Lesbók Morgunblaðsins - 04.07.1971, Blaðsíða 14

t? ' upp- H Rf- \Ð wen- ý fífn H«ey- KMI n.ed- rniR. y/£Tft V SiRlþ „dt' ) V i 1 v H

KoK~ Uðá- RR
r'ridlH' ;1 /HU UMfff - VeeuR - \/
[{Lfiíí- 1M N /í.Árie MIÍK- UWWRft
LTÓKfi >• pv/c
Tfc e !«. ITf) ve\e>fW- FX. Rl ycm i ** *
rag^ggp 1|§§; WcM p>* pu- fíþt- BR. fíFKo- meND u R
,L.. ö L- i ^ IfífíLI- fílfílfít, 'HdHTFI JPIL- \/ P\TL.fí V 1 £>
ÆA i V \FÞ L - j r>C pynm
■ ,>5 (,e>0- renPl- «,RI v ; ; UHCk^ ítt- L K- TÞ pey V, kql ípóf>n F vrz~ UflFN
yfo od-
reeiift SPoTt
r'e- K7MW/R
•eý'R.
ÍFÍR- Upbl- Rfí. KUEIfífí ÍEIUAH
5rR- MR 1 HUPRfí Knerr- 1R ánx/j- t*ert SUKD
Höf- uÐ- Ff?T Kim HoRF- Jfc 1
Sm pí- pRfi Bu-ud WeirtR fíuK HL14T F) ýPrua M líiTI fÖT- fífíHfí
KXéic- /Mfl MýRI f? ÖPD■ /Kfl ÍKILH- S »£> LfíPO ÍL/£p. I$r ptmi- HfíFtl
1>I6uR IOHR0 pnl
W \/ i«<\- L.ecn
vteR- ÖLD- 1 N KUW , + SKL'' Cl/LT * fc
IfTTkr |Kn m- lovRi B£LTt OCiCfl
Ó,U£> 2ei ns
IftfpP- Pl* r

