Lesbók Morgunblaðsins - 20.08.1967, Síða 4

Dóra Guðjohnsen er ung
húsmóðir í Reykjavík, fædd
1938. Þetta er fyrsta smásag-
an, sem birtist eftir Dóru á
prenti.
S teini liggur grafkyrr og horfir á Jesú nálg-
ast.
— Var þetta ekki hann Gummi? spyr Jesús,
þegar hann er kominn í kallfaeri. — Af hverju var
hann að skæla?
— Hann var svo hræddur við þig, segir Steini.
— Við mig? Jesús er steinhissa, — Það er eng-
inn hræddur við mig.
— Jú, hann var nefnilega að sparka í mig og
svo sagði hann ljótt.
— Hva'ð sagði hann? spyr Jesús.
— Það var voðalega ljótt, segir Steini með
áherzlu, — ég segi aldrei svona ljótt. Heyrðirðu
ekki hvað það var?
— Nei.
— Hann sagði helvítis helvíti.
— Skelfing er þetta leiðinlegt með hann
STEINI
Eftir Dóru Guðjohnsen
Gumma, segir Jesús, og ég sem hélt þetta væri
svo góður strákur.
— Það var hann, sem át allar radísurnar úr
garðinum hennar Jónínu, segir Steini og er
áhyggjufullur um andlega velferð vinar síns,
Gumma.
Jesú rekur í rogastanz. — Hann Gummi?
—- Já, andvarpar Steini og horfir einlæglega í
augu frelsarans. En Jesús er skrítinn á svip og
horfir út í loftið, svo Steini skiptir um umræðu-
efni.
— Færð þú áð fara út á inniskónum?
— Ha? segir Jesús viðutan, en áttar sig svo og
horfir vandræðalegur niður á fætur sér. — Þetta
eru svona töfflur.
—. Já, segir Steini skilningsríkt.
— Svo tímdi hann ekki að gefa mér lakkrís í
morgun. Ekki er það fallegt.
—• Hver?
— Hann Gummi. Hann átti þrjár.
— Æinei, segir Jesús, — ekki er það fallegt.
MT að er þögn dálitla stund. Steini notar hana
til þess að ná sér í strá til að tyggja.
— Veit hann Guð allt? spyr Steini svo.
— Hann veit margt, segir Jesús hóglátlega og
borar með stórutá í gula skýið.
— Pabbi minn veit líka margt, segir Steini og
tyggur strá.
— Nú er afi hans Gumma dáinn, segir Jesús.
— Já, hann var orðinn ógnar skar, gamli maður-
inn, segir Steini fullorðinslega. — Hann var settur
í kistu og menni^nir grófu stóra holu í jörðina
og létu kistuna ofan í. Svo moku’ðu þeir fullt af
mold ofan á hana. Steini hugsar sig um og segir
svo til skýringar. — Það er til þess að hann kom-
ist ekki upp úr. Hann hugsar sig aftur um. —

Hann komst samt upp í himininn.
— Það er sko sálin, segir Jesús.
— Hvernig er sálin? spyr Steini.
— Hún er eins og lítill bolti með tvo vængi.
Hún er innan í mannL
— í maganum? segir Steini.
— Já, segir Jesús.
— Og þegar sálin kemur upp, verður hún aftur
eins og maður er, þegar maður er á jörðinni?
— Já.
Jesús skimar í kringum sig til þess að fullvissa
sig um að enginn liggi á hleri. — Mér finnst hann
hafa svo skrítið skegg. Finnst þér það ekki líka?
— Júhú. Steini hlær.
— Það er svo skrítið að sjá hann í slopp og með
vængi, segir Jesús og getur ekki lengur varizt
brosi.
S teini hlær svo dátt, að hann ver’ður að
halda um magann, svo að sálin hrökkvi ekki upp
úr honum.
— Heyrðu Steini, segir Jesús og lítur á úrið
sitt. — Ég verð víst að fara. Það er kominn kaffi-
timi.
Þeir kveðjast í skyndi og Jesús setur gula skýið
í gang og heldur af stað. Steini er í þann veginn
að rísa á fætur, þegar Jesús stöðvar skýið og snýr
sér aftur að Steina. Sann er strangur á svip.
— Svo verð ég að biðja þig um þáð, Þorsteinn,
að fara ekki aftur í garðinn hennar frú Jónínu og
éta allar radísurnar, segir hann ávítandi. — Viltu
lofa mér því?
— Já, lofar Steini auðmjúkur. Svo sprettur
hann upp. — Heyrðu, hrópar hann, en of seint.
Jesús er farinn inn til sín.
— Við hvern ert þú að tala, Steini minn? kallar
konan ofan af svölunum.
Steini svartir ekki, hann gengur nær húsinu
og mænir upp á svalimar. — Heyrðu, hvernig
veit hann Jesús, að það var ég, sem stal radísun-
um úr garðinum hjá henni Jónínu?
— Veit hann það? spyr konan.
— Já, Guð hefur kjaftað, segir Steini borgin-
mannlega.
— Svona má ekki tala, segir konan. — En þú
mátt nú vita það, áð Guð veit allt.
Leyndardómsfullt bros lýsir upp andlit Steina.
— Hann veit margt, segir hann hóglátlega og bor-
ar stórutá í blómabeðið.
E ftir hádegi eru Steini og Gummi aftur
vinir. Þeir liggja á bakinu, hlið við hlið, á gras-
flötinni heima hjá Steina og horfa á ský.
— Þarna er Jesús, segir Steini.
— Hvar? spyr Gummi ákafur.
— Á gula skýinu, segir Steini og brosir blítt
til himins.
— Hvar? spyr Gummi aftur.
Steini svarar ekki, hann brosir enn og veifar
til Jesú.
— Ég sé ekkert gult ský, segir Gummi, — ég
sé ekki Jesú. Þú ert að plata.
Steini snýr höfðinu hægt að Gumma og horfir
þögull á hann nokkra stund. — Kannski sérðu
ekki Jesú, af því að þú ert svo óþekkur, segir
hann vorkunnlátur. — Þeir sem eru óþekkir sjá
aldrei Jesú.
— Ég er ekki óþekkur.
— Jú, þú ert ekki góður drengur.
— Víst er ég gó’ður.
Steini hristir höfuðið dapur á svip. — Þú ert
ekki góður, Gummi minn, þú tímdir ekki að gefa
mér lakkrís í morgun. Hann lítur aftur til him-
ins. — Þess vegna sérðu ekki Jesú, bætir hann
við.
Gummi fer að grenja og stekkur á fætur. — Asni,
segir hann og sparkar í Steina. Hann hleypur út
úr garðinum og stanzar hjá hliðinu. — Helvíti,
orgar hann og fer heim að klaga.
<*
4 LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
20. ágúst 1967