Lesbók Morgunblaðsins - 11.02.1973, Síða 7

3.
Ég sat þarna á baki Betsy í
heilt kortér og beið þess, að sam-
tali þeirra systranna yrði lokið.
Ég býst nú við, að hefðum við
trúað Mary Lee fyrir leyndarmál
inu, þá hefði hún brugðizt al-
mennilega við því, en einhvern
veginn gát Naomi a'ldrei hert sig
upp í að hætta á það. Það var
al'ltaf hugsanlegt, að hún brygð-
ist i'lla við og kjaftaði frá því
öllu saman í hann Lud Moseley,
og það vildum við ek'ki eiga á
hættu.
Eftir nokkra stund sá ég
Naomi standa upp og fara að af-
klæða sig. Ég vissi, að 'þetta var
sama sem, að ég yrði að bíða
hennar í klukkutíma eða lengur,
áður en hún gæti komizt út til
mín. Tunglið var að koma upp og
það var orðið bjart eins og um
dag þarna úti í hlöðugarðinum.
6g hafði veriö vanur að opna
hliðið og sleppa Betsy lausri í
garðinum, en það þorði ég ekki í
fyrraikvöld. Ef Lud Moseley
Skyldi fana fram úr til að fá sér
að drekka eða eitthvað þess hátt-
ar, og verða litið í áttina að hlöð-
unni og sjá hest standa þar, þá
mundi hann annaðhvort halda,
að þetta væri ein'hver af hans
hestum, og þá fara út til að læsa
hesthúsinu, eða þá mundi hann
sjá, að þetta var ég, sem var
þarna úti. Undir eins og hann
sæi Betsy, sæi hann að minnsta
kosti, að hann ætti ekki merina
sjálfur, og þá hefði ég komizt í
bölvun á staðnum og stundinni.
Ég opnaði því hlöðudyrnar og
teymdi Betsy inn og batt hana á
fyrsta básinn, sem ég gat fundið
í myrkrinu. Ég þorði ekki að
kveikja Ijós, af þvi að ég vissi
ekki nema Lud væri að horfa út
um gluggann, einmitt í sama bili
og sæi þá logann á eldspýtunni.
Ég setti sem sagt Betsy á básinn,
lokaði dyrunum og fór út aftur
tll þess að bíða eftir Naomi, ef
hún fengi tækifæri til að koma
til mín út að rölunni.
Kluikkan var orðin hálfeitt eða
eitt, þegar ég var orðinn tilbúinn
að leggja af stað heim. Það hafði
dregið fyrir tunglið og nú var kol
niðamyrkur í hlööunni. Ég sá
ekki einu sinni hendurnar á mér,
svona var dimmt. Ég þorði held-
ur ekki nú að kveikja Ijós, held-
ur þreifaði mig áfram og opnaði
básinn til að teyma Betsy út. Ég
sá e’kki nokkurn s'kapaðan h'lut og
þegar ég tók á hálsinum á henni,
datt mér í hug, að hún hefði
nuddað af sér beizlið, eins og hún
gerði allltaf, þegar hún þurfti að
bíða lengur en henni þóknaðist.
Ég þorði ekki að ríða henni heim
beizlislaust, því að vel gæti hún
fælzt í hlööugarðinum og vakið
Lud Moseley. Ég þreifaði eftir
beizlinu á gólfinu en fann ekk-
ert. Svo gekk ég aftur að bás-
hurðinni og þuklaði á henni, því
að ég hélt, að ég gæti hafa tekið
það út úr henni sjálfur í æsingn-
um, þegar ég var að fara, og
reyndar hékk þarna beizli. Ég
lagði það við hana og teymdi
hana út. Það var enn svo dimmt
að ég sá ekki nokkurn skapaðan
hlut og ég varð að þreifa mig
áfram út að hliðinu. Þegar ég
kom út á veginn, skellti ég mér
á bak og lagði af stað heim, án
þess að tefja lengur þarna hjá
honum Lud Mosöley. Mér fannst
Betsy brokka eitthvað skrítilega,
af því að hún vaggaði, svo að ég
ruggaði sitt á hvað, enda hafði
ég engan hnakkboga að halda
mér í. En ég var svo æstur að
komast burt og láta e'kki ná í
mig, að ég skeytti þessu ekki
frekar. En ég komst klakklaust
heim, tók út úr henni beizlið og
setti hana á básinn sinn. Þá var
klukkan orðin eitt eða tvö um
nóttina.
Næsta morgun eftir mat, þegar
ég var í þann veginn að taka múl
dýrin og spenna þau fyrir plóg-
inn á nýja þlettinum, kemur þá
ekki Moseley og þrír eða fjórir
aðrir, iþeirra meðal hreppstjórinn
flengríðandi eftir veginum frá
borginni, og svo binda þeir hest-
ana sína við slána. John kom út
og klappaði hreppstjóranum á
bakið og sagði honum einhverja
skrítna sögu. Þessu fór fram í
eimn hálftíma en þá spurði hrepp
stjórinn Jo'hn, hvar ég væri. John
sagði, að ég aet'laði að fara að
p'lægja nýja blettinn, þar sem
hann hefði sáð korni í vor, en
hreppstjórinn sagðist hafa hand-
tökuskipun á mig.----Fyrir hvað?
spurði John, eða væri hann
kannski að gera að gamni sínu?
