Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1961, Blaðsíða 1

16. tbl.
héh
Sunnudagur 7. maí 1961
XXXVI. árg.
Snæbjörn Jónsson:
íslenzkur
ÞÁ LÁ eg á spítala er mér barst
sú fregn að gamall góðkunningi,
skáldið Einar Páll Jónsson, væri
látinn vestur í Winnipeg. Þetta
var 31. maí 1959, en Einar hafði
látizt þann 27. s.m. Ekki verður
sagt að fregnin kæmi mér á óvart,
því eg vissi að hann var lengi
búinn að liggja sjúkur og bíða
þessarar lausnar, en þó að eg sam-
gleddist honum að hún var loks
fengin, lagðist þó yfir mig þung-
ur dapurleiki. Bæði var það, að
endurminningarnar um gömlu
kynnin hér heima á árunum 1909
til 1913 voru hlýjar og svo fann
eg til þess, að þarna hafði dauð-
inn rofið stórt skarð í brjóstvörn
íslenzkrar tungu á vesturhveli.
Þarna var nú hniginn sá maður,
sem eg vissi að alla tíð hafði unn-
að henni heitt og líka kunnað að
þjóna slíkri drottningu. Hjá Ein-
ari Páli hafði hún aldrei sést öðru-
vísi en björt og sviphrein, klædd
þeirri skikkju sem hvergi var
skreytt hégómaflúri, en mundi
sóma sér vel í sölum guðanna.
Svona vildum við báðir sjá hana,
þessa konu sem við höfðum elsk-
svanur í Vesturheimi
að sameiginlega, hana móður okk-
ar, eins og Björn Jónsson kallaði
hana. En hún hafði átt þá of fáa
synina er sv^ hæversklega kunnu
að þjóna henni sem Einar Páll.
Aldrei mundi sæti hans íramar