Lesbók Morgunblaðsins - 11.07.1954, Side 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
463
Vík í
söngur, eins og títt er þar sem fýll-
inn á heima. Görguðu þó mest þeir
er sátu, ef annar fýll ætlaði að
setjast hjá þeim.
Nú bruðgum við svörtum glerj-
um fyrir augun og litum til sólar.
Jú, það var engin falsspá að hún
mundi sortna þennan dag. Hálf-
kúlulaga skuggi var kominn á rönd
hennar hægra megin og át sig
lengra og lengra inn í hana. Það var
engu líkara en að þessi skuggi ætl-
aði að kljúfa sólina í tvennt, þyí að
enn sýndist hann talsvert minni
fyrirferðar en hún sjálf.
Skjótt dró úr hita sólar, en birt-
an virtist dvína lítið fyrst í stað.
Þó'fór að koma annarlegur svipur
á loftið, haf og hauður. Sjórinn virt-
ist verða stálgrár, en loftið fékk á
sig bleikan svip. Hinn sterkgræni
litur í fjöllunum tók að leysast
upp og blána, og sandurinn fyrir
framan varð undarlega litverpur.
Þegar hálf kringla sólar var
myrkvuð, kólnaði óðum og tók að
bregða birtu. Litirnir í fjöllunum
breyttust nú einnig óðum og bar
æ meira á bláa litnum, þó ólíkum
fjallablama í fjarska, því að hann
Mýrdal
var ekki jafn hreinn, heldur líkari
því að hann væri blandinn fleiri
litum. Merkilegast var þó að Vík-
urklettur, sem var rétt hjá okkur,
tók líka að skifta lit og blána, eins
og hann væri langt í burtu. Fyrst
virtist græni liturinn fá á sig brún-
leitan blæ. Síðan var eins og gegn-
sæ bláleit slæða væri dregin fyrir,
og að lokum sýndist kletturinn
fjólublár á litinn.
Þegar örlítil rönd var eftir af
sólinni, sást skuggi tunglsins koma
á sjónum vestan með landi. Og er
hann kom á móts við Víkurklett
blikaði á hafið þar fyrir austan, en
skugginn sýndist mórauður í rönd-
ina. Var það tilsýndar ekki ósvip-
að straumskilum, þar sem berg-
vatnsá fellur í mórautt fljót. En
skugginn dökknaði óðum er vestar
dró og varð bláleitari ,og út af
Reynisdröngum virtist hann dökk-
blár.
Svo slokknaði sólin og varð
svört ,svo að horfa mátti á hana
berum augum.. En „kóróna“ henn-
ar tindraði fagurlega og ekki varð
aldimmt eins og margir höfðu átt
von á. Það var rökkur, líkt og á
síðkvöldi snemma í ágústmánuði.
En þó var skíman öll önnur held-
ur en þegar dagur er að kveðja.
Hún var með undarlegum hætti og
lit, og eins og einhvers konar líf
FóJk í Vík
horfir á sólina
myrkvast.
(Ljósm. Mbl.:
Öl. K. M.)