Lesbók Morgunblaðsins - 10.05.1959, Page 6

238
LESBÓK MORGUNBLAÐSIN S
Hlébarðinn
FIMM eru venjulegast talin hættu-
legustu villidýrin í Afríku, fíll,
nashymingur, ljón, vísundur og
hlébarði. Af þeim er hlébarðinn
langsamlega minnstur. Stærstu
dýrin vega ekki nema svo sem 60
kg., og eru ljónin 3—4 sinnum
þyngri.
En það má ekki dæma hlébarð-
ann eftir stærð né þunga, heldur
eftir afli hans, grimmd og hug-
rekki. Ef hlébarði er særður, ræðst
hann hiklaust á óvini sína, hvernig
sem á stendur og sést þá ekki fyrir.
mundi hafði þó alls ekki til hugar
komið meðan á tilrauninni stóð,
að veturinn 1908 hafði hann misst
sex vikna gamlan son úr misling-
um, sem þá gengu. En um leið og
ungi maðurinn kom fram á sviðið,
þóttist Guðmundur þekkja þar son
sinn. Var hann nú að vísu stærri,
eða á vöxt við 17 ára pilt, en á því
reki hefði hann verið ef hann hefði
lifað. Og það þótti Guðmundi und-
arlegt, að hann skyldi nefna bæði
Þórönnu og Þorberg, sem hann að
sjálfsögðu hafði ekki haft nein
kynni af í þessu lífi.
Guðmundur segist vona að eng-
er grimmur
Og vegna þess hvað hann er fljótur
í ferðum, snar og grimmur, hefir
hann oftast mann fyrir sig.
Theodore Roosevelt Bandaríkja-
forseti sagði frá særðum hlébarða,
sem réðist á hann og tvo fylgdar-
manna hans. Þeir létu skothríð
dynja á hlébarðanum, en samt
tókst honum að ráðast á annan
fylgdarmanninn og meiða hann til
óbóta. Þá fekk hann kúlu í höfuð-
ið. Þegar Roosevelt sagði frá hörku
hans og grimmd, lét hann svo um
mælt, að til þess að drepa hlébarða
inn láti sér til hugar koma, að hann
bendli látið barn sitt við skrök-
sögu. Sjálfur er hann ekki í nein-
um vafa um, að hann stóð augliti
til auglitis við framliðinn son sinn,
vaxinn að þroska og árum á landi
lifenda „þar sem engin sorg né
sjúkleiki á sér stað, en allt er birta,
líf og ljós, umhverfi guðsfriðar og
kærleika að eilífu. Þannig er ann-
að líf, séð í ljósi þeirra, sem því
trúa. Það er enginn tilbúningur11.
Þetta eru hans eigin orð, byggð á
ævilangri reynslu sjáandans.
Á. Ó.
„yrði að drepa hann allan frá trýni
að halabroddi“. Mun og flestum
veiðimönnum koma saman um að
grimmara hörkutól en hlébarðinn
sé ekki til, ef miðað er við stærð.
Hlébarðar eru ótrúlega sterkir.
Kunnur veiðimaður, Carl Akeley,
sem komizt hafði í hann krappan
í viðureign við hlébarða, segir svo
frá, að hann hafði séð einn þeirra
klifra með hyenu í kjaftinum upp
í tré og fela hana þar í greinum 15
fet yfir jörð. Og þó er hyena ekki
léttari en hlébarði. Um annan hlé-
barða er þess getið, að hann tók
stóra kind í kjaftinn og stökk með
hana upp á 10 feta háan klett.
Stærstu hundar hafa ekkert að
gera í klærnar á hlébarða, enda
sækist hann eftir að veiða hunda.
Sögð er sú saga, að eitt sinn sat
allmargt fólk að snæðingi inni í
stofu. Gluggi var opinn og undir
borðinu lá hundur. Vita menn þá
ekki fyr til, en hlébarði stekkur
inn um gluggann. Hann hafði
fundið lykt af hundinum og var
aðeins að hugsa um hann, en ekki
fólkið. En allir urðu skelfingu
lostnir og flýðu eins og fætur tog-
uðu. Og inni í stofunni gekk hlé-
barðinn af hundinum dauðum og
hljóp svo með hann út um glugg-
ann.
Hlébarðinn er snillingur að
klifra í trjám, enda kemur það sér
vel fyrir hann þegar hann er á
apaveiðum. En apakjöt þykir hon-
um mesta sælgæti. Stundum klífur
hlébarðinn hátt upp í tré og ligg-
ur þar í leyni, til þess að geta
steypt sér yfir hverja þá bráð, sem
færi gefst á. Þótt honum þyki
hundar og apar beztir, ræðst hann
á hvað sem fyrir er. Og hann er
ekki sérlega matvandur, því að
hann legst á dýraræfla, sem önnur
villidýr hafa gengið frá, og sútar
þá lítt þótt bráðin sé orðin kasúld-
in. Það er því venja manna, þegar
þeir reyna að veiða hlébarða í