Lesbók Morgunblaðsins - 07.11.1965, Blaðsíða 13

fflfMlhlíKi • Vk m smm wewohar-
to- hahui^mssqn-
Þ'fí TÓKu >£IR SÍUR OK GtíílS'TA Þft, IR UflUSIR FÓRU
OK KASW riflFOl ÖR nÚSP£LLSH£lrtl4 OK SíTTU V
/1ITT GlNNUNGflGflP.,
HWIW ORJÖRÐ.
'A HIMIM Í5Æ£>{ 0/7IN OK aIEOAM T/£ AT /.V5A
*>*-■ .
ÞEIR d'AFU STfíOfíR ÖLLUM ELD/aIQVH, 5UMUM fí
HIMHl'SUMfítl FÖRU LfíUSftR UHDlR HIMhlt OK
SETTV ÞÖ.ÞEIfA STfíÐ 0« JKÖPUÐU qÖNQJ
ÞEIM. SVA ERSACT'I FORSJUM VÍSEMDU/A, AT
í\f ÞflÐfíN AF VÁRU DÆCR CREIMD OK 'fíRfíffíL.
SVfl SE<ilR'i VÖLUSPfl:
SÓL ÞfíT WC VISSI,
HVflR HON SALI 'fíTTI,
MflNI ÞflT ME VISSI,
hva t HfíNHMEcm 'fífri,
STJÖRNVR þflTMÍ: V/SSV,
HMT þÆR SffíÐI 'ATTJ.
SVfl VflR ADR EN ÞEfTfl V/CRl.
Þfl AtÆLT/ CflNCLERl: ÞETtTA ERV MiKIL TÍOEMDI, £R Nl> WEVRI £K.
FVRÐVAlKiL SM'lÐ ER ÞflT OK HflC,LlCA CÖR. HVERNIC VflR JÖRÐ-
IN HflTTUP? Þfl SVflRflR H'flRR:MON ER KRlNGLÖTr OfflM, OK
ÞflR OfflM urt UCCR IMN DJÚPI SJÍÍR, OK MEÐ ÞElRISMVftR-
STRÖND CflFU P£|R L'ÓNDTiL 5VC<jÐAR JÖTMfl ÆT'TUfA.------
SMÁSAGAN
Framhald af bls. 3
eins skömmum konu sinnar orðalaust,
án þess að segja henni að dyrnar á búr-
inu hefðu verið lokaðar og það gæti ef
tii vill verið ástæðan fyrir því að gull-
spörinn tísti svo ámáttlega; heldur tár-
aðist hann af orðum hennar — táraðist
og hristi höfuðið.
„Þetta er satt, veslings litla greyið!
Þetta er satt, veslings litla greyið. Hon-
um finnst við ekki vera nógu nærgætm“.
Hann vissi hvað það þýddi, gamli mað-
urinn, að mæta ekki nærgætni. Því
gömlu hjónin voru í allra munni og
gagnrýnd harðlega fyrir lifnaðarhætti
sína, fyrir að vera svo gagntekin af
fuglinum og hafa alla glugga lokaða sí
og æ. Það var svo komið að gamli
rr.aðurinn steig ekki fæti út fyrir dyr;
hann var líka orðinn svo gamall; hann
sat alltaf heima og grét eins og barn.
Samt sem áður var hann ekki ruglaður;
og ef einhver á götunni hefði verið
nógu ósiðaður til að gera gys að honum
(en hvers virði var honum lífið nú orð-
ið?) — lífið var honum einskis virði og
hann hefði kært sig kollóttan þó hann
nefði vitað af einhverjum vera að gera
gys — já, svo sannarlega, vegna gull-
spörsins lá honum í léttu rúmi þó ein-
hver væri nógu siðlaus til að hafa orð
á einhverju — Þrisvar sinnum á unga
aldri hafði aðeins munað hársbreidd, —
gefið mér frelsið eða gefið mér dauðann.
Æ, nú stóð honum á sama þó gömul,
hálfblind augu hans lykjust aftur.
Stöku sinnum skeði það, að gamli ofs-
inn sauð upp í honum, og þá stóð hann
upp og gekk út að glugganum, oft með
fuglinn á öxlinni, og starði grimmdar-
augum gegnum rúðuna á glugga hússins
hinumegin við götuna.
Um raunveru húsanna hinumegin
við götuna gat gamli maðurinn ekki ef-
azt, um þessa glugga með skrautrúðun-
um og handriðunum og blómavösunum;
um þökin, þakhellurnar og reykháfana
gat hann ekki heldur efazt þar eð hon-
um var fullkunnugt hver átti þau, hver
bjó þar og hvernig. En hið sorglega er
að hann velti aldrei þeirri spurningu
fyrir sér, hvaða þýðingu húsið hans eða
hin á móti hefðu fyrir fuglinn á öxl hans;
svo var þarna stóri, hvitbröndótti kött-
urinn, sem hnipraði sig og sleikti sól-
skinið í gluggakistunni beint á móti
honum. Gluggar? rúður? þök? hellur?
mitt hús? þitt hús? Hvað var mitt og
hvað var þitt í vitund stóra hvíta katt-
arins, sem svaf þarna í sólinni? Öll hús
voru hans hús, ef hann komst inn í þau.
