Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1980, Side 9

hafði aldrei selt járn áður og hafði
ekki hugmynd um hvar brotajárns-
menn væri aö finna. Ekki orö í
málinu, hvað haldið þiö. Af hreinni
tilviljun fann ég skrifstofu Loftleiða.
Ég þangað. Þar var ég svo stálheppinn
aö hitta íslending góöan í þýsku og
kunnugan í viðskiptaheiminum.
Hefur líka selt brotajárn, held ég.
Hann var þarna að kaupa farmiöa
heim, hvílíkt lán fyrir mig. Svona er
það drengir til þess að verða ríkur
þarf tvennt. Óvenjulega bíræfni og
stálheppni. Þessi íslendingur gerði allt
fyrir mig. Kom mér í samband við.
járnasala og samdi um söluna fyrir
mig. Og það stóö heima, þrefalt verð
miðað viö Höfn.
Eins og ég sagöi var þetta á
mánudegi. Skipiö meö kassana mína
var væntanlegt á miðvikudag. Þangað
til varð ég aö lifa á danska túkallin-
um. Ég ákvaö að bera mig vel, fór
heim á hótelið og rakleitt inní matsal
á fyrstu hæð, enda svangur. Ég
pantaði steik og vín og át og drakk
einsog ég gat í mig látið. Svo kom
þjónn með reikning. Ég reyndi að
segja honum aö ég væri gestur á
hótelinu og hann ætti að bæta þessu
á reikning minn. Þjónninn hristi
bara höfuöiö og pataöi í aliar áttir.
Yfirmaður kom og svo mikið skildi ég
að hann talaði um lögreglu. Pen-
ingana eða lögregluna, sagöi hann.
Ég var aldeilis kominn í klípu. Svo
kom lögreglan og fór meö mig. Haldiö
þaö hafi veriö uppistand. Allir gláptu
á glæpamanninn. Á stööinni reyndi
ég aö skýra máliö, en ekkert dugöi.
Eftir mikiö þras fékk ég þó aö tala í
síma og náði sambandi við sendi-
ráðið í Bonn. Sendiherrann var ekki
við og ég talaöi viö einhverja blók
sem sagði að sendiráöið gæti ekkert
gert fyrir ævintýramenn og flakkara
sem kæmu sér í vandræöi ei lendis.
Ég sagöist vera kaupmaöur, en
enginn helvítis flakkari. Ég hefði bara
lent í smávegis uppákomu og bað
aðeins um lán í nokkra daga.
Blókin neitaði enn. En hvað haldið
þið. í vikunni á undan hafði komið
mynd af mér í dagblaðinu Vísi, með
stuttu viötali. Ég var svo heppinn
að hafa blaöiö í vasanum og skellti
því á boröið fyrir framan lögregluna.
Einnig bað ég sendiráðsblókina að
fletta uppá viötalinu. Þiö heföuö átt
aö sjá á þeim svipinn, hvernig þeir
bráðnuðu. Allt gerbreyttist. Peningar
sendir um hæl símleiðis, til uppihalds
framá miövikudag. Ég laus strax og
hélt beint á hótelið og borgaði
matinn. Skrýtnir voru þeir, en ég
komst aö því að matsalan var
hótelinu óviökomandi, var rekin af
allt öðrum.
Á miðvikudag ókum viö járnsal-
inn í bíl hans niður aö höfninni á
tilsettum tíma aö vitja kassanna. En
viti menn. Það er bara annar kass-
inn. Hinn haföi óvart orðiö eftir í
Danmörku. Kaupmaður neitaöi að
borga, sagöist vilja fá umsamið magn.
Þeir treysta engum þessir kallar. Allt
eða ekkert, sagöi hann. Næsta ferö
var ekki fyrren á föstudag. Það var
langur tími. En það var ekkert að gera
nema bíða. Ég hélt herberginu en
fékk ekkert að éta. Á föstudegi
uppúr hádegi kom hinn kassinn. Ég
fór þá með járnsalanum niöureftir og
han'n greiddi útí hönd. í reiöufé skal
ég segja ykkur. Þá var Kristján litli
ríkur, skal ég segja ykkur. Þið hefðuð
átt að sjá framaná jakkann minn þá.
