Lesbók Morgunblaðsins - 11.09.1977, Side 3

Síðar meir kenndi móðir hennar
þremur eldri systkinanna að nudda,
svo að þau gætu létt undir með
henni.
Framan af gat Wilma aðeins hopp-
að á öðrum fæti og rétt drepið hinum
niður. En hann lét undan, ef hún
hallaði sér fram á hann. Þar kom þó,
að máttur fór að færast í hann. Wilma
fékk fótgrind og eftir það gat hún
gengið svolítið.
Þegar hún fékk sérsmiðuðu skóna
mátti hún heita ferðafær. En ekki var
göngulagið liðlegt að sjá.
Wilma lét það ekki á sig fá. Hún
hélt áfram að æfa sig með öllu
hugsanlegu móti. Henni þótti körfu-
bolti ákaflega skemmtilegur. Var hún
í körfubolta við bræður sína öllum
stundum, þegar hún komst höndum
undir. Þau léku sér í garðinum bak
við húsið heima hjá sér. Karfan var
gömul ávaxtakarfa fest upp á staur.
Oft var Wilma svo áköf í þessum leik,
að hún virtist hreinlega búin að
gleyma heltinni. Hún hljóp um, rakti
boltann og stökk með hann hátt í loft
upp.
Dag nokkurn var móðir hennar að
koma heim frá vinnu og leit rétt
aðeins útí bakgarðinn áðuren hún fór
inn. Wilma var í körfubolta með
strákunum eins og endranær. En nú
brá svo við, að hún var skólaus. Hún
hafði farið úr báðum skónum og hljóp
um berfætt. Hún virtist ekki þurfa
lengur á sérsmíðaða skónum að
halda; ekki varð annað séð, en báðir
fætur væru jafntraustir. Hún gat
gengið — hún gat hlaupið. Hún var
1 2 ára gömul, þegar þetta var,
Saga hennar eftir þetta er svo
alkunn. Wilma varð frægur körfu-
boltamaður og spretthlaupari, svo
spretthörð, að þjálfarar hennar trúðu
vart augum sínum, þegar þeir litu á
skeiðklukkuna að hlaupum loknum.
Wilma tók fyrst þátt í Olympíuleik-
unum 16 ára gömul. Það var i
Melbourne árið 1 956. Hún var þá lítt
þroskuð enn og átti margt og
mikið ólært. Hún vann samt til bronz-
verðlaunanna og mátti það heita frá-
bært af svo ungri stúlku. En það var
Wilmu ekki nóg. Hún fór undir eins
að hugsa til næstu Olympíuleika, árið
1960, og var þegar staðráðin i því,
að verða þá orðin spretthörðust allra
kvenna i heimi.
Nú þjálfar Wilma ungar stúlkur,
sem dreymir um það að jafna metin,
sem hún setti forðum, ..drottning
hlaupabrautarinnar". Enn er hún
spengileg og falleg, enn hin sama
sem fjöldinn tók ástfóstri við forðum
daga. Kjarkur Wilmu Rudolph og
þolgæði, sigur hennar yfir líkamsgöll-
um sinum er þess verður, að iþrótta-
menn um ókomin ár hafi hann jafnan
í huga og dragi af honum sina lær-
dóma. Þeir eru heppnir, sem hafa
slikar fyrirmyndir. Heppnastir erum þó
við, sem áttum því láni að fagna að
sjá hana hlaupa forðum. Þar voru
hraðinn og hreyfingin holdi klædd;
Og það er vist, að þeir, sem sáu
gaselluna hlaupa, þeim mun aldrei
liða það úr minni.
Heraklion
eftir Hrafnhildi Schram
í suðrænum kirkjugörðum eru gróðursett kýprustré sem teygja sig til himins eins og
ógnandi visifingur guðs og minna á sæluvist sem bíður réttlátra handan við toppinn. Safna
árshringjum og mynda skugga sem svalar kirkjuturninum.
Þau standa í skipulegum röðum, reyna að komast hjá þvi að snerta hvert annað, hugsa um
það eitt að komast sem hæst, eitthvað svo mannleg.
Og þarna eru þau tilkomin af einskærri tillitssemi við þá framliðnu, svo að þeir þurfi ekki að
skipta of oft um félagsskap.
Handan við heitan, hvitan kirkjugarðsvegginn sat svartklædd, gömul kona,
með bólgna fætur i flókaskóm, kreppta fingur sem lukust um talnabandið.árshringi i
hnúkunum.
Það var eins og hún læsi hverja hreyfingu trjánna, festi flöktandi skugga á nethimnunni,
kynntist framtiðar vinum og ferðafélögum.
Þegar ég ávarpaði hana sagði hún aðeins,
,,Eg er á leið heim til að gefa silkiormunurn minum að borða".