Lesbók Morgunblaðsins

Ulloq
Ataaseq assigiiaat ilaat
Saqqummersitaq pingaarneq:

Lesbók Morgunblaðsins - 30.09.1962, Qupperneq 2

Lesbók Morgunblaðsins - 30.09.1962, Qupperneq 2
 SVIP- MVND KRISTILEGI demókrata- flokkurinn, sem styður dr. Adenauer, hefur kosið hinn 54 ára gamla málfærslumann og innanrík- isráðherra í Nordhein-Westfalen, Josef Hermann Dufhues, fyrirfram kvæmdastjóra við dagleg störf flokksins, og hefur þar fengið mann, sem er bæði viðfelldinn og duglegur — og þetta er enn þýð- ingarmeira fyrir þá sök, að með þessu verður hann í augum alls al- mennings eins konar „krónprins" kanzlarans, sem nú er orðinn 86 ára gamall. Ekki verður þó sagt, að hann sé í neitt sérlegum dáleikum hjá gamla manninum, þar eð hann hefur oft og mörgum sinnum barizt fyrir skoðunum um mál flokksins, sem hinn gamli og einræði flokksforingi var alls ekkert hrifinn af. Til dæmis má nefna, að nú sem stendur er hann, ásamt Schröder utanríkisráðherra einn þeirra, sem að- hyllast „ensku línuna“ í andstöðu við þá „frönskú', sem kanzlarinn aðhyllist — en engu að síður virðir gamli mað- urinn hann mikils, og jafnvel eftir ræðu nokkra, sem var alveg andstæð Aden- auer, gat hann sagt, að hinn hefði þarna haldið góða ræðu. J osef Hermann Dufhues er mál- færslumaður, eins og þegar er sagt. Fyrst vakti hann á sér athygli sem „Referendar" í þjónustu hins fræga Berlínar-málfærslumanns, Fritz Lud- wigs. Til hans kom hann rétt eftir að Hitler tók völdin, eða 1933, og þeir áunnu sér brátt frægðar fyrir að vera alls óhræddir við að verja bæði sósíalista og kommúnista, en slíkt gat talizt lífs- hættulegt í þá daga. Einn kunnasti skjólstæðingur þeirra 'var kommúnistaforinginn Ernst Thál- mann — og þeir slepptu ekki af honum hendinni, þegar hann lenti í hinu ill- ræmda Moabit-fangelsi í Berlín. Þeir gengu meira að segja svo langt, að þeir smygluðu jólatré inn í klefa hans á jólunum 1935. Þrátt fyrir allt voru enn eftir leifar af siðaðra manna réttarfari í Nazi- Þýzkalandi, um þessar mundir. Að vísu hafði verið stofnaður hinn illræmdi al- þýðudómstóll, NS, en bæði Ludwig og Dufhues fengu samt leyfi til að flytja mál fyrir honum, og eftir að þeir fóru að vinna saman, hófu þeir harðskeytt- ar varnir fynr blaðamenn, sem höfðu orðið ílla fyrir barðinu á Göbbels. En verulega frægð hlaut samt Dufhu- es samt ekki fyrr en hann komst í það að verja SA-mann, Stegmann flokks- foringja. Hann hafði ekki viljað sam- þykkja illskeyttustu gyðingaofsóknirn- ar og hafði þannig vakið reiði gyðinga- hatarans og klámritahöfundarins Julius Streichers, sem fékk hann dreginn fyr- ir sérdómstól í Núrnberg. En Dufhues fékk hann sýknaðan og hlaut mikla frægð fyrir. E n svo drifu líka einkamál að hin- uin unga málfærslumanni — einkum þó frá fyrirtækjum, sem þóttust vera á heljarþröminni, vegna hinna og þess- ara fyrirskipana nazista. Það er ekki ofsagt, að hann kunni að aka seglum eftir vindi. Margir í Þýzkalandi skemmtu sér, þegar hann bjargaði tékknesku skóverksmiðjunni BATA, eftir að ríkið var hernumið 1939. BATA lá undir grun um samband við gyðinglega auðjöfra og var því á svarta listanum, en Dufhues ráðlagði fyrirtækinu einfaldlega að breyta nafn- inu á skónum í OTA — og þar með var skórinn orðinn góður á rétttrúaða naz- istafætur! En svo hófst ófriðurinn og innan fárra mánaða var Dufhues kallaður í herinn. Hann hafði allt frá æsku haft mikla ánægju af fjallaklifri. Nú sagði hann, stutt og laggott: — Má ég benda ykkur á, að það er ekki hægt að hitta sanna karlmenn í minna en 2000 metra hæð. Honum tókst líka að komast í fjalla- stórskotaliðið og var í því til ófriðar- loka. En heima í Berlín sat konan hans —■ dóttir hins þekkta miðflokksmanns Krauss — og hún slapp lifandi frá öll- um loftárásum, enda þótt hún missti allt, sem þau áttu, út og suður. Að ófriðinum loknum settist hann ekki að í Berlín, sem var næstum í rúst, heldur í Westfalen, en þar átti hann eftir að gegna mikilvægu hlut- verki. Hann setti þar á fót málfærsluskrif- stofu, en einnig var hann um stundar- sakir skipaður dómari af brezku her- námsyfirvöldunum, sem var góð sönn- un fyrir áliti því, er hann hafði unnið sér með framkomu sinni á Hitlers-ár- unum. Sem starfandi lögfræðingur og kaþólskur dróst