En hreppstjórinn sagði, að það
það væri fyrir að stella þeim
skjótta hans Luds — honum Létt-
feta. JOhn hló bara, því að enn
hélt hann, að hinn væri bara að
spauga, en þá dró hreppstjórinn
bara upp Skjalið og sýndi honum.
En John vildi enn ekki trúa og
sagði, að hér hlyti að vera ein-
hver miss'kilningur á ferðum, því
að ég færi aldrei að stela hesti,
fullyrti hann. John veit ósköp
vel, að ég er enginn hrossaþjóf-'
ur. Ég hef aldrei komizt í neins
konar k'landur, á a’llri minni lífs-
fæddri ævi.
Þeir fóru nú með mig beint til
borgarinnar og settu mig þar í
fangaklefa. Ég vissi, að ég hafði
ekki stölið klórnum hans Luds,
og var því ekki nokkra vitund
hræddur. En strax þegar þeir
voru búnir að flytja mig til borg
arinnar, riðu þeir til baka og
hreppstjórinn gáði inn í hlöðuna,
og þar fundu þeir þann skjótta
hans Luds í básnum hennar
Betsy. John sagði, að þetta hlyti
að vera einhver misskilningur,
þar sem hann vissi, að ég færi
aldrei að stela hesti, og það væri
hann alveg hárviss um. En
þama var klárinn, sá skjótti,
hann Léttfeti, og beizlið hans
hékk á stoðinni. Næst fóru þeir
heim til Luds mældu sporin mfn
í hlöðugarðinum og auk þess
fundu þeir beizlið af henni Betsy.
Lud Moseley sagði, að ég hefði
komið þarna á merinni hans
Johns, sleppt henni svo lausri,
beizllað síðan hann Léttfeta og
riðið honum burt. En það lítur
helzt svo út, sem ég hafi gleymt
að loka þeim almennilega, þegar
ég kom Betsy fyrir og hún hafi
svo einhvern tíma komizt út og
heim, einhvern tíma næturinnar.
Lud Moseley segist ætla að
koma mér í tuttugu ára fangelsi,
þar sem ég geti engum áhyggjum
valdið honum út af yngstu dóttur
hans, henni Naomi. Hann vill
gifta hana ekkli, sem býr hand-
an við vegamótin og á tuttugu
plóga og stórt hús með fimmtán
herbergjum í. John Turner segist
skulu ráða bezta lögfræðing borg
arinnar til þess að taka að sér
málið fyrir mig, en ég er hrædd-
ur um, að það verði lítið gagn í
því, þar sem förin mín eru um all
an hlöðugarðinn hjá Lud, og svo
fannst hann Léttfeti auk þess í
hlöðunni hjá honum John.
Ég býst nú við, að ég geti ein-
hvern veginn snúið mig út úr
þessu, ef ég tek það í mig. En
mér er illa við allt Slíkt. Það
mundi koma óorði á hana Naomi,
því að ef ég segðist hafa verið að
finna hana og sett Betsy á bás-
inn, til þess að fela hana, og svo
tekið Léttfeta í misgripum í dimm
unni, þegar ég fór — ja, það
mundi bara líta illa út. Hún
mundi verða að játa, að hún hefði
verið vön að læðast út á fimmtu-
dagskvöldum, og þetta mundi al’lt
líta fjandalega út. Henni gæti ein
hvern tíma dottið í hug, að segj-
ast heldur vilja giftast einhverj-
um öðrum heldur en mér, og þá
fengi hún á sig óorð fyrir að
hafa verið að dingla við mig —
og læðast út úr húsinu, eftir
háttatíma, til að hitta mig.
Naomi veit ósköp vel, að ég er
enginn hrossaþjófur. Hún veit
alveg, hvernig þetta gekk til —
að ég reið þeim skjótta hans Luds
— honum Léttfeta — fyrir mis-
tök í dimmunni og Skildi báshurö
ina eftir opna, og svo fór Betsy
út og heim, upp á eigin reikning.
Lud Moseley hefur verið að
kjafta því í hvern sem nennir að
hlusta á hann, um ailt dómhúsið,
að hann skuli koma mér í tutt-
ugu ára tugíhús, svo að hann geti
gift hana Naomi ekkjumanninum,
með tuttugu plógana í gangi. Mér
sýnist hann vera hreýkinn af
þessu — að hafa veitt mig í gildr-
una, og kannski tekst honum líka
að koma mér í steininn, áður en
Naomi fær tækifæri til að segja
hreinskilnislega frá öWu, sem hún
veit að er sannleikurinn í mál-
inu.
Ég gæti vel sagt hreppstjóran-
um hreint út, hvernig þessi mis-
Framh. á bls. 15
Björn
Daníelsson
Ljóð
meðan fallbyssan þrumar
meðan hjartablóð
milljónanna
streymir úr sárum undum
meðan lifendur gráta
bíða óg:na
bíða dauðans
hungurtærð börn
troða helveg:
meðan g:amall maður
spyr uppí liimininn
hversveg:na?
á mcðan
í mjúku hæg:indi
við angan rósanna
sætt hrísg:rjónavínið
vermir kaldar taugar
hversvegna? spyr hann
er rökkur í mfnum grarði
hversveg:na ekki
brennt meira tundur?
þjónar seg:ir hann
berið mér hunang
og: höfug: vín
látið ambáttir dansa
brennið þið borgrina
Óg vil
ljós í mlnum grarði.
Þetta iljóö birtist í Jóla-
blaði Lesbókar en nokkr-
ar línur féflu aftan af því
og eru höfundur og les-
endur beðnir velvirðingar
á þessum mistökum.
©