Lesbók Morgunblaðsins - 11.07.1954, Side 15

Þegar birti sýndist áin ekki jafn
breið né ægileg og hún hafði sýnzt
í myrkrinu, en þó var hún slæmur
farartálmi. Við gengum nokkuð
upp með henni þangað sem hún
var breiðari og grynnri. Ég gekk
fram á skörina og varð heldur en
ekki hverft við er hún brotnaði
undan mér og ég fell í ána. Til
allrar hamingju var hún ekki nema
í miðjan legg. Ég óð yfir og vatnið
náði hvergi í kné. Og þá þóttist
ég vita að flestar árnar mundu vera
grunnar hér uppi á hálendinu, svo
skammt frá upptökunum. Við þetta
urðum við miklu hugrakkari en
áður.
Eitthvað klukkustund síðar rof-
aði til sólar og þá sáum við flug-
vél, og þóttumst vita að hún væri
að leita að okkur. Og enda þótt við
hefðum engin tæki til þess að vekja
athygli hennar á okkur var það
samt hughressandi að fá að sjá
hana þarna yfir öræfunum. —
Skömmu seinna komum við að
annari á. Hún var bæði straum-
harðari og dýpri en hin. Við lögð-
um ótrauðir út í hana, en hún var
í mitti og það lá við sjálft að við
misstum nestipokann okkar í hana.
En yfir komumst við samt heilu og
höldnu.
Særði fóturinn á Willý var nú
orðinn stokkbólginn, og Willy
verkjaði mjög í hann, og það var
alvarlegt. Um miðjan dag komum
við að snotru dalverpi. Lítill lækur
liðaðist þar fram og þar voru klett-
ar, sem veittu skjól fyrir stormin-
um. Sólin skein beint inn í dal-
verpið og þarna hvíldum við okk-
ur í tvær klukkustundir, átum vel,
þurrkuðum sokkana okkar og feng-
um okkur ofurlítinn blund.
Um leið og sóhn hvarf í dalverp-
inu varð svo nístings kalt að við
urðum að halda áfram. En nú gat
Willy varla gengið. Hann hafði
stirðnað meðan við hvíldumst. Ég
varð að nudda fótinn á honum lengi
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
475
áður en hann treystist að rölta á
stað. Eftir það varð ég að bera
baggann einn.
Mér var alveg ljóst að við yrðum
að komast sem fyrst niður af há-
lendinu, ef við ættum lífi að halda.
Önnur nótt á fjöllum mundi ríða
okkur að iullu. Við hurfum þess
vegna frá þeirri fyrirætlan að
fylgja ánum og stefndum nú nær
í hásuður. Á þessum slóðum er
geisimunur á lofthita við hver
hundrað fet, sem landið haekkar
eða lækkar.
Með miklum erfiðismunum
stauluðumst við áfram. Eftir nokkr
ar klukkustundir sáum við reyk,
er virtist koma undan hlíð og
standa í stað. Mér datt í hug að
þarna væri hverir og það mundi
hlýtt í námunda við þá. Þar mund-
um við líka geta fengið heitt vatn
og lagt bakstur við fót Willys. Við
tókum stefnu þangað og ætluðum
að vera þar um nóttina ef okkur
litist á það.
Við vorum nú komnir niður af
hinum frosnu mýrum og það hall-
aði undan fæti. Þarna voru ávaiar
hæðir með hraunklettum og víða
niðandi lækir. Nú var kuldinn ekki
jafn bitur og áður, en háði okkur
þó mjög af því að við vorum blaut-
ir. í rökkurbyrjun komum við fram
á gínandi gljúfur og er við litum
þar fram af, sáum við að reykur-
inn var ekki upp af hverum, heldur
var það úði úr stórum fossi. Þetta
urðu okkur mikil vonbrigði. En nú
var ekki um annað að gera en leita
sér skjóls fyrir nóttina. Aumingja
Willy var að þrotum kominn. Haiin
hafði óþolandi verki í fætinum, svo
það var ekkert vit í því að halda
áfram í myrkrinu.
Ég fór að leita að náttstað og
framan í gljúfurbrúninni fann ég
ofurlítinn skúta. Þar var dálítið
afdrep fyrir storminum, en þó sló
þar fyrir, svo þarna var ekki full-
komið skjól. Hér bjó ég uxn okkur
eins og hægt var og svo hnipruð-
um við okkur saman og vorum
sammála um að það væri slembi-
lukka ef við lifðum af þessa nótt.
Við eyddum eins löngum tíma og
við gátum í það að ná okkur í mat
og borða. Síðan reyktum við lengi,
en hreyfðum okkur við og við svo
að við yrðum ekki dofnir af kulda.
Seinast lögðum við okkur út af hlið
við hlið og reyndum að sofna. En
það gekk illa, enda þótt við vær-
um ákaflega þreyttir.
Um miðja nótt fórum við út til
að hreyfa okkur. Mér fannst þá
einhver breyting vera orðin á, en
gat ekki áttað mig á henni fyrst í
stað. Eftir litla stund áttaði ég mig
þó og hrópaði: „Það er komið
logn!“ Þetta var rétt og því verður
ekki með orðum lýst hve fegnir
við urðum. í rúmar 20 klukku-
stundir hafði stormurinn þjakað
okkur. En nú, þegar komið var logn
og norðurljósin dönsuðu yfir höfð-
um okkar, þá fannst okkur sem við
yrðum að nýum mönnum. Nú urð-
um við vongóðir aftur. Og við fór-
um aftur inn í skútann ög fengum
okkur þar blund — óværan þó.
Við snæddum í birtingu og fór-
um svo að ræða um hvernig við
ættum að komast yfir gljúfrið. —
Qkkur kom saman um að við yrð-
um að fara nokkuð langt upp fyrir
fossinn og reyna að vaða ána þar.
Þetta var þó enginn hægðarleikur.
Áin var straumhörð og virtist djúp,
og við vorum illa undir það búnir
að fást við hana. Við gengum upp
og niður með henni og að lokum
afréðum við að leggja í hana neðan
við hyl nokkurn þar sem hún var
lygn. Hún var undir hendur, en
yfir komumst við þó. Svona blaut-
um hefði okkur þá ekki verið lífs-
von, ef stormurinn og frostið hefði
haldizt.
Nú skein sól í heiði og yljaði
okkur. Allan morguninn heldum
vjð í áttina þó seint gengi. Um