Lesbók Morgunblaðsins - 06.06.1971, Blaðsíða 5

lofunarpanti. Þá kom öldrykkj
an og svo hið iiefðbundna brúð
kanp.
En fóik neitaði að trúa því
og margir ungir hermenn,
hverra ástuni hún iiafði vísað
á bng, beindn að henni reiði
sinni og fyrirlitningu.
— Ó! Að svo niikhim nng-
dónti og fegurð skuli fórnað
göniliun manni.
Þeir voru ófáir, sem hvískr-
iiðn um það, að hún liefði ver-
ið tryllt og það var hún rann-
verulega. Því þessum manni til
lieyrði Inin af lífi og sál.
Og luin mundu gjörla, live
einstakt það var þann dag, er
þeír báru liana að kofa þessa
manns; nýjum kofa, sem var
byggður sérstaklega handa
henni. Hún var á leið
til sbambaen, þegar allt í einu
skaut npp þremnr mönniun lijá
henni. Þá skildi hún, að þeir
voru komnir tll að sækja hana.
Hún liefði átt að vita það fyr-
ír. Hefði átt að vera undir
þeita búin. Briiðkaupsdagiir
liennar var runninn npp. Orða
lanst þrifn þeir hana á loft.
Eitt augnabUk fylltist hún
skelfingu og barðist við að
losna frá þessmn sterku en þó
blíðu liöndum, sem lyi'tu
henni upp. Og menniriiir! I»eir
tóku ekkert tillit til mótspyrnu
Iiennar. Einn þeirra leyfði sér
meira að segja að klípa liana.
— Svona tll að róa hana, eins
og hann svo sagði hinum.
Þessi taka kom henni svo á
óvart, en þó á einkennilegan
og engan veginn óþægilegan
máta. Hún hætti allri mót-
spyrnu og uppgötvaðl nú fyrst,
að þeir báru hana á öxlnm sér;
á mjúkiim kjarnafullum hirsis-
vafningum, s<an strukust um
lendar hennar og fótleggi, þeg
ar þeir báru hana af stað.
Hún fylltist hamingju, en kom
skyndilega í hug að hún átti
að syngja kvörtunarsöngva alla
leiðina að kofa mannsins síns;
áfti meii-a að segja að halda
þeim áfram í hetila viku.
Fyrsta árið: alla ást sína og
athygli veitti hann henni og
þar sem hún var í blóma lífs-
ins varð hún fyrir barði hinina
kvennanna, afbrýðisamra og
andsnúinna. Andsfcaðan gegn
henni óx. Ó, konur! Hvei-s
vegna gátu þær ekki lcyft
henni að njóta þess, setm þær
höfðu sjálfar notið árum sam-
an — ástar hans. Hún minntist
enn, hvernig ein þeirra, sú
elzta, hafði verið barin þegar
hún neitaði Miikami um eid úr
kofa sínum. Það endaði með
bardaga — orða og athafna. Nú
var þessi orrusta þögul. Muk-
ami fylltist harðneskju gegn
þeim. Hún lét sig engu skipta
ósvífni þeirra og drambsemi,
sem þcim Iiafði tekizt að fá alla
þorpsbúa til að styðja þær í.
Hvers vegna átt.i hún að hafa
áhyggjur af því? Höfðu ekki
allir hennar draaimar, hennar
þrár, hennar líf, rætzt í likama
{x'issii ina.nns?
Tvö ár, þrjú ár og sá heim-
nr som hún þekkti tók breyt-
ingum. Hún ól engin börn.
— Thata! Óbyrja!
Ekkert barn til að innsigla
fengsiin milli liennar og hans.
Ekkert barn til að vefja ást-
ríkum örmum og skamma!
Ekkert barn sem gat borið
áfram horfnar sálir forfeðra
hans og blóðs föður lieinnar. —
Hún hafði beðið ósigur. Hún
vissi það. Aðrir vissu það. Þeir
hvísliiðu og glottn. Ó, hvað
hún þjáðist nndir óskammfeiln
inni og stoltinu, sem hjó í
lanmulegum brosiinum. En hún
hafði ekkert að óttast. Leyfum
þeim að gléðjast af sigrinum.
Hón hafði enn sinn eiginniann.
En svo tók maður hermar
skyndilega að breytast. Óð-
ar en varði forðaðist hantn fé-
lagsskap hennar og kofa henn-
ar. Hann hélt sig að mestu í
sinum eigin thingira. Hún fyllt
ist beizkju og leitaði hann
uppi.
