Lesbók Morgunblaðsins - 28.06.1964, Side 3

að er hægt að steypa þetta af
kappi, sagði Jón Æ Niisen, kleip frúna í
lærið og glotti. Er iiún svolítið óróleg
að bíða?
Svolítið.
Hann var fren^ur þungur maður og
hafði mörg járn í eldinum, enda var
hann bjartsýnn. Þeir sem ekki komast
áfram á þessum tímu.m eiga ekki skilið
að bafa það fínt; þetta vissi hann. Það
sem ég segi: Því meira veldi sem maður
hefúr af peningum því elskulegra er
lánið yfir manni. Guði sé fyrir að þakka
að ég er við góða heilsu og gæti étið
mér til óbóta. Nei, það er þó ekki jafn
•fleitt að vera þybbinn eins og að
hjaðna saman og missa úr sér merg til
•tórra átaka. Jú, að vísu er ég orðinn
nokkuð þykkur, en það er þó á mér
kiæsilegra bragð en þegar ég var á kon-
tórnum hjá honum þabba, eins og ég var
nú orðinn. grindarlegur. Það sem ég
segi — hraust sál í hraustum líkama.
Ég get sem sagt ekki annað sagt en lífið
leiki við mig og það er eins og ég sé
í rclu, svei mér þá.
í þessum svifum höfðu þau lokið við
að hella í mótin og tekið sér hvíld.
Hann hafði orð á því að þetta tækist
vonum betur og gaf henni tóbu.
Hann hét hvorki Nilli né Pilli; hún
kaliaði hann Nilla Pilla þegar enginn
heyrði til og hann kallaði hana Sillu
Pillu og hafði gefið henni ísskáp ryk-
sugu hrærivél og fleiri ómissandi heim-
ilistæki. Þau stóðu riú upp við kerta-
bræðsluofninn og reyktu tóburnar um
stund. Hann sagði að þau skyldu bíða í
róiegheitum þar til kóinaði í mótunum.
Já, sagði hún, og að því búnu settust
þau á stafla af nýpremtuðum tímaritum
sem staflað hafði verið upp við glugg-
ann.
Þetta er svolítið ævintýralegt, sagði
hún.
Að steypa?
Að fara niður í leynikjallara.
Elskan — bara ekki segja nokkrum
manni strax,
Nei.
KjólJinn hennar vor smelltur að fram
tn og henni var heitt. Þess vegna tók
hún upp af nokkrum smellum, snoppu-
fríð kona og fremur miðdigur. Jesús
hvað ég er sveitit, sagði hún. Þá fór
hann hendi til hennar. Hana kitlaði og
hún hló, blíð ains og jólaljós. Hún fann
á sér að hún var orðin helsti þybbin. Ég
bef svitnað alltof mikið í seinni tíð,
hafði hún íhugað með nokkurri skelf-
ingu um hálfs árs skeið. Hvernig í ósköp
unum á ég að iáta renna af mér nokkur
kíló? Guð, eru engin ráð?
Hún var lítil og smámælt og stóð svo
að stgja alltaf á sama máli oghann. Hún
hugsaði sem svo að hún væri eins og
varnarlaus smáfugl 1 önmum hans og
það gladdi hana eða var henni huggun
í skelfingu hennar vegna þeirrar óhóf-
legu fitu sem var að safnast á hana, að
hann var orðinn taxsvert hnellinn. Það
fylgist að hjá okkur, sagði hún við sjálfa
sig um morguninn þegar hún var að
þvengja sig um með lífstykkinu. Jesús,
það gagnar ekki lengi að reyra svona
að sér. Það er af sem áður var; ég var
ekki svona þung að neðan hérna áður
fyrr, hugsaði hún sviplaus af hrolli. Ó
hvað skyldi hann hugsa? Hann hlær eins
og hetja í leikriti, en ég stari á hann
eins og skeikuð dúfa og finn að ég er
að fá vömb! Þó er eins og hann sjái
ekki að ég er að verða bel gur. Hann er
kannski að verða hræddur við bumh-
una á sér?
Um þetta var hún að hugsa þegar
hann •fálmaði til hennar. Og nú skipti
það engum togum að hún sveif í faðm
hans en kvakuði jafnframt skelfd og
ringluð: Ég er svo sveitt! og vissi ekki
fyrri til en hann var farinn að láta við
hana eins og óður væii. Hér? spurði hún.
