld, allt vilja þeir heldur,
jafnvel Falangista.
• .
Engann botn fæ ég í stjórnmála-
skoðanir bílstjórans. Ekki er hann
Falangisti eða Kommúnisti. Hann
fylgir ekki neinum katólskum flokki
eða kristilegum og loks, hann er
alls ekki lýðræðissinni og þegar
hann fylgir engum flokki að mál-
um, sem ég kann að nefna, gefst ég
upp.
Þegar við komum í bæinn, spyr