Hjarta hennar blaeddi en
hún fann iiann ekki. Muthoga,
stríðsmaðurinn, bóndinn, dans-
nrinn, var aftur á valdi sinn-
ar gömlu harðneskju, seni hún
um stimdarsakir hafði mildað.
Hann tók að berja hana. Hann
kom að henni, þar sem hún var
að rífast þar sem hún var að
rífast við elztu konuna og öll
hans innibyrgða reiði, hatur og
vonbrigði virtust losna úr læð-
ingi, þegar hann barði hana.
Barsmíðin! Og alit fólkið sem
horfði á en rétti henni ukki
hjálparhönd! En þetta hafði
aðeins reynzt undanfari svo
mikillar hörku og eymdar að
við lá að hún létist þann morg-
un. Hann kom til liemnar
snemma og orðalaust harði
hann hana, þar til hún lá se*n
dauð væri. Hún hafði ekki
hrópað. Hún hafði sætt sig við
örlög sín. Og sem hún lá þarna
á jörðinni og hugsaði, að nú
væri öllu Iokið, rann það upp
fýrir lienni, að ef til vill höfðu
hinar konui-nar þjáðst jafnmik
ið hennar vegna. Já, hún gat
séð það fyrir sér, hvernig
iia.mi barði þær, meðan þær
hrópiiðu á meðaumkun hans.
Eh hún neitaði ákveðin að láta
harsmíðamar kúga vilja sinn.
Hún viidi sigra og þegar hún
ásetti sér þetta tók hún ákvörð-
iuiina strax. I»etta var enginn
staður fyrir hana. Hún gat
heldur ekki snúið aftur til föð-
urhúsanna. Að horfast í amgu
við sinn kæra gamla föður var
nteiri skömm en svo að hún
treystist til að bera hana.
Kaldnr næturandvarinn
vakti hana aftur tU lifsins. Tár
ín, sem svo lengi höfðu verið
byrgð inni, brutust nú fram
meðan hún þaut niður stíginn,
stíginn, sem hlykkjaðist
ÆTgnum frumskóginn, niðnr í
dalinn og lengra inn í skóg-
inn. I»að var svo dimmt að hún
sá yart til leiðar milli tjarna
og runna. Eækurinn sem rann
þar fram, trén sem stóðu þögul
i kringum hana. Hvort fundu
þan tU með henni eða tóku þátt
í hljóðlátri fordæmingu á gjörð
um hennar?
Hún fylgdi læknum og óð síð-
an yfir hann, þar seim hann
var grynnstur. Hún gat tiplað
þar yfir á nokkrum steinum.
Beizkja hennar og sorg var of
mikU til að hún skynjaði hætt-
una. Því var þetta ekld staður
hinna dauðu? I»ar sem andar
framliðinna sveimuðu um loft-
ið, inn á milli trjánna og réð-
nst að hverjum þeim se#n rauf
þeirra frið? Hún var vond út
f heiminn, út í manninn sinn,
on einnig út í sjálfa sig. Gat
henni skjátlazt? Var þetta það
verð, sem hún nú varð að
gja-lda fyrir að hafa í eigin
girni hrifsað tii sín sái eins
manns? En hún hafði þá líka
förnað homun æsku sinni og
fegurð. Meiri grátur. Þyngri
sorg.
— Ó, þið franiliðnu andar,
komið og takið mig!
Ó, Murungi, guð Kikuyu og
Mumbi, sem býrð í því háa Ker
inyaga, en ert alls staðar.
Hví leysir þú mig ekki frá
eymd minni ?
Kæra móðir jörð, hví opnar
þú ekki skaut þitt og gleypir
mig.
Svo sem þú gleyptir Gumba
— þann Gumba, sem hvarf
Hún ákallaði anda lifandi og
undir rætur Mikongatr jánna.
dauðra, manaði þá að koma og
færa hana burt svo hún hyrfi
að eiMfu.
Skyndilega sem svar við
bænum sínum, heyrði hún í
fjarska ámátlegt hljóð. Ámát-
legt — en samt hljóð. Vindur-
inn blés og hin síðasta stjarna,
sem á einhvern undarlegan
liátt hafði veitt henni styrk,
hvarf. Hún var alein í myrkri
skógarins. Eitthvað kalt og
da.utt rakst í hana. Hún kippt-
ist við og nú kom að þvi, sem
barsmíðarnar aldrei höfðu ork-
að. Hún veinaði. Skögurinn
bergmálaði vein hannar. Hún
varð heltekin ótta; hún skalf.
