Lesbók Morgunblaðsins - 04.02.1973, Side 5

°Skyi\dil\appdrættía
SMÁSAGA EFTIR SALLY BENSON
— Kvöldverðarkjó'll dugar ékki, sagði Margaret
frænka, — ég hef þegar keypt miða handa þér
á tvo dali — og verð að sitja uppi með hann ef
þú ferð ékki. Það getur aldrei komið til mála að
skila honum aftur, við svona tækifæri.
Millie Osborne hughreysti hana brosandi. Góða
frænka, sagði hún, — auðvitað er ég með kvöld-
kjól með mér. Ég gæti e'kki hugsað mér að fára
hingað án hans.
— Því er ég fegin, sagði Margaret frænka, —
en ungt fólk er svo kærulaust nú á dcgum, að mað-
ur getur aldrei verið viss.
Enda þótt Mil'lie væri orðin þrjátíu og
sjö ára, fannst henni ekkert athugavert við það. að
frænka hennar kallaði hana unga.
— Ég vildi að ég hefði hugsað út i það. Þetta
uppátæki með ballið, á ég við. Ekki svo að skilja,
að húsið hennar Carrie Fletcher sé ekki fullgott,
en þó ég segi sjá'lf frá, þá held eg að ég kunni
engu Síður að skipuleggja annað eins og þetta.
— Já, það kanntu sannariega, Margaret trænka,
sagði Millie. — Mér finnst ég Ihafa verið í fleiri ynd
islegum boðum hjá þér en á nokkrum öðrurn stað
í heimi. Aldrei gleymi ég teboðinu fyrir hana Mörtu
Douglas hjá þér í fyrravetur.
— Þó ekki væri, sagði Margaret frænika.
— Hvenær er þetta ball? spurði Mi'llie.
— Auðvitað í kvöld. Carrie Fietcher mundi afdrei
láta sér detta í hug að láta ballið ná yfir á sunnu-
daginn. En ég verð ekki nema rétt fram yfir skyndi
happdrættið. Ég á fimm hefti af miðum.
— Þú ert nú 'líka alltof örlát, tautaði Millie
Osborne.
— Já, sagði Margaret frænka. — Carrie Fletcher
er ekki með nema þrjú. Mér fannst það nú hetdur
lítið, þegar hún sagði mér það, ef á það er litið, að
vinningarnir hafa allir fengizt gefins. Þar hafa all-
ir- verið afskaplega örlátir. Frú Goldhammer, sem
rekur gjafabúðina, gaf tvö yndisleg teppi. Frú
Harris gaf ferðaútvarpstæki — hún verzlar með út-
varpstæki, skilurðu. Og ungfrú Hultgren,
með fegrunarbúðina, gaf fimmtán dala permanent.
Það eru alls sex vinningar. Ég heid, að hitt sé
kokteilhristari eða einhver svoleiðis vitleysa, svo
rafmagnsk'lukka og bókastoðir. En mig langar nú
mest í teppin.
— Ég vona bara, að þú vinnir þau, Margaret
frænka! Þú sem ert með fimm hefti, ættir það
skiiið.
— Það eru sex miðar í hverju hefti, sagði
Margaret frænka. — Og þar sem hver miði er
tuttugu og fimm sent, þá yrði það hálfur
annar dalur, heftið, en Carrie Fletcher fannst nú
samt, að það yrði að ívitna eitthvað þeim, sem
væru svo örlátir að kaupa hei'lt hefti. Þess vegna
ákvað hún, að hvert hefti Skyldi kosta einn dal og
tuttugu og fimm! Hún gekk yfir að kommóðunni
og færði Ijósbláan náfapúða, nákvæmlega á miðja
kommóðuna. — Harry fer ekki neitt, sagði hún, —
hann þolir ekki hávaðann. Ég hefði nú vi'ljað út-
vega þér einhvern herra til að fara með þér, en
mér gat bara ekki dottið neinn einhleypur maður í
hug.
— Það gerir ekkert til, sagði Miillie Osborne. —
Afls ekki neitt. Við skulum bara skemmta okkur
vel saman. Og þú verður að 'lofa mér að borga
miðann minn.
— Nei, sagði Margaret frænka. — Ég gef þér hann.
En ef þú hins vegar vfldir endflega láta eitthvað
af hendi rakna, eins og ég veit, að þú vilt, þá
gætirðu keypt eitt hefti í skyndihappdrættinu. Ég
þóttist afveg vita, að þú vi'ldir það, og þess vegna
náði ég í eitt hefti hjá henni Carrie Fletcher.
— Já, auðvitað! sagði Mi'Hie Osborne. Hún opnaði
veskið sitt og tók upp einn dat og tuttugu og fimm
sent og rétti Margaret frænku.
