Lesbók Morgunblaðsins - 16.07.1978, Síða 15

, HÉfZ SÉRÐU ÞaMH SrÓZA/EFSAÞA FfeAM-
/<V/£MA HEFÐSL/A/P/VA ATHÖF/V-
þU/ZK/CU/V FOTAA/A/A.
þœiSVAF 'A PA& BAÐAR S'A S/PH/eFDl
þESSA L///PABLE&U P/SKA
Franz Pandler
Hann vann slyttingslega og hugsunarlaust.
Stundum var hann líka svangur eins og þjónar veröa
oft. Hann þjáöist, því hann þurfti aö bera fram þessa
krydduöu rétti og ilmurinn af þeim freistaöi hans svo
mjög, aö hann langaði mest til þess aö seilast í fötin
og metta hungur sitt hratt og græðgislega.
Hann gat fundiö til reiöi, þega4r hann meö
drykkjupeningabrosi mælti meö réttum viö kræsna
gestina, réttum, sem hann fékk ekki sjálfur aö bragöa
á og úr horni sínu horföi hann ágirndaraugum á hvern
einasta bita, sem gestirnir létu ofan í sig.
Þegar hann kom niður í kjallarann, en þar snæddu
þjónarnir í herbergi yfir þvottahúsinu, var þungt loft, því
aö gufuna af þvottinum lagði til þeirra, og starfs-
félagarnir fóru sveittir úr kjólfötunum og sátu í
fráhnepptum vestum yfir matnum — lagöi hann
skeiöina frá sér meö viöbjóöi.
Þjónarnir sátu sljóir viö boröiö og brögöuöu næstum
ekki á grautnum né afgöngunum í kjötseyöinu.
Sulturinn nagaöi Franz, þegar hann kom aftur inn í
salinn, og líkbleikur bar hann réttina á borö og sleikti
út um.
Bak viö dyrnar hnuplaöi hann brauösnúö, reif læriö
af kjúklingi og slafraöi í sig sósunni eins fljótt og hann
gat.
Á hverju þriöjudagskvöldi þegar hann átti frí, fór hann
í sparifötin og á veitingahús, þar sem enginn þekkti
hann. Hann hljóp viö fót alla leiöina og kom þangaö
móöur og æstur af hungri. Hann neyddi sig til aö boröa
mjög hægt og bragöa vel á hverri munnfylli, unz hann
heimtaði meira og meira og borðaði yfir sig og sat þar
ofmettur meö mörg hálftæmd glös fyrir framan sig,
hálffullur og sæll.
Svo fór hann heim og sofnaði þungum svefni.
Eitt þriöjudagskvöldiö kom hann snemma heim og
settist á bekk fyrir utan hóteliö.
Hann var saddur og eilítiö kenndur.
Þaö hafði rignt nýlega og mikiö var af pollum á
gangstéttinni. Dömurnar lyftu pilsunum og sveifluöu
leggjunum yfir pollana.
Franz horföi á alla þessa fætur. Þarna sá hann ökla,
þarna legg, þarna eina flatfætta í gúmmískóm.
Hann horföi af fótunum á líkama kvennanna, skoöaöi
andlit þeirra og þau voru svo fersk aö sjá.
Hann reyndi aö fá einhverja til að líta á sig. Var þaö
ekki hún, sem horfði á hann? Hann reis á fætur og elti
hana.
Hann var órólegur þegar hann gekk á eftir henni, en
stööugt sá hann þessa grönnu veru og hnakkann, sem
sást undir uppgreiöslunni... en hún fór til Neurwall og
leit ekki um öxl...
Hann fór og leitaði um allt og elti fagra veru, sem
vaggaði sér í mjöömunum ... hún fór inn í port og hvarf.
Hann gekk aftur um.
Hóra kom til hans:
— Hvaö viltu vinurinn minn? spuröi hún.
Franz hrökk viö og leit framan í hana, en svo tók hann
um handlegg hennar og þau gengu eftir gangstéttinni.
— Leiöist elskunni? sagöi stúlkan gælin.
Þá sleppti Franz henni og hljóp af staö.
— Var hann aö grínast? Stúlkan var skrækróma. —
Veit ekkert, hvaö hann vill, svínið ... Svona náungi...
sem tekur sér stúlku ... og vill svo ekkert...
En meira heyröi Franz ekki.
Hann hljóp alla leiðina heim og fór aö hátta, en illa
svaf hann, því aö hann dreymdi Elínóru stanzlaust.