Og henni skildist að hún v7æri
ekki ein. Hér og þar í runnun-
um glytti í þúsundir augna og
hún fa.nn ósýnilegar krumlur
ýta við sér. Þessi sjón, og hin
skyndilega vitneskja um að
hún væri í andanna landi, al-
ein, og langt að heiman, fékk
hana til að stirðna upp.
Hún fann til einskis, gat ekk-
ert hugsað, kom ekki upp
nokkru hljóði. Þetta voru örlög
in — vilji Murungu. Hún lypp
aðist niður og síðustu kraltar
hcunar fjöruðu út.. Þetta voru
endalokin. Hápunktur drauma
hennar og langana. En það
var líka kaldhæðni örlaganna!
J»ví hún vildi ekki deyja. Eíf-
ið var svo dásamlegt. Hún ósk-
aði þess eins að fá tækifæri tU
að lifa nýju lífi. Lífi, sem hún
gæti eitthv'að gefið, en ekki að-
eins verið þiggjandi í.
Ófarir hennar voru ekki á
enda, því meðan hún lá flöt á
jörðinni og uglan og hýenan
skræktu í fjarska, fór vindur-
inn hamförum og það byrjaði
að rigna, Það var eins og jörð-
in vildi Ijúkast upp fyrir
henni.
En um leið og eldglæringarn
ar leiftruðu og þrumurnar
kváðu söng sinn, kom hún auga
á tré skammt undan — þetta
var hátt tré og runnar lukust
blítt og biðjandi að stofni þess.
Og hún vissi strax að þetta var
t-réð — það heilaga fíkjutré
sem nefnist Mukuyu — altari
hins aJsjáandi Murungu. „Loks
ins citthvert skjól,“ hugsaði
hún.
Hún bauð regni, þrumuni og
öndum byrginn og hljóp af
stað. Maður hennar, aJlt fólk-
ið í Muhoroini varð sem Jítið
og þýðingarlaust. AUt, sem áð-
ur hafði íþyngt hjarta henJiar,
fjaraði út meðan hún hljóp
gegnum runnaþykknið, hnaut
við trén, datt og stóð upp aft-
ur. Tilgangsleysi iífs hennar
hvarf sem dögg fyrir sólu.
Áhyggjur hennar gufuðu upp.
Hennar einasta takmark var
að ná til fíkjutrésins. J»að
skipti lífi og dauða. Og hún
barðist fyrir lífi sínu. ETndir
hinu heilaga fíkjutré myndi
hún finna skjól og frið. I»ar
mundi Mukami mæta guði sín-
um, Murungi guði ættar sinn-
ar. J>ví hljóp hún þrátt fyrir
magnleysið og hún fann þægi-
Iegan brtina hið innra sem fékk
skaut hennar til að lifna í
dansi. Nú var hún nærri þeim
heilaga stað, því æðsta altari,
frelsinu! I»ví hljóp hún að alt-
arlnu, nei hún hljóp ekki, hún
flaug! Að minnsta kosti hlýtur
sál hennar að hafa flogið, því
hún fann sig létta sem fjöður.
Svo náði hún þangað, aðfram-
komin.
Kegnið helltist niður, en
hún varð þess ekki vör. Hún
lagðist til svefns í faðmi gnðs-
trésins.
Hún var aftur á töfranna
valdi.
Mukami vaknaði skyndilega.
Hvað? Var hcr enginn? .lá, en
hér hafði þó komið Mumbi og
staðið hér með manni sínum
Gikuyu og þau höfðu snert
hana blíðri snertingu, sem fór
eins og eldnr um líkama henn-
ar. Nci, ha.na hlaut að hafa
dreymt. Hvílikur drauinnr!
Svo einkennilegur, svo falleg-
ur. Og Mumbi hafði sagt; „Ég
er ættnióðirin.“ Hún leit ■
kringum sig. I»að var ennþá
myrkt. Og þarna stóð gamla
tréð, sterklegt., óbugað; Hve
marga leyndardóma hlaut það
ekki að geyina,
— Ég verð að fara heim.
Heint til ntanns ntíns og ætt-
flokks. I>að var ný Mukanii
sem þetta sagði. Hún var auð-
mjúk, en þó vongóð. Svo sofn-
aði hún aftur. Töfra.rnir .. .
Sólin kom upp og breiðir
geislar hennar þrengdu sér inn
gegnum skóginn; að trénu sem
Mtikanti hallaðist tipp að. Og
Framhald á bls. 13.
6. júní 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5