Lesbók Morgunblaðsins - 26.07.1970, Blaðsíða 9

Lesbók Morgunblaðsins - 26.07.1970, Blaðsíða 9
Foringjanum allt, voru einkunnarorð Hess. Við lilið hans er Julius Streicher. Rudolf Hess ætlaði að „opinbera64 eitthvað við réttarhöldin í Nurnberg; úr því varð ekki, en hann sendi skjölin á laun til Sir Oswald Mosley, sem fékk þau aldrei Þessi týnda erfðaskrá hefur nú komið í leitirnar og sannar hún að Hitler hafði ekki tekið djúpt í árinni er hann kvað Hess ekki með öllum mjalla Hess: Eini fanginn í Spandau. samsæris: þeir voru allir dá- leidd verkfæri hinna sömu ósýnilegu „glæpamanna á bak við tjöldin" sem uninu að tor- tímingu Þýzkalands — Gyðing- anna. Þetta var auðséð, sagði hann, á því hvað þeir vaeru undarlega glaseygðir. Hann veitti því athygli, að allir sem málguðust hann höfðu fyrst framan af „glaseygt", „draum- kennt,“ „fjarrænt“ augnaráð; þeim var öllum stjórnað án þess þeir vissu af því. Til þeiss að sigraist á eitiurbyrl- urum sínum beitti Hess flókn- um varúðarráðstöfunum varð- andi mat simn. Hann skipti snögglega á diskum við sessu- nauta sína. Hann geymdi sýnis- horn og leifar, sem hann fékk síðan svissneska prestinum til efnagreiningar. Er presturinn tilkynnti honum að sýnishorn- in hefðu verð skaðlaus, varð Hess þess fullviss, að hann hefði einnig verið dáleiddur — að líkindum á meðan hann sat að snœðingi i klúbbi símum. Síðar varð þessi fullyrðing hans víðtækari. ftalíukonungur og Badoglio marskálkur, sem sömdu um frið árið 1943, hlutu að vera dáleiddir. Von Paulus, sem talaði í útvarp frá Rúss- landi eftir orrustuna um Stalin grad og von Stauffenberg greifi, sem reyndi að myrða Hitler, voru sömuleiðis dáleidd ir — Gyðingar höfðu dáleitt þá. Þessum hugarórum Hess á meðan hann var stríðsfangi í Bretlandi, var haldið leyndum fyrir almenniingi, enda þótt þeim, sem ungengust hann væri fullkunnugt um þá. Það var ekki fyrr en hann gekk inm í vitinastúkuna í Núrn'berg, sem hugarástand hans komst í há- mæli. Hegðun hans þar var lög- fræðingum hans til mikillar skapraunar og samföngum hans til sárra leiðimda. Hann þjáðist — eða lézt haldinm af mimnisleysi, sem hon um gat batnað snögglega og alls óvænt. Hann sat í vitna- stúkunni og las í bók en sagði svo skyndilega eitthvað, sem kom öllum í opna skjöldu og skemmti sér eins og bai?n við undrun þeirra. Hann talaði um leyndardómsfullar „uppljóstr- anir“, sem hann ætlaði að gera — en úr þeim varð ekki. Hinn 30. ágúst 1946, á síðasta degi ræðuhaldanna, reyndi hann að láta af þeim verða. í fyrsta lagi hafði hann sagt að hann myndi ekki taka til máls, en hanm mætti fyrir réttinum og er röðin kom að honum dró hann skyndilega skjalavöndul upp úr vasa sínum og tók að lesa. Stund hinna miklu opin- berana var upp runmin. Hess tjáði réttinum að allt frá upphafi réttarhaldanna og enda áður hefði hann séð fyrir allt, sem verða myndi og gerzt hefði síðan, það er: að óvéfengj anleg þýzk vitni myndu koma með einlægar en ógnvekjandi staðhæfingar um foringjann og sannfærandi og skaðsamlegar frásagnir af hryðjuverkum Þjóðverja. Þar eð slíkar frá- sagnir væru í eðli sínu ótrú- legar, yrði að finna skýringu á gerðum vitnanna. Til allrar hamingju hafði Hess skýring- una á reiðum höndum og vegna nákvæmni fyrri spádóma hans, sagði hann, bar að trúa honum. Hann fullyrti nú að sannleik urinn væri ofur einfaldur — hann hefði birzt sér i Englandi . . . Þessi starandi augu . . . skýrðu þau ekki allt saman? Hvers vegna höfðu Bretar, spurði hann, myrt 26.370 kon- ur og börn í Búastyrjöldinni? Hvers vegna höfðu fórnarlömb hinna miklu hreinsama Stalíns sakað sjálf sig um óheyrilega glæpi? Hvers vegna höfðu hin- ir gæzkufullu Þjóðverjar fram- ið eða játað þessi ægilegu hryðjuverk? Var það ekki aug- ljóst mál? . . . Eftir tuttugu mínútna tal um „glæpameranina á bak við tjöld- in,“ sem heillað höfðu gervall- an heiminn með gjörningum, skipaði dómarinn Hess að halda sér við efnið. Hess venti þá sínu kvæði í kross og las upp enda ræðunnar, sem var stutt yfirlýsing er sýndi að höfuð- atriði lífsspeki hans voru óbreytt. Einm allra ákærðra hélt hann því statt og stöðugt fram, að stefna Þjóðverja hefði ekki aðeins átt rétt á sér held- ur væri Hitler sjálfur hafinn yfir alla gagnrýni. Hann kvaðst inrailega þakklátur fyrir að hafa fengið að þjóna um tutt- ugu ára skeið „mikilhæfasta syrai sem land mitt hefur fóstr- að í þúsund ára sögu siinni.