Lesbók Morgunblaðsins - 21.05.1978, Qupperneq 12

J
Hjá Lárusi
Grímstungubónda
og Vatnsdalsbændum
Framhald af bls. ,7.
trússhesturinn var týndur og ekki var þaö
til aö bæta úr aö prímusdælan var biluð
þegar til kom. Guöjón frá Marðarnúpi
kvaöst þá ætla aö halda til skálans frammi
á heiöinni þar sem sínir strákar væru og
hélt hann af staö.
Um morguninn þegar létti til rákust þeir
félagar hins vegar á Guöjón á rangli í
þokunni rétt hjá náttstaönum. Síðar um
daginn fann Björn slóö Sveins gamla í
nýföllnum snjó og var Sveinn þá á réttri
leiö eftir hrakninga næturinnar gegnblaut-
ur og ósofinn. Fylgdust þeir Sveinn og
Björn aö til félaga sinna, en Sveinn haföi
ekki veriö meö nesti sitt á sínum hesti, en
hins vegar haföi hann fyrir aftan sig tvær
flöskur af víni sem Lárus í Grímstungu átti.
Þegar Sveinn hitti Lárus rétti hann honum
flöskurnar ósnertar.
„Því tókstu ekki tappann úr flöskunni og
hresstir þig,“ spuröi Lárus Svein.
„Héldur heföi ég drepizt en taka
brennivíniö frá húsbóndanum,"svaraði
Sveinn þá, en hann kallaði Lárus alltaf
húsbónda sinn. Var nú tappinn látinn
fjúka og sopinn veittur. Síöar sagöi Sveinn
aö oft heföi sér þótt gott að fá í staupinu,
en aldrei eins og viö Ströngukvísl.
Haföi strák tii aö sjá fyrir
sig.
En þótt Grímstungubóndinn og höfö-
inginn Lárus Björnsson geti ekki lengur
fariö í göngur, fetaö heiðarnar sínar, þá
getur ekkert stöövaö hann í hugsun hans,
því þar standa allar leiðir opnar um
heiðina sem hann þekkir svo vel út og inn.
Eftir að hann fór aö tapa sjón vildi hann
ekki vera foringi lengur í göngum, en þó
fór hann áfram í göngurnar um skeiö.
Haföi sonarson sinn meö sér, sagöi hann,
„skemmtilegan og röskan strák til þess aö
sjá fyrir mig, en meö því móti gat ég alveg
smalaö minn geira."
Hugurinn flýgur hærra
Þaö var farið aö halla degi í Grímstungu
og brúnir og bjartur himinn gengju brátt
í eina sæng.
Talið barst aö trúmálum.
„Menn hér fara lítið út í trúmál," sagði
Lárus, „mér finnst dálítil deyfö vera oröin
í þessu hjá prestunum. Kristinfræöslan er
orðin í hjáverkum. Mér finnst kristnifræöi-
kennslan of takmörkuð. Ég skil ekki í því
að mér finnst fólk oft vera talsvert
taugaóstyrkt þegar talaö er um guöfræöi
og margir hafa jafnvel ekki trú á öðru lífi.
Það finnst mér fjarstæöa og sýnir aðeins
aö fólkið er ekki kristið. Okkar tilveru er
ekki lokið þótt þætti Ijúki hér og líkaminn
rotni í mold. Hugurinn flýgur hærra, þaö
er ábyggilegt og ég hef sterka trú á því
að þeir andar sem vilja fylgjast með okkur
eru nær en maöur hyggur og hefur
hugmynd um. Það framliöna fólk sem vill
og er manni velviljað, fylgist meö manni.
Konan mín hefur mikla trú á draumum
og hefur sterka trú eins og ég á
bænahaldi. Við komum einu sinni saman
til Margrétar frá Öxnafelli með kunningja-
konu okkar. Péturína var búin aö hitta
Margréti einu sinni áöur, en það var margt
einkennilegt sem kom fram þarna. Ég
spuröi Margréti hvort hún sæi ekki
eitthvað með okkur Péturínu. Jú, hún lýsti
fóstru Péturínu, Kristínu, sem var lítil
vexti, dökkhærö, mjög sérkennileg og
mátti algjörlega þekkja hana af lýsingu
Margrétar sem hafði hins vegar ekkert
þekkt til hennar.
Þaö er ekki gott aö gera sér grein fyrir
því hvort endurholdgun sé til, en það er
mögulegt. Líklega er þó bezt aö grufla
sem minnst í þessum málum á meöan
þetta er á reiki fyrir manni.
En svo er það þetta aö skilja við
líkamann og skreppa út í heiminn. Ef til
vill er það þjálfun?
Drauma tel ég þó mikið einkennileg
fyrirbrigöi. Maöur sér inn á sviö sem hann
Þessar Þrjár kempur settu svip á Vatnsdalinn á sínum tíma, en peir eru frá vinstri: Siguröur Blöndal í Grímstungu, Daöi Davíösson
Gilá og Sveinn Jónsson sem um getur í greininni.
Hann lét ekki
sinn hlut eftir
liggja í réttunum
Þótt aldurinn
væri ekki hár.
Þaö fór vel á
með Þeim þess-
um litlu í Vatns-
dalnum.
Sigga í Forsælu-
dal ræðir málin
við stöllur sínar
undir réttar-
veggnum.
hefur aldrei komið á. Pabbi var tvígiftur,
en áöur en hann átti seinni konuna, Helgu
birtist hún honum í draumi og þaö segir
frá því í ævisögu hans.“
Að eiga Þúfu að vini
Lárus vildi að viö færum út á hól viö
bæinn til þess aö skoöa legstaöinn sem
hann hefur byggt. Á leiöinni út stanzaöi
ég stundarkorn og virti fyrir mér tréstig-
ann upp á aöra hæö hússins, brattan og
háan tréstiga og minntist sögunnar sem
ég haföi heyrt um hestaferö Lárusar upp
þennan stiga. Hann haföi komið heim í
hlaö úr göngum ásamt vinum sínum, en
þeir höföu gert sér glaðan dag eins og
vera ber.
Nú var glundriö þorriö og Lárus var
kominn til þess aö sækja fleyg sem hann
átti í svefnherbergi sínu. Hann baö
Péturínu konu sína aö halda í taum
hestsins viö bæjardyrnar á meöan hann
skryppi upp á loft, en hún neitaði, fannst