— Svo verður ýmisfegt fleira smávegis, sagði Marga-
ret frærika. — Svo að þú verður að muna, að hafa
einhverja aura með þér. Mig minnir, að púnsið sé
ffmmtíu sent glasið, og sígaretturnar þrjátíu og fimm
pakkinn. Ýmislegt svona smávegis. Mér finnst við
verðum að taka þátt í því.
— Já, það má ekki mirma vera.
— Jæja þá! Margaret frænka leit hvasst kring
um sig, til þess að fuflvissa sig um, að al'lt væri i
'lagi. — Ég ætla þá að lofa þér að táka upp farangur-
inn þinn í næði. Kvöldverðurinn er stundvíslega
klukkan sjö.
Þegar Margaret frænka var farin, lokaði Millie
Osborne að sér og opnaði ferðatöskuna sína. Hún
kom kjólunum sínum vandfega fyrir á fóðruðu herða
trén í fataskápnum — þarna var svarti blúndu-
kjóllinn 'hennar, sem nota mátti við kvöldverðinn ef
hún væri í ermalöngu flauelstreyjunni, svo var
þarna stutt pits, sem hægt var aö vera 1 með peysu,
og loks dökkbrúnn síðdegiskjóil, og svo svarta káp-
an hennar með kraga úr ekta minkasktnni. Margaret
frænka hafði sent 'henni skinnin, sem 'þefjuðu af möl-
kúlum, fyrir tveimur árum, og Miliie hafði látið
sníða þau í snotran kraga á 'kápuna sSna. Og það
hafði gengið nóg af skinnum í tilsvarandi hatt.
Þégar Miltie hafði lokið við að taka upp, opnaði
hú 1 budduna sina. Þar var tíu dala seðill, eins dals
seðitl og tuttugu og fimm senta peningur. Hún tók
samkvæmistöskuna slna og stakk aurunum í peninga-
hólfið. Um 1eið og hún gerði það, datt henni í hug
að skilja töskuna eftir í skúffunni og segja Marga-
ret frænku, að hún hefði steingtleymt henni. En sam-
stundis vissi hún, að þá mundi frænka bara bjóð-
ast til að lána henni aura, og síðan krefja hana um
þá á morgun. Hún lökaði augunum og fór að hugsa
um, hvernig það yrði að fara aftur til New Yolk og
eiga ek'ki fyrir húsaleigunni, og hvernig hún ætti
að gera grein fyrir því við mannirin við afgreiðslu-
borðið. Náttúrlega gæti hún leitað til K.F.U.K., en
þá mundu bréf til hennar koma til Allertonhússins,
eftir sem áður, og svo gætu vinkonur hennar hringt
til hennar þangað. I fyrsta sinn á ævinni greip hana
það, sem ka'Ha mátti ofsahræðslu. Og enda þótt hún
minnti sjálfa sig á, aö kaupið hennar mundi koma
þann fyrsta, eins og endranær, þá voru átta dagar
þangað til, og hræðsla hennar og óvissa færðust í
aukana. Hún hugsaði með heimþrá til herbergisins
síns hjá Allerton, og óskaði þess heitast að vera
komin þangað aftur. Hún hefði getað þraukað þetta
af. Ef hún svæfi frameftir á morgnana, gæti hún lát- ;
ið morgunverðinn duga fram eftir degi, en hann
fylgdi með herberginu. Og svo var alltaf hugsanlegt,
að henni yrði boðið út í kvöldverð. Hún hafði áldrei j
á ævinni verið svöng, og henni fannst varla 'hugsan-
legt, að hún yrði það nokkurn tíma. j
Hún flýtti sér að fara í bað og klæða sig og gekk
síðan niður breiðan, gljáfægðan stigann, niður í bóka
stofuna. Þar sat Henry frændi og hlustaði á útvarp-
ið, og thún gekk til hans og kyssti hann á kinnina.
—- Jæja, Millie, sagði hann, — ég var alveg búinn
að gleyma, að þú ætlaðir að koma. Svo hallaði hann
sér aftur á bak í stólnum og.lokaði augunum.
Hún tók prjónana sína upp úr töskunni og settist
í sófann. Það var skuggsýnt í stofunni og bögult ef
frá er talið útvarpið. Lampinn viö sófann var of lág-
ur og rauðleita birtan af honum þreytandi. Hún
prjónaði klaufalega og þurfti oft að telia lykkjurn-
ar. Þegar hún heyrði Margaret frænku koma, stoð
hún upp.
— Jæja, Millie, sagði Margaret frænka. — Þú lít-
ur prýðilega út. Alveg prýðilega! Er þetta svarti
blúndukjóllinn þinn?
— Hann fer svo vel með sig í töskunni,
sagði Millie.
Framh. á bls. 11
©