“ Hess lauk því aldrei „opin- berun“ sinni. En hann var þó ekki á því að láta mannkynið fara á mis við hin fullu sann- indi. í október 1946, er hann hafði hlotið dóm, afréð hann að senda þau á laun til eina manns ins í Englandi, er haran taldi treystandi til að gefa þau út. Handritið var 49 vélritaðar sið- ur, skrifaðar á ritvél er hann fékk að lán'i hjá amerísku fang- elsisyfirvöldunum. Yfirskriftin var svohljóðandi, rituð á ensku og þýzku: „Berist með ítrustu leynd til Sir Oswald Mosley í London. Mjög há þóknun verður innt af hendi síðar.“ Þetta loforð var undir- ritað „Rudolf Hess.“ Þessi „erfðaskrá" Rudolfs Hess komst aldrei í hendur Sir Oswalds Mosley. Hún var stöðvuð af yfirmanni ameríska hersins, sem hafði hana með sér til Bandaríkjanna. Hún er nú komin í dagsins ljós og verður bætt við önnur gögn í máli hins leiðitamasta og trúgjarnasta af öllum „stríðsglæpamönnum“ nasista, þess manns sem ef til vill er dæmigerður fulltrúi fyr- ir hinn leiðitama, trúgjarna þýzka almenning. I plaggi þessu endurtekur Hess langlokuóra sína um reynsluna í Englandi, þá reynslu, sem hann nú dregur ályktun af um ástand alls heimsins. Haran greinir frá því, hvem- ig „djöfullegu kerfi“ ofsókna var beitt gegn honum. Þeir sem tekið höfðu hann höndum voru staðráðnir í að drepa hann með „óhugsanlegum þjáningum.11 Honum voru gefnar glerflísar í ávaxtagrautnum og byrlað eit- ur í kaffinu. Sýrur voru látnar í matinn. Hann var nuddaður með illyrmislegu dufti. Honum voru gefnar töflur, sem stífl- uðu meltingarveg hans og lok- uðu þvagblöðrurani. Hjarta hans og heili voru eitruð. „Svo- kölluð mótefrai gerðu aðeins illt verra.“ Læknar sögðu að þján- ingar hans væru af sálrænum toga, en þeir voru auðvitað að ljúga. Sálfræðingur var tilkall- aður — „fáránlegt" úrræði, því að sálfræðingurinn „hefði að réttu lagi átt að taka sjálfan sig til meðferðar." Hann var glaseygður og bersýnilega dá- leiddur, en gersamlega óafvit- andi um þá staðreynd: „Þegar ég sagði honum það trúði hann mér ekki en tók því eins og lé- legri fyndni." Sálfræðingurinn, sem nú er látimin, var dr. J.R. Rees, og gaf hann síðar út, með samþykki Hess, rit sitt um 9ál- arástand hans. Hvernig fór Hess að því að lifa af þetta kvalræði? „Ég get skýrt þetta,“ segir hann. „Það er bjargföst sannfæring mín að almáttugur Guð hafi gefið mér styrk til að standast raunir þessa hálfs sjötta árs í því skyni að láta mig síðar miðla veröldinni af þeirri þekkingu, sem ég hafði orðið aðnjótandi.“ Þessi þekking var auðvitað sú, að Gyðingar hefðu beitt allan heimiran göldrum. „Þá kem ég,“ segir Hess, „að atburðunum í fangabúðum Þjóðverja." Hann neitar ekki grimmdinni né heldur því að fangar hafi verið pyndaðiir og drepnir, húð þeirra notuð í lampaskerma og hryllilegar til- raunir verið gerðar á lifandi mönraum. En það voru ekki ábyrgir menn, sem þetta gerðu. Þjóðverjar eru sérlega dyggð- ugur kynþáttur og SS-mennirn ir voru dyggðugastir allra Þjóð- verja. Galdrar hlutu því að hafa knúið SS-mennina til slíkra verka, Það hlaut sömu- leiðis að vera göldrum að kerana, að þeir skyldu láta komast upp um sig. Sérhver, sem spymti á móti hetjulegri viðleitrai Hitlers að brjóta álög Gyðinga, hlaut sjálfur að vera í álögum: hershöfðiingjamir, sem voru honum mótsnúnir, bandamennirnir, sem sviku hann í tryggðum og Englend- Framlhald á bls. 12. 26. júlí 1970 LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 9

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.