Hann fór á fætur í dögun, því aö þá haföi hann ekki
lengur viöþol. Hann var órólegur líkt og hann óraöi fyrir
einhverju illu. Hann fór niður í stigann og horföi út á
rökkvaðar göturnar. Svo fór hann upp og nam staðar
fyrir framan dyrnar, snerti kvenskóna varlega og virti þá
fyrir sér. Hann stakk höndinni ofan í þá og fannst hann
finna ylinn af hlýjunni af fótum þeim, sem í skónum
höfðu verið.
Allan þann dag skalf hann ef hann kom nálægt konu
og ilminn af álútum hnakka lagði fyrir vit hans svo blóöið
streymdi fram í kinnarnar. Skyndilega sá hann feguröina
alls staöar.
Hár viö gagnauga, ávali vangans, mjaömir og mitti til
aö faðma. Já, Ijós birta á atlaskskjól frelstaöi hans.
Um þaö leyti kom feit, Ijóshærð kona á hóteliö. Hún
tók upp gulleinglyrniö þegar hún kom inn í veitingasalinn
og virti þjónana fyrir sér. Franz varö fyrir valinu.
Franz kom og beiö eftir því aö hún óskaöi eftir
einhverju. Hann stóö álútur meö hendur hálfkrosslagö-
ar.
Maður konunnar kom og settist.
— Jæja, viltu þá matinn, sagöi hann og leit svo um
öxl: Hummm — humm — hann skellti upp úr — er þetta
Ganymedes sjálfur? Jæja þjónn, mat fyrir tvo...
— Nú ... Franz hörfaði. Þá sagði daman og þaö ekki
lágt:
— Skyrtan hans var hreinust.
Franz var þjrar nætur fyrir utan dyr þeirrar dömu.
Hann stóö feiminn í gættinni, óttasleginn eins og þjófur,
því aö hann hræddist skóburstarana, sem fóru um
gangana meö körfur sínar. Tennur hans glömruöu af
kulda.
Hann laumaöist úr rúminu, sem logaði undir honum,
settist inn í þjónaherbergiö og opnaði gluggann til aö
fá hreint loft. Hann bölvaði sjálfum sér en ekkert nema
þessi þrá var í huga hans.
Um nóttina minntist hann hlýrrar handar sem rétti
honum drykkjupeninga, og þorsti hans jókst sífellt.
Hann lá á hleri viö dyrnar og gægöist inn um
skráargatið.
Stundum fór hann heim og þar sat frú Pander og
kjökraöi.
— Þarna situr hann, sagöi hún viö konuna sem rúllaði
þvottinn, eins og allar byröar veraldar hvíli á heröum
hans og ekkert segir hann. En ég veit hvaö er aö —
já — ég veit hvað er aö .. .
Hann vildi ekki Ijós, honum leiö bezt í myrkri. Og
þegar frú Pander fann brennheitt enni hans viö axlir sér
sagöi hún grátklökk:
— Hvaö er aö drengnum mínum — litla drengnum
mínum — særa þær hann?
Og þegar að Franz var farinn bölvaöi frú Pander öllum
kvensniftum.
— Þetta pakk — guö minn góöur — og það hefur
hann ekki frá ókunnugum.
Eitt þriöjudagskvöld fór Franz í leikhúsiö, í óperu til
aö sjá tyrkneska sögu um prinsessu.
Feitur geldingur var marg klappaður fram og alltaf
söng hann kátari og kátari vísuna sína:
Alit er hégómi einn
hégómi einn.
Franz grét og fór. Hann fór ekki inn heldur settist
hann á tröppumar og studdl höndum aö höföi sér. Hann
fann, hvílíkan viöbjóð hann haföi á lífinu.
Stiginn, sem maðurinn sem slökkti á kertunum notaöi,
hafði gleymzt og Franz fór upp hann til aö ná stönginni
yfir dyrunum.
Þvottakonurnar fundu hann og höföu svo hátt, aö
næturvöröurinn kom hlaupandi. Ljótt var aö sjá hann
meö lafandi tungu og kaldur var hann ekki oröinn.
Forstjórinn kom á náttfötunum og bölvaöi svo undir
tók, en félagar hans báru hann inn í farangursgeymslu.
Hann lá inn á milli koffortanna og konurnar, sem
skrældu kartöflurnar, þvoðu líkiö og breiddu ofan á þaö
lak.
Jóhann kom um daginn. Hún vildi sjá hann. Hún lyfti
lakinu varlega en framan í hann leit hún ekki. Hún var
þurreyg.
Hann var hvítur sem marmari og aldrei haföi hún séö
fegurri dreng.
Meðan Jóhanna virti fyrir sér þennan dauöa líkama,
sem haföi til einskis notiö svo mikillar ástúöar, rétti hún
krepptan hnefann til Himins. Hvers vegna vissi hún ekki
sjálf.