Lesbók Morgunblaðsins - 09.08.1953, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
453
Fær hvergi að stíga á land
Skipið getur ekki losnað við farþegann
manninn með sér inn í þvergötu og
svo austur á bóginn í áttina að ánni.
Þar gengu þeir fram hjá veitingahúsi.
Þá kom enn hik á töframanninn. —
Hann sneri við og teymdi blaðamann-
inn inn í veitingahúsið. Þrjá hringa
gengu þeir um veitingasalinn, en að
lokum staðnæmdist töframaðurinn fyr-
ir framan eina þjónustustúlkuna og
stóð þar litla stund eins og hugsandi.
Stúlkan brosti. Þá sagði töframaður-
inn: „Þér verðið að afsaka að ég bið
yður heldur dónalegrar bónar. Viljið
þér gera svo vel að lyfta pilsfaldin-
um yðar upp fyrir hné“. Þeir, sem á
heyrðu urðu hneykslaðir, en stúlkunm
brá hvergi. Hún lyfti upp pilsinu, og
þar fyrir ofan hnéð á henni var límt
frímerki. Blaðamaðurinn borgaði þeg-
ar veðmálið — einn dollar.
Töframaðurinn hafði beitt aðferð
Browns, og með ósjálfráðum vöðva-
hreyfingum handarinnar hafði blaða-
maðurinn komið upp um felustaðinn.
♦
Ýmsir töframenn tefla á tæpasta
vaðið oft og tíðum, til þess að verða
frægir. Þannig var um töframann,
er fyrir skemstu tilkynti blaðamönn-
um í New York, að hann gæti að
kvöldi séð aðalfyrirsögn er kæmi í
einhverju blaði daginn eftir. Blaða-
mennirnir vildu ólmir reyna hann.
Þeir kusu nefnd og svo fór nefndin
ásamt töframanninum á útvarpsstöð,
því að þessu skyldi útvarpað.
Á útvarpsstöðinni skrifaði töfra-
maður á miða það sem hann sagði
að yrði aðalfyrirsögn daginn eftir í
því blaði, sem þeir komu sér saman
um. Hann lét miðann í Umslag og lok-
aði því. Margir óviðkomandi menn
voru þarna viðstaddir og úr hópi þeirra
valdi töframaður einn, er Smith hét
og var frá Florida, til þess að geyma
bréfið.
Formaður blaðamannanefndarinn-
ar símaði nú til blaðsins og bað að
segja sér hver yrði aðalfyrirsögn í
blaðinu, sem var að fara í prentun.
„Fimm þúsundir hafnarverkamenn í
verkfalli“, var svarað.
„Jæja, Smith“, sagði töframaðurinn,
„rífið þér nú upp bréfið og lesið það,
sem á miðanum stendur“.
Smith reif upp bréfið og sagði: „Ná-
kvæmlega rétt“.
Töframaðurinn greip þá miðann og
vísaði Smith á dyr. Síðan rétti hann
miðann að blaðamönnunumog á honum
MAÐUR er nefndur Stephan Ragan og
er fæddur í Ungverjalandi 15. júní
1902. — Þegar hann var tveggja ára
fluttust foreldrar hans til Ameríku og
settust að í Washington ríki, en fengu
aldrei borgararéttindi..— Fjölskyldan
leystist fljótt upp. Faðirinn hvarf aft-
ur heim til Ungverjalands og sást ekki
síðan. Einn bróðirinn fór með honum,
annar fórst í járnbrautarslysi 1921, en
Stephan lenti á flækingi. Sextán ára
gamall komst hann á skip, sem var í
förum milli Seattle og Alaska og hafði
þar atvinnu í 8 mánuði. Settist hann
svo að í Yakima í Washingtonríki, en
yfirvöldin ráku hann þaðan.
Árið 1919 gekk hann í bandaríska
herinn og gerðist þar bakari. Honum
líkaði ekki starfið svo að hann strauk.