Hér á tímaritunum? og stumraði til af-
sökunar: Ég er svo sveitt. Og síðan:
Jæja þá, þá það! og næstum því týndist
f hita og sælu þegar hann hafði dreglB
hana tii sín.
Það er a'llt klosslæst, sagði hann.
Já, kvakaði hún blíð og hvarf í fáng
hans. Lá nú á tímaritunum og sá
hvernig tattúveraða kvensan á hand-
legg hans teygðist sundur og saman
eftir því hve vöðvinn hnykklaðist (hann
lét tattúvera sig um tvítugt þegar faðir
hans útvegaði honum skipspláss á Gull-
fossi upp á grín og von um háa lífs-
reynslu) og það var furða hversu þeim
svipaði saman, myndinni á handlegg
hans og henni. Húa gat ekki varist
hlátri.
Ó mamma! Ó mamma! stundi hún
f’austurslega og sagði enn og mörgum
sinnum: Ó mamma! Ó mamma!
J á, það var satt, enginn vissi að
þeim hafði dottið í hug að hefja fram-
leiðslu á kertum, eins og hann talaði
um, og lánið virtist ætla að elta hann
í þetta sinn eins og það hafði elt hann
frá því hann fór að hugsa um alvöru
lífsins. Hann hófst svo að segja upp af
sjálfum sór í kananum — fékk lán hjá
föður sínum fyrir kvikmyndavélinni og
klámfiknurnar fékk hann án endurgjalds
hjá hernum — og heiði þess vegna ekki
þurft að taka arf eftir ráðherrann föð-
ur ann og afa til að fá lifað við ærið fjár-
veldi. Og þótt Guðmundur vinur hans
og þjóðskáld hafi tileinkað honum frum
samda bók með ástsamlegu ■ orðalagi —
því Jón var einhver ötulasti útgefandi
á íslandi í seinni tíð — var hann mjög
biátt áfram þegar hann var einn með
frúnni, og kímnigáfa hans gerði sér
gaman að því hve lág hún var og stelpu
leg, og það kom fyrir að hann fékk, til
dæmis fyrsta vetrardag, að baðá hana.
Ó, mamma! Ó mamma! sagði hún í
-þessu, og tímaritin voru ekki orðin þurr
eft'.r prentunina eins og hún sá þegar
hún stóð á fætur; fyrirsagnir á kápunni
vji'u varla læsi'legar.
Guð! hrópaði hún og stafaði sig fram
úr fyrstu fyrirsögninni; Blóðþyrsti morð
inginn.
Það gerir ekkert tii, sagði hann. Það
eru bara efstu blöðin.
Það er gott, sagði hún og hjóst til
að taka til á ný við steypiverkið. Æ, ég
verð að greiða mér, sagði hún.
Elsku Sitlan hans Pilla.
Stóri strákurinn hennar Sillu, sagði
hún og setti greiðuna í veskið sitt.
Jæja, látum vaxið leka!
au höfðu naumast lokið við að
hella að nýju í mótiu þegar dyrabjallan
hringdi. Það er hringt, sagði hann. Já,
Framihaid á bls.. 12
Guðmundur Frímann: í Dauðsmannshólum Því vetrarnóttin er löng og leið, er lestur helfararstefja og svartamessu og myrkurseið mannskaðabyljir hefja.
í Dauðsmannshólum er húmið svart, er haustið er setzt að völdum. Á lynghörpurnar er leikið margt á löngum skammdegiskvöldum. Úr kjúkunum mínum hvítu fer kuldinn, er vorið tekur að kveðja ástljóð sín yfir mér og æskuþrá mína vekur.
- I í óminnishyldýpi rökkurranns vefst rokský um skarðan mána, en stormarnir óðan stífudans stíga um x-auðabroksflána. Er sólvindar hlýir sér mæla mót í mösurviði og runni, þá kysi eg að nýju kærleikshót konunnar, sem eg unni.
Hér hef eg veðrazt hundrað ár og hold mitt rotnað frá beinum — kynnzt við vetrarins feikn og fár, — fátt segir af einum. Til fundar við hana leið mín lá, er liðið var fast að jólum. En önnur til brúðkaups bauð mér þá, — beið mín í Dauðsmannshólum.
23. tölublað 1364
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3