Báðir brjóstvasar fullir, drengir mínir.
Þá var nú Kristján maöur. Ég sendi
þeim aurana í Bonn og borgaöi
herbergiö og hélt beint til Hafnar á
fyrsta farrými. Fáið ykkur.
Rétt í þann mund er Kristján
lýkur sögunni, sem líklega enginn
heyrði nema ég, mætum viö stórum
bíl. Vegna snjóruðnings er vont fyrir
stóra bíla aö mætast. Bíllinn okkar
stansar og Ijósin frá hinum bílnum
lýsa inn; Allt í einu veröur skjannabjart
í þessu myrka geimskipi. Margir sofa
en aörir reisa sig í sætunum og
litast um, einsog þeir vilji fullvissa sig
um að allir séu meö. ítalíufari og
Guömundur hrjóta báðir. Kristján
litast um og sýpur á í birtunni. Til
hliðar við hann, hinum megin í
bflnum situr ungt fólk. Pilturinn situr
þó ekki lengur, heldur er hann
kominn milli fóta stúlkunnar. Hún
opnar augun og nýr þau, sér aö þaö
er komið Ijós og rekur piltinum
utanundir og skipar honum í sæti
sitt. Hann hlýðir. Kristján hlær. Svo
fer bfllinn hjá og Ijósiö hverfur. Ég
horfi út og í bjarmanum frá bflljósinu
sé ég brött fjöll og á sem rennur milli
skara. Líklega erum viö komin á
heiöina. Klukkan er rúmlega hálf
átta. Ég hugsa enn um Giljareitinn og
rifja upp sögu Þóris Bergssonar um
frægt slys þar. Bfllinn malar og
titringurinn sameinast hugsun minni.
Mig dreymir úfin brött fjöll og hesta á
hlaupum í sólskini og miklu grasi. Alit
er grænt nema sóiin og himinninn.
Ég vakna á Akureyri. Bíllinn hefur
numið staðar við Ferðaskrifstofuna í
miðbænum. Allt er baðað Ijósum
og jólaskraut í hverjum glugga og
stórt jólatré á Ráöhústorginu. Fólkiö
er byrjaö að tínast út. Það réttir úr
sér og sumir geispa og teygja
skankana í góða loftinu. Þetta fólk
sem búið er aö sæta sömu kjörum
heilan dag, viðbúið aö mæta sömu
örlögum, það gengur hvert sína leið
og þekkist ekki. Hefur aldrei talast
viö og er líklega alveg sama.
Ég stíg út. Nú er ég bráðum
kominn heim. Ég spyr á Ferðaskrif-
stofunni um Hjalteyrarbílinn, hvenær
hann fari. Hjalteyrarbfllinn heitir Júlli,
eftir bílstjóranum. Júlli fer klukkan
tólf á miðnætti.
Klukkan er hálf ellefu. Ég geng
Ráðhústorgiö, Ijósum prýtt Hafnar-
strætið og nem staöar við hús Kaupfé-
lags Eyfiröinga viö Kaupvangsstræti,
til þess að horfa á kirkjuna. Engin
kirkja á íslandi hefur svo sterka
persónu, né setur svo mikinn svip á
umhverfi sitt og Akureyrarkirkja.
Ég sest inná Hótel K.E.A. og fæ
mér kaffi. Rétt á eftir koma þeir
Kristján, Guðmundur og ítalíufari.
Kristján veifar flöskunni og pantar öl
handa þrem. Ég stend á fætur
klukkan hálf tólf, ég þarf að ná í
bílinn. Þeir sitja enn þegar ég fer.
Komið meö mér útá Hjalteyri, heyri
ég Kristján segja um leiö og ég loka
hurðinni að baki mér. Ég á þar
verksmiöju, skal ég segja ykkur.
Þegar Júlli rennur af staö klukk-
an tólf sé ég þremenningana fórna
höndum uppvið jólatréð á Ráöhús-
torginu. Kristján veifar enn flöskunni
og hrópar. Hróp hans heyri ég ekki
inní bflinn.