Lesbók Morgunblaðsins - 22.09.1974, Blaðsíða 12

BRANDARINN
reyna aö skilja hana, ekki aðeins sálfræöilega, heldur
einniglíkamlega.
Og svo lýsti hún því yfir (án raka og nokkurs samheng-
is, að í raun og veru líktist ég einhvern veginn eigin-
manni hennar. Hún gat ekki alveg sagt til um hvernig því
að við vorum ólíkir að útliti, en henni skjátlaðist ekki,
sagði hún. Eðlisávísun hennar leyfði henni að líta hvern
mann undir skelinni.
— Já, ég vildi gjarnan vita, á hvern hátt ég líkist
eiginmanni þínum, sagði ég.
Hún sagði, að ég hefði enga ástæðu til að reiðast. Það
hefði verið ég, sem spurði eftir honum og vildi heyra frá
honum sagt, og það var eina ástæðan til þess, að hún
vogaði sér að nefna hann á nafn. En vildi ég endilega
heyra sannleikann, þá skyldi hún líka segja mér hann:
Aðeins tvisvar á ævi sinni höfðu karlmenn heillað hana
skilyrðislaust. Ég og eiginmaðurinn. Það, sem var okkur
sameiginlegt, var einhver leynd lffsgleði, kraftur, sem
geislaði af okkur, þessi eilífa æska. Þrótturinn.
Þegar hún lýsti þessum lfkindum, sem hún fann með
Pavel Zemanek og mér, fylgdi lítill sannfæringarkraftur
orðum hennar. En því var ekki að neita, að hún hafði séð
og fundið (einnig reynt) þessi líkindi og að hún hélt fast
í þau. (Við vorum svo líkir, sagði hún að það gat varla
talizt framhjáhald, þó að hún hefði elskað mig).
Ég get ekki sagt, að þetta hafi sært mig. Mig hryllti við
þeirri takmarkalausu heimsku, sem að baki þessarar
fullyrðingar lá. Ég gekk að stólnum og fór hægt að tína á
mig spjarirnar.
— Ástin mín, hef ég sært þig. Þannig brást Helena við
kulda mínum. Hún stóð upp af legubekknum, -gekk til
mín tók að strjúka andlit mitt og bað mig að reiðast sér
ekki. Hún reyndi að hindra mig í því klæða mig. (Af
einhverri óskiljanlegri ástæðu áleit hún skyrtuna mína
og buxurnar mínar verstu fjendur sína). Hún kom með
alls konar sannfærandi rök fyrir því, að hún elskaði mig í
raun og veru, að hún notaði þessi orð ekki af léttúð einni
saman. Hún vildi enn fá tækifæri til að sanna mér, að hún
hefði vitaó, strax í byrjun, þegar ég spurði eftir eigin-
manni hennar, að það var ekki ráðlegt að tala of mikið
um hann. Hún vildi ekki, að neinn annar bolaði sér á
milli okkar, einhver annar, ókunnur maður. Já, ókunnur
maður. Því aðeiginmaður hennar var henni fyrir löngu
ókunnur orðinn.
— Litla heimska ástin mfn, sagði hún. — Ég hef lifað
með honum síðustu þrjú árin, aðeins barnanna vegna
viljum við ekki skilja. Hann lifir sínu lífi, ég mínu. Við
erum hvort öðru ókunnug. Hann er aðein^ fortfð mín,
löngu liðin.
— Er þetta satt? spurði ég.
— Já, það er satt, sagði hún.
— Skelfing geturðu nú logið, sagði ég.
— Ég lýg alls ekki, við búum að vísu undir sama þaki,
en við búum ekki sem hjón. Það er löngu liðin tíð, að við
lifum saman sem maður og kona.
Á mig starði biðjandi andlit, aumkunarverðrar ástfang-
innar konu. Hún endurtók enn nokkrum sinnum, að hún
segði sannleikann. Að hún væri ekki að skrökva. Að ég
hefði enga ástæðu til að vera afbrýðissamur. Að eigin-
Framhald á bls. 16
Sveinbjöm Beinteinsson
Gamalt
skammdegiskvœði
Ó, komdu Berglind bjarta
með bál I þínu hjarta
þá hverfur húmið svarta
og hækkar jólasól.
Nú sorg og drungi dvíni
þin dýrðarstjarna skini
yfir rauðu rósavíni
við raulum heimsumból.
ViS gula og gráa lokka
við græna og rauða sokka
við ást og yndisþokka
við unum dægrin löng.
Mín sál ersett að veði
því sönn og hógvær gleði
er efst i okkar geði
við undarlegan söng.
Höfundarnir: Sven O. Bergkvist og Bert Olls
Þeir setja
saman
bók um
/
Island
sem kemur út í haust
Á sumarmánuðum voru hér á ferðinni tveir Sviar
meðal annarra túrista, en markmið þeirra var ekki
skammvinn áning með ferð að Gullfossi og Geysi, heldur
komu þeir — og fóru — í þeim einlæga ásetningi að
skrifa og teikna bók um fsland. Þeir félagar, Sven O.
Bergkvist, rithöfundur og Bert Olls, teiknari, hafa áður
ráðist i stórvirki af sama tagi og hlotið lof fyrir. Einkum
vakti athygli sú bók, sem þeir settu saman um Grænland
og bar á sænsku heitið: Vad hánder með Grönland? —
Hvað verður um Grænland?
Innihald bókarinnar var viðkvæmt mál i Danmörku og
olli miklum gauragangi, vegna þess að þeir félagar
gerðust berorðir og fóru að draga fram í dagsljósið eitt og
annað, sem dönsk stjórnarvöld voru ekki yfir sig hrifin af.
Rithöfundurinn Sven O. Bergkvist hefur áður skrifað
um íslenzkt efni. Hann skrifaði árið 1964 „At Háklefjáll
— lángt senare" og var hún endurprentuð 1969. Hann
hefur sent frá sér samtals 25 bækur og býr I Stokkhólmi.
Bert Olls býr aftur á móti i Bysala, nærri Örebro, og
fslandsbókin er 21. bókin, sem hann teiknar i. Sjálfur
hefur hann þar að auki skrifað sex þeirra.
fslandsbókin verður sambland af öllu milli himins og
jarðar, fjalls og fjöru, nútíðar og fortíðar. Þeir félagar
voru um allar jarðir og höfðu tal af bændum, sjómönnum,
iðnaðarmönnum og fleirum til að fá góðan þverskurð af
þjóðfélagsgerðinni. Þeir voru i Vestmannaeyjum og Bert
teiknaði mikið þar. Bókin kemur út nú í haust hjá
forlaginu Rabén & Sjögren og bjuggust þeir við að
upplagið yrði um 5000 eintök.
Úr Grænlandsbókinni: Ungir Grænlendingar leika sér í fisktrönum. Teikning eftir Bert Olls.