hann brátt að Kristi- lega demókrataflokknum, sem þá var nýr, og nú hófst stjórnmálastarfsemi hans. En þar eð hann var ungur maður, sneri hann sér fyrst og fremst til æsk- unnar og gerðist foringi fyrir hinni geysifjölmennu æskudeild flokksins. Hann hafði líka aðra ástæðu til að byrja þannig. Hann hafði séð nægilega mikið af veikleika Weimarlýðveldisins til þess að óttast, að stjórnmálamenn frá þeim árum fengju ofmikil völd og á- hrif á stjórnmál eftirstríðsáranna. Nýtt Weimarlýðveldi var í hans augum grýla af versta tagi. Nýtt Þýzkaland! Nýtt Þýzkaland! Þetta var stöðugt viðkvæði hans og til þess að koma því í kring þurfti að- stoð unga fólksins. E n æskulýðshreyfing þurfti að hafa raunverulegan æskulýð innan sinna vébanda — og því var það, að á fjörutíu ára afmæli sínu, sagði hann af sér stjórnarstörfum í félagsskapnum. Þó þaut hann ekki beint út í stjórn- málastarfsemi „hinna fullorðnu“ heldur beindi sér í nokkur ár að málfærslu- starfsemi sinni, og efnaðist vel á því. Hann tók þátt í þingum flokksins — og nú fékk Adenauer að heyra hann brýna raustina fyrir alvöru. Afstöðu hans má ef til vill marka af setningu eins og þessari: „Við erum ekki hér saman komnir til þess að tryggja árekstralausar um- ræður á þessu þingi. Það er að vísu gott að hafa þykka húð, en svo þykk má hún þó ekki verða, að hægt sé að standa uppréttur hryggjarlaus.“ Enginn gat verið í vafa um, hvern hann átti við. En smám saman hreif stjórnmálabar- áttan hann alfarið til sín. Hann gerðist hinn mikli skipuleggjari í Nordhein- Westfalen, og í dag getur hann bent á, að flokkur hans hefur hvergi meira fylgi en þar — miðað við fólksfjölda. Þannig má ef til vill segja, að áhrif hans séu staðbundin — og nú er hann innanríkisráðherra og gegnir fleiri virðingarstörfum, án þess þó að hafa hætt yið málfærsluna, sem gefur góðar tekjur. Það getur þó ekki hjá því farið. að skoðun hans í ríkispólitík hafi tekið nokkrum breytingum. Hann er ekki sérlega hrifinn af „krónprins“-nafninu, sem menn hafa klínt á hann. „Krónprinsar eru sjaldn- ast atkvæðamenn“, segir hann. „Þess vegna tek ég í bili ekki að mér nema takmarkað hlutverk. Flokksþing- ið hefur kosið mig til tveggja ára. Við sjáum svo til, að þeim loknum.“ BRIDGE AÐ LOKNU spili heyrist oft frá sagn- hafa, að spilið hafi tapazt sökum þess að lega spilanna var slæm. Þetta er að sjálfsögðu stundum rétt, en oft er þó sökin hjá sagnhafanum, sem hefur ekki gætt fyllstu nákvæmni. Spilið, sem hér fer á eftir er gott dæmi um þetta. Suður var sagnhafi í 3 gröndum. A 73 V D62 ♦ ÁKD 62 * K9 7 A D 10 8 V 987 + G 1084 * DG6 A ÁKG94 V A 4 ♦ 953 * Á 8 4 Vestur lét út hjarta 9, sem gefin var i borði og einnig hjá austur, en suður drap með ás. Sagnhafi lét því næst út tigul 3, drap í borði með ás og tók síðan tigul kónginn. Nú kom í Ijós hvernig tigullinn skiptist hjá andstæðingunurn og varð sagnhafi því að hætta við tigul- inn og reyna við spaðann. Lét hann út lágan spaða úr borði og svínaði gosan- um, en vestur drap með drottningu og lét út hjarta og spilið tapaðist. Ef sagnhafi í byrjun gerir sér grein fyrir þeirri hættu, að tigullinn falli ekki, þá á hann að láta út tigul og gefa í borði, ef vestur drepur ekki. Það sak- ar ekki að gefa einn slag á tigul, þvx sagnhafi þarf aðeins 4 slagi á tigul til að vinna spilið. Aðalatriðið er.því að fá 4 slagi á tigul og koma því þannig fyr- ir að vestur komist ekki inn. í spilinu hafði þetta tekizt mjög vel. Sagnhafi lætur út tigul 9 og að öllum líkindum drepur vestur og er þá einnig drepið í borði. Sagnhafi lætur því næst út spaða úr borði og drepur heima með ás. Enn er tigull látinn út og drepi vest- ur er enn drepið í borði. Nú lætur sagn- hafi út lauf og drepur heima með ás og enn lætur hann út tigul og gefi vestur þá svínar sagnhafi. Sést á þessu að spilið vinnst alltaf, ef sagnhafi gætir þess, að vestur komist ekki inn. Utgefandl: H.f. Arvakur, Reykjavik. Framkv.stj.: Sigfús Jónsson. Ritstjórar: Valtýr Stefánsson (ábm.) Sigurður Bjarnason frá Vigur. Matthías Johannessen. Eyjólfur Konráð Jónsson. Auglýsingar: Arni Garðar Kristinsson. Ritstjórn: Aðalstræti 6. Sími 22480. A 652 V KG10 5 3 ♦ 7 * 105 3 2 23. tölublað 1962 2 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.