Ári seinna gékk hann i sjóliðið og þá
undir fölsku'nafni, kallaði sig Robert
Stephens. — Eftir nokkra hrið skýrði
kunningi hans honujn frá því, að her-
inn vildi gjarna ná í hann sem stroku-
mann. Þótti honum því réttast að fela
sig, og faldi sig þar sem hann grunaði
sízt að herinn mundi hafa upp á sér.
Hann gekk í herinn aftur og komst nú
í stórskotaliðið. Var hann í West point
þegar upp um hann komst og Mac-
Arthur, sem þá var yfirmaður þar,
dæmdi hann til 10 ára refsingar. Það
segist Ragan aldrei geta fyrirgefið
honum. En yfir-herréttur færði refs-
inguna niður í eitt ár, og þá refsingu
tók Ragan út.
Árið 1924 var hann atvinnulaus og
stóð: „Fimm þúsundir hafnarverka-
manna í verkfalli". Þeir urðu orðlaus-
ir af undrun.
En þetta er mjög einfalt bragð. Á
miðann í umslaginu hafði töframaður-
inn skrifað: „Nákvæmlega rétt“, og
Smith las það eins og hann var beð-
inn. — En um leið og sá er símaði,
endurtók fyrirsögn blaðsins, hafði
töframaður skrifað hana á annan miða
í vasa sínum, og um leið og hann vís-
aði Smith út, hafði hann skift um
miða, svo að svarið, sem blaðamenn-
irnir sáu, var „nákvæmlega rétt“.
gerði þá félag við annan mann, sem
eins var ástatt um. Og í félagi frömdu
þeir ýmis rán og innbrot. Einu sinni
lentu þeir í bardaga við lögregluna og
þá fekk Ragan skot í annan fótinn, en
komst samt undan. Seinna var hann
staðinn að verki og gripinn og dæmdur
5 20 ára fangelsi.
Þegar hann hafði setið þar í sex ár,
voru samþykkt lög um að útlendingum
skyldi gefin upp refsivist, ef þeir vildu
hverfa úr landi. Hann hafði hagað sér
skikkanlega í fangelsinu og nú var
honum gefinn kostur á að losna, ef
hann vildi fara með skipi til Shanghai
og lofa því að koma aldrei framar til
Bandaríkjanna. Hann tók þennan kost.
Hann kom til Shanghai í maímánuði
1931 og til þess að vera viss um að
komast þar á land, fór hann fyrir borð
og synti í land. Ekki hafði hann dvalizt
þar lengi áður en hann lenti í deilu við
Japana, með þeim afleiðingum, að hon-
um þótti vissast að skifta enn um nafn.
Segist hann hafa keypt vegabréf af sjó-
manni, sem hét Michael O’Brian, og
síðan gengið undir nafni hans. Hafði
hann nú ofan af fyrir sér á ýmsan hátt
og ekki alltaf sem ráðvandlegast.
Þegar Japanar hertóku Shanghai var
hann gripinn og settur í fangabúðir
vegna þess að hann væri amerískur
borgari. Hann losnaði að stríðinu loknu
og kvæntist þá stúlku, sem Helen heit-
ir. Það var líkt á komið með þeim,
því að hún var einnig vegabréfalaus,
hafði fæðst í Hvíta-Rússlandi en flúið
þaðan. Hún var 25 árum yngri en hann.
Seint á árinu 1951 taldi O’Brien sér
ekki vært í Shanghai lengur. Hann
leitaði því á náðir portúgalska ræðis-
mannsins þar og bað um leyfi til þess
að fara snöggva ferð til Macao, sem er
portúgölsk nýlenda á suðurströnd
Kína. Vonaðist hann til þess að kona
sín gæti komið á eftir sér, því að hún
mundi fá fararleyfi, ef hún hefði að
einhverju að hverfa.
Hann hafði ætlað sér að fara með
ákveðnu skipi frá Macao, en þegar
hann komst þangað að lokum, var
skipið komið og farið. Hann beið þarna
í þrjár vikur, en þá fekk hann tilkynn-