Lesbók Morgunblaðsins - 25.06.1978, Qupperneq 6

A.Et-TSCvR
Heiðdís
BÆNHEYRSLA
laust gott aö tala viö Drottin og ég baö
til hans eftir mfnum veika mætti. Ég veit
ekki hve léngi ég var þarna, en innra
með mér fann ég von um bænheyrslu.
Svo hélt ég á staö heimleiðis. Auðvitaö
fylgdi Seppi mér trúlega, eins og hann
virtist hafa einsett sér. Skemmst er frá
því að segja aö þaö fór aö þorna til og
geröi svo brakandi þerri. Sá þurrkur var
í nokkra daga og bjargaði miklu. Ekki
mun ég hata verið margmál um um
bænagerö mína. í hjarta mínu trúði ég
því að beiðni mín hefði verið heyrð.
Nú hvarf ég aftur fram til þess tíma,
er ég greindi frá í upphafi máls míns.
Enn var ég heima í sveitinni og
heyskaparhorfur voru slæmar. Atvikiö
sem kom fyrir mig áður við svipaðar
aöstæður rifjaðist upp. Ég var staðráðin
í því að fá mér gönguferö, á sömu slóðir
og áður, og fara sömu erinda. Ég mun
hafa látiö þau orö falla, daginn sem ég
kom í sveitina að ég ætlaði að biðja Guö
þess að það færi aö koma þurrkur.
Góðlátlega var brosað, en samt sagt
sem svo, að það væri ágætt, ekki veitti
af. Einhver minntist atviksins, eitthvað
hafði ég ymprað á því að ég hefði veriö
bænheyrö.
Ég klæddi mig til gönguferðar, nú
hafði ég Nýja-testamentiö meðferöis.
Það var indælt að ganga á gömlum
æskuslóðum. Veður var yndislega milt.
En blessuð sólin var hulin skýjum og það
gekk á með rigningarskúrum öðru
hverju. Nú var seppi orðinn gamall og
þungfær. Ég sá þó strax að hann ætlaöi
að fylgja mér eftir. í ákveðnum tón sagði
ég honum að vera heima, hafði ekki
hjarta í mér til þess að vera verulega
byrst í máli. Hann elti mig samt eins og
hann teldi það skyldu sína, fyrst hikandi,
en þegar að hann sá aö ég gerði ekkert
frekar í málinu hélt hann áfram, góðan
spöl á eftir, því aö hann átti oröið erfitt
um gang. Aldrei mun ég gleyma hvernig
hann lötraði áfram, fremur af vilja en
mætti.
Svo kom ég að holtinu, sem hafði áður
veriö svo ágætur áfangastaður. Seppi
minn var kominn til mín. Nú var gáskinn
og ungæöishátturinn horfinn. Hann
lagðist niður nokkuð frá mér, ég vissi að
hann hélt um mig vörð.
Ég tók fram bókina sem ég hafði
meðferðis. Hér var ég nokkuö fjarri
mönnum, alein í hegidómi Guðs. Það var
greinileg væta í lofti því þaö féllu nokkrir
rigningardropar á blöö hinnar helgu
bókar. Ég las upphátt úr Davíössálmum,
því miöur man ég ekki lengur hvaða
sálmur það var. Mér fannst ég strax
Framhald á hls. 15
Það var um miðjan júlí sumarið 1976.
Um mestallt Suðurland höfðu verið
rigningar og óþurrkatíö. Eölilega var
farið að gæta svartsýni varöandi
heyskap bænda. Sláttur var þá almennt
hafinn fyrir allnokkru.
Ég var í sumarleyfi og fór eins og oft
áður á æskuslóðir. Fijótt varð ég þess
vör að illa söng í bændum, varöandi
heyskapinn. Taðan lá víða á stórum
spildum, sem slegnar höfðu veriö og
gulnáði stöðugt með hverjum degi sem
leið. Maður heyrði hrakspárnar og
svartsýnina.
Ég minntist þess, að í gamla daga,
áður en vélvæðingin hófst varðandi
heyskapinn, þá var það ekki venja að
fara í heyskap á sunnudegi, nema brýna
nauðsyn bæri til. Einhvern veginn finnst
mér fólkið þá vera í nánari tengslum við
skapara sinn og náttúruna. Gamli
guðsóttinn og virðlngin hafi þokað til
hliðar með aukinni nútímatækni. Sem
betur fer hygg ég að þaö eigi eftir aö
breytast þegar bylgja efnishyggjunnar er
gengin yfir. Oft hefur það hvarflað að
mér þegar erfiðleikar hafa þjakað eins
og t.d. slæm heyskapartíð, hvort þaö
væri nú ekki reynandi fyrir fólkið að
fjölmenna til kirkju og biðja Guð að
bæta úr erfiðleikunum, svo einfalt virtist
það. Um árangurinn efaðist ég ekki. Það
er engu líkara en fólk skorti hugmynda-
flug til þess að láta sér detta slíkt og
þvílíkt í hug.