Hvaða hús? Hvar sem hann gat fundið
eitthvað til að hnupla, eða fengið sér
blund, eða þótzt blunda.
Trúðu gömlu hjónin því, að með því
að opna aldrei hurð eða glugga gætu
þau aftrað kettinum frá að komast inn
og éta fuglinn þeirra, ef hann vildi það
við hafa?
Var það of langsótt tilgáta, að köttur-
inn vissi allt um gullspörinn, vissi að
hann var líf og blóð gömlu hjónanna
vegna þess að hann hafði tilheyrt litlu
sonardóttur þeirra, sem var látin en
hafði vanið hann svo fallega á að koma
út úr búrinu og flögra um húsið? Og
hver myndi hafa spáð því, að gamli
maðurinn, sem hafði eitt sinn séð kött-
inn rýna með ákefð inn um lokaðar
gluggarúðurnar á gullspörinn þar sem
hann flögraði um, andvaralaus, — að
gamli maðurinn myndi fara og vara
frúna, eiganda kattarins, við því — ó,
armæða, að ef hann fyndi köttinn þarna
aftur? Þarna? Hvar? Hvernig var þetta?
Frúin — gömlu hjónin — glugginn? —
gullspör?
Og svo át kötturinn hann einn daginn
— já, hann át gullspörinn og hvað kett-
inum viðvék, hefði þetta vel getað verið
ar.nar fugl. Hann kom inn í hús gömlu
hjónanna, enginn vissi hvaðan eða
hvernig, og át gullspörinn upp til agna.
Það var komið að kvöldi og gamla konan
heyrði ekkert nema smáangistartíst og
stunu. Gamli maðurinn kom hlaupandi
inn og sá bregða fyrir hvítu flykki, sem
skauzt yfir eldhúsgólfið og á gólfinu
voru fáeinar fingerðar, hvitar fjaðrir,
sem flögruðu um ábreiðuna þegar hann
opnaði dyrnar. Hvílík skaðræðisöskurs
sem hann gaf frá sér! Þrátt fyrir til-
raunir gömlu konunnar til að halda aftur
af honum, greip hann vopn og hljóp eins
og vitskertur til hússins handan göt-
unnar. Nei, það var ekki nágrannakonan,
heldur kötturinn — það var kötturinn,
sem gamli maðurinn vildi drepa, þarna
fyrir framan augun á henni; og svo
hleypti hann af inn í boröstofuna, því
hann hafði komið auga á köttinn þar,
sitjandi makindalega uppi á skáp; hann
skaut einu sinni, tvisvar, þrisvar, og það
urðu miklir brestir og brothljóð í gleri.
Svo kom sonur nágrannans hlaupandi út,
hann var einnig vopnaður og hann
skaut á gamla manninn.
H armleikur. Grátandi og æpandi
var gamli maðurinn borinn aftur til
húss síns, hann var í dauðateygjunum;
hann hafði fengið skot gegnum lungun
og þeir báru hann inn tii aldraðrar konu
hans.
Sonur nágrannans flúði land. Ógæfa
á tveimur heimilum, öll sveitin í upp-
námi heila nótt.
Það er að segja af kettinum,að hann
minntist þess varla augnabliki seinna
að hafa étið gullspörinn eða neinn ann-
ar. fugl, og það er vafamál hvort hann
skildi að gamli maðurinn var að skjóta
a hann. Hann hafði stokkið fljótt og
fimlega og komizt undan og núna —
þarna er hann, hann ber hvítan við
svört þökin og starir upp til stjarnanna
í rökkurdjúpi alheimsins, sem — og
um þetta getum við verið alveg viss —
sáu hreint ekkert af því, sem gerðist
í litlu fjallaþorpinu; og þó — þær tindra
svo skært þarna uppi, að enginn myndi
ætla, að þær hefðu séð neitt annað í
nótt.
Torfey Steinsdóttir þýddi.
FERÐASAGA
Framhald af bls. 4.
laufi hlær“. Hér vex vínviðurinn. Hann
vefur sig um allt, um fjöll og dali, því
hér er landið mishæðótt. f austri sést
Vesúvíus með reykjarsúluna, sem hann
þeytir stöðugt upp i loftið eins og stór-
eflis eimskip. Svo breiðir reykurinn sig
úi yfir himininn eins og band í geysi-
fjarlægð, því hér er himinninn svo ó-
endanlega stór og djúpblár. Um hádag-
inn er hann hvítur af Ijósi. Fjarlægir
hiutir sjást því langar leiðir og allt verð-
ur svo töfrandi og ævintýralegt. Úti á
Napoliflóanum sjást eyjarnar Ischia og
Capri. Það er eins og mann gruni strax,
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13
30. tbl. 1965