Lausn á síðustu krossgáfu
m m HjH v , ai.% « 3) •<.-£- mm i li T m -cv ■%. i |i ij
70 <=0 37 o. r m ^— •33 33 77 <r~ 70 £- -i * r •r-
r- 1 1 33 T ■n C 1 I 2 > 3 2' I » C ■2. — 70 p Ó o j
3/ r T •<- A > 7/ TS' i 1 £ S i m T x> 31 11 33 ~ . V
TO i=- * Ti r i r -<T -tO z 1 73 33 c- 3°'' 3 •í' »1 c 73 -T C-ao- Wk\
i 1 u-l -■ U 33 3C Á s:- 1 i c. ■4 3> 3 7* £ fftl Ll
■z; 3» 70 1 2; — 21 X) A X-T T - I m n F ■z. -z. 5 "%,• ■ 1
1
33 ■z. 33 1 l - -1 VA % c. r æT •2, T §S; T V ■
3 g X .'70
— 1 Vn i 3> A A — 73 V * 33 I I ■7) p- 33 ö
70 70 Vn > <. 9 i 3> 13 I T -A - rn r- T ífl 70 - T -fl 'éZk
33 1 1 - XI 33 73 . u. 1 3 T * ijí •ti •=; - r •*>' 11
* V\ •ar I 1 3) <2? 37, ||p > J± 33 i 1 r* T *=. 3» t) s
T- T 0l 22 22 33 > o- - £> Va c- 31
* -i JV 3i F 3> Ti 3 \ <A ■Z. 31 Ll <. lA uáS- 71 T 3
Ekki alls jyrir löngu hitti ég að
máli sœnskan arkitekt, sem liér var
á ferðinni. Taliö harst að ýmsum
þeim hræringum, sem eiga sér stað
í samtímanum, einkum og sér í lagi
í þróuðum iðnaðarlöndum. Hann
sagði: „Það er greinilegt í Svíþjóð,
að óteljandi hlutir hafa verið tekn-
ir 'til endurmats. Tilhneigingin er
í þá átt, að allir geti lifað góðu lífi.
Við erum eindregið á móti komm-
únisma, en teljum að félagsleg
stefna á öllum sviðum sé bezta ráð-
ið til þess að hann festi aldrei rœt-
ur. Breytt gildismat á ýmsu er að
verulegu leyti komið frá unga fólk-
inu. Það hafnar eindregið hinum
ytri stöðutáknum, sem hafa verið
svo hátt metin í þjóðfélögum Vest-
urlanda. Áhuginn beinist að mennt-
un og því að kunna eitthvað sér-
stakt, geta eitthvað. Aftur á móti
eru dýr húsgögn varla framleidd
lengur; það er ekki í tíðarandanum
að safna dýrum hlutum í kringum
sig. Og heldur ekki að búa stórt.
Fólk vill heldur ferðast, vera
frjálst, geta veitt sér sitt lítið af
hverju.“
Það er athyglisvert og lofar góðu
um framtíðina, að þetta breytta
gildismat skuli komið frá unga
fólkinu. Ég heyrði það haft eftir
ungri, bandarískri frú, sem býr um
stundarsakir hér á landi, að heima
hjá henni fyrir vestan séu fimm
bílar á heimilinu og fimm sjón-
varpstœki, þar af tvö fyrir litsjón-
varp. Á morgnana er alltaf kveikt
á tveimur tœkjum og þau ganga
allan daginn, hvort sem nokkur
horfir á þau eða ekki. Þessi viður-
styggilegi vani orsakar það, að ekki
er nokkra friðarstund að fá heirna
við, en unga fólkið tekur einna
helzt í taumana og segir: Burt með
allt þetta fargan; lifum einfaldara
lífi, reynum að vera eðlileg, reyn-
um að finna okkur sjálf.
Hvort sem það er í samhengi við
þetta eða eitthvað allt annað, þá
hefur uppá síðkastið endurvakizt
gífurlegur trúaráhugi þar vestra og
blöðin tala fullum fetum um
„Jesús-byltinguna“. Það er því lík-
ast sem Jesús Kristur hafi nýlega
verið uppgötvaður; hann er orð-
inn einskonar poppstjarna. Allt í
einu hefur verið brugðið upp mynd
af honum, sem hittir naglann á höf-
uðið í samtímanum: Hann var bylt-
ingarmaður, hann var hippi, hann
var á móti kerfinu, „establisment-
inu“, og hann sást oft í vafasömum
félagsskap. Auglýsingum alríkislög-
reglunnar, þar sem lýst er eftir
hœttulegum glœpamönnum, hefur
verið snúið uppá Krist og á skömm-
um tíma er hann orðinn raunveru-
legur dýrlingur í hinni fjölmennu
hippahreyfingu þar vestra. Örlítill
angi af þessu fyrirbrigði hefur bor-
izt hingað með hljómplötunni
„Jesús Kristur, súperstjarna“. Hún
hefur þegar öðlazt gífurlegar vin-
sældir og kannski haft meiri áhrif
en þúsund messur.
Mér skilst að kirkjunnar menn
víða um lönd gleðjist að vonum yf-
ir þessum óvænta áhuga, en sú
gleði hlýtur að vera nokkuð bland-
in, þar sem kirkjan á engan þátt
x vakningunni. Þrátt fyrir urmul
háskólamenntaðra guðfræðinga og
aldagamla reynslu í boðun orðsins,
hefur hœplega tekizt aö halda í
horfinu. Ýmsar kannanir hafa þó
sýnt, að ungt fólk er trúhneigðara
en í fljótu bragði mætti halda. Að-
eins þarf að slá á rétta strengi.
Þess varð vart, að fullorðið fólk
leit hornauga þá viðleitni að hafa
guðsþjónustu á Saltvikurhátíðinni
um hvítasunnuna. Því fannst, að
það myndi einungis verða til leið-
inda að hafa helgistund á fjölda-
samkomu, þar sem eitthvert fyllirí
yrði án efa. Ugglaust hefði lítið þýtt
að hafa venjulega messu, en helgi-
stundin var með formi, sem mér
skilst að hafi fallið þessu unga fólki
vel i geð.
1 sjónvarpsþœtti taldi einn af
prestum þjóðkirkjunnar þessari há-
tíð mjög til ámælis, að unglingum
hefði verið „smalað“ þangað og þeir
síðan „mataðir“ á poppmúsík. Ef
auglýsing er sama og smala-
mennska, þá er það rétt. En reynir
ekki kirkjan þessa sömu smölun
með auglýsingum um messutíma og
eru ekki kirkjugestir „mataðir“
með ræðum og söng? Venjulega
eru kirkjugestir hlutlausir þiggj-
endur en ekki þátttakendur í guðs-
þjónustu, því er nú ver.
Unglingar um víða veröld virð-
ast eiga sameiginlegt áhugamál í
þeirri tegund af músík, sem stund-
um er kennd við Bítlana brezku,
en hefur nú í rauninni þróazt
og greinzt í ýmsar áttir. Fyrir
utan það að sýna sig og sjá aðra,
taka unglingarnir þesskonar tón-
listarflutning fram yfir allt annað
á samkómu eins og Saltvík ’71. Það
er vita þýðingarlaust að reyna slíka
samkomu og hafa þar á boðstólum
eitthvað, sem almennt þætti leiðin-
legt. Og að allskonar bönn leysi
vandann öðru fremur eins og prest-
urinn hélt fram, sýnist mér fráleit
kenning og aðeins dœmi um forpok-
un og þröngsýni, sem því miður er
ennþá til innan kirkjunnar. Vald-
boð „að ofan“ er eitt af því, sem
lítinn hljómgrunn finnur í nútím-
anum og þrátt fyrir augljósar mis-
fellur á Saltvíkurhátíö í ár, bendir
margt til þess, að betri leið sé að
skapa jákvœtt og sterkt almenn-
ingsálit og treysta hverjum ein-
staklingi.
Gísli Sigurðsson.
14 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
4. júlí 1971