Nokkrum árum áöur, haföi ég veriö á
heimaslóðum við svipaðar aöstæöur. Þá
kom fyrir mig atvik er ég gleymi ekki.
Óþurrkar höföu gengið og mikið hey lá
undir skemmdum. Ekkert sérstakt var
við aö vera heima á bænum og mér datt
i hug aö fara í gönguferð. Með sjálfri mér
vissi ég þó að ferðin var farin í
ákveðnum tilgangí.
Ég lagði leið mína til suðvesturs frá
bænum. Hundurinn elti mig. Hann þekkti
mig alltaf þótt hann hafi aðeins vanizt
mér sem gesti. Eftir um 20 mín. göngu
staðnæmdist ég við hoit nokkurt, sem er
kennileiti, náiægt landamerkjum næsta
bæjar. Þaö var milt veður, aðgeröar-
iaust, eins og oft er sagt. Þarna fann ég
að var staður og stund til þess að biðja
Guð um hagstæða tíð. Seppi, sem hafði
fylgt mér dyggilega, viöraöi sig upp viö
mig með vinalátum. Þá var hann ungur
og gáskafullur rakki. Samt var eins og
hann skynjaði það aö ég vildi vera í
næði. Hann horföi á mig með tryggð og
spurn í augum, en dróg sig síðan
hóværlega til baka, lagöist niður
skammt frá mér eins og hann vildi gæta
mín. Hér, í einverunni var svo dæma-
FRAKKLAND
I . ' • • ■ , . .
Francois var sjúklega hræddur við bakteríur og fór stundum í bað oft á degi
hverjum. Og þar beið hann bana.
Naumast hafði fregnin af sviplegu láti
söngvarans Claude Francois borizt á
öldum Ijósvakans, þegar fjölmennur
skari aðdáenda hans — stúlkur á
aldrinum 12—17 ára — flykktust til
heimilis hans í Exelmansbreiðgötu í
París. Þekkt stórstjarna í hópnum
ákallaði máttarvöldin grátbólginni röddu
og hrópaði: „Gefiö okkur hann aftur“.
Tveim stúlkum tókst að bjarga úr Signu
á síðasta augnabliki, en þær höföu
hlaupið í ána örvílnaöar af harmi,
staðráðnar í að svifta sig lífi. Miklar
umferöartruflanir urðu í Exelmangötu og
næsta nágrenni og fékk lögreglan næg
verkefni að leysa þann hnút.
En hver var hann þá þessi maöur og
hvað haföi hann til að bera, sem snerti
hjörtu ungmeyja svo djúpt?
Claude Francois fæddist í Ismalíu í
Egyptalandi árið 1939. Faðir hans var
vel launaöur verkfræöingur hjá frönsku
fyrirtæki. Fjölskyldan lifði góðu lífi og
haföi nokkra þjóna til að stjana við sig.
Kokkurinn Hassan var snjall matreiöslu-
maður og á líka heiöurinn af því að hafa
fyrstur manna beint Claude inn á braut
tónlistarinnar. Hann kenndi honum að
leika á „darbouku" eöa trumbu, sem
sveitafólk þar um slóðir notar. Bernska
Claude Francois var eins og faliegt
ævintýri. Hann tók ástfóstri viö þennan
stað, heitt sólskinið, blátt hafið og
fíngeröan sandinn. En gangur sögunnar
svifti Claude þessum fallega heimi
bernskunnar. Þjóðnýting Súezskuröar-
ins var reiðarslag fyrir fjölskylduna, sem
varö að hverfa á brott í skyndi meö
olíuskipi til Frakklands. Fjölskyldan fór
til Monte Carlo, þar sem faðir Claudes
varö aö gera sér aö góöu undirtyllustarf
í banka. Faðir Claudes dó nokkrum
árum síðar, vonsvikinn, þunglyndur og
kominn með magasár. Claude var þá 16
ára gamall, og hann og móðir hans
stóöu uppi félaus.
6