Lesbók Morgunblaðsins - 07.08.1982, Side 7

Telpan horfði á og beit í fingur sína til
sagW **»»'"*
akip*1®-Konan
90« °9 dugfegt barn 0g maöur -
inn sagði að hún skyldi nú fara
að hátta
°9 sofa.
OÖ,r hen
nar
hatfti drukkiö of mikiö átengi
en á morgun yrðl hún 0fd
in ágæt — stórfín aftur.
maöurinn
s>lo ióru
°9 k°nan.
TelPan
háttaði sig og
\ rúnunu
aír> u
til að hjúfra sig að þeim báð-
um og vera góð við þau.
Þau töluðu fyrst um veðrið
og dýrtíðina svo fóru þau að
tala um hana — telpuna. Fað-
irinn bað hikandi um að hún
kæmi með sér norður. Hvíta-
sunnan væri að koma og það
væru ekki nema nokkrir dagar
eftir af skólanum.
Hún gæti gjarnan verið
fyrir norðan í sumar, hjá afa
sínum og ömmu, sem langaði
ákaft til þess að fá hana um
tíma. Svo væri gott ef hún liti
við og við eftir litla barninu,
sem hann ætti, bætti hann við
eftir vandræðalega þögn.
Móðirin hrökk ekki við þótt
hann segði það. Hún svaraði
ekki, en allt í einu grúfði hún
andlitið í höndum sér og grét
lágum ofsafengnum gráti.
Telpan lagði hendurnar um
hálsinn á henni og fann af öllu
hjarta til þess að móðirin var
það besta sem hún átti. Hún
hvíslaði huggandi: „Mamma
mín, ég fer ekki frá þér, ég
verð alltaf hjá þér, alltaf.“
Móðirin hélt áfram að gráta:
„Það er ekki þess vegna,“ sagði
hún milli gráthviðanna.
— „Það er ekki þess vegna,"
endurtók faðirinn og stóð á
fætur. Hann neri höndunum
ákaft saman í ráðleysi. Svo fór
hann án þess að kveðja þær.
Hann lokaði hurðinni eins
hægt á eftir sér og hann væri
hræddur við að vekja ein-
hvern.
Móðirin vildi að telpan færi
norður. Næsta kvöld lagfærðu
þær fötin hennar og settu í
tösku. Á meðan talaði móðirin
um að afi og amma fyrir norð-
an væru sannarlega gott fólk.
Foreldrar hennar sjálfrar
voru teknir frá henni meðan
hún var unglingur — teknir
frá henni eins og allt annað
bætti hún við og skyggði um
leið lítið eitt á gleði telpunnar.
Daginn, sem telpan fór í
sveitina, kom vorið í Reykja-
vík. Það kom með hlýjum
sunnanvindi, heiðum himni og
sól — það kom með fuglasöng.
Telpan var ferðbúin
snemma um morguninn og
beið þess að móðirin kæmi úr
vinnunni klukkan ellefu til
þess að fylgja henni á flug-
völlinn.
Hún skottaðist kringum
blokkina. Öll börn voru í skóla
á þessum tíma.
Hún skoðaði páskaliljurnar
sem skörtuðu meðfram suður-
hlið blokkarinnar og leit yfir
grasið, sem grænkaði óðum.
Hún kom auga á tvo nýút-
sprungna fífla og heyrði lóu
syngja í fjarlægð. Hún settist í
grasið frá sér numin. Vorið
heima var raunar komið allt í
kringum hana hérna.
Allt í einu stóð húsvörður-
inn hjá henni. Hann var gam-
all góðlegur maður. Þá tók
hún eftir því að hún hélt fast
utan um legginn á einni páska-
liljunni. Gamli maðurinn tók
víst eftir því líka. Hann sagði:
„Þú mátt eiga hana.“
Hún varð himinlifandi og
horfði á meðan hann klippti
blómið varfærnislega.
„Má ég eiga dálítið af grasi
og fífil líka?“ spurði telpan.
Hann brosti og sagði: „Já.“
Hún reytti fáein stór strá,
sleit upp annan fífilinn og
setti stráin í vönd utan um
hann.
Síðan flýtti hún sér upp í
lyftunni. Setti páskaliljuna í
lítinn vasa á stofuborðið og
skrifaði á bréfspjald: „Til
elsku mömmu.“ Hún teiknaði
rós í eitt hornið á spjaldinu.
Síðan fór hún að kveðja
ungu hjónin. Þau voru bæði
heima. Hún færði þeim gras-
vöndinn og sagði: „Þetta er
eins og vex í þorpinu heima.
Þið getið haft það á borðinu
yfir hvítasunnuna." Unga kon-
an bar vöndinn að vitum sér
og sagði eitthvað fallegt um
vorið. En ungi maðurinn var
kankvís á svipinn og bað hana
að gefa sér nú eitthvert gott
ráð, áður en barnið þeirra
fæddist. Hún leitaði snöggvast
í hug sínum. Svo sagði hún:
„Þú skalt aldrei flytja frá
barninu þínu, þá líður því svo
illa.“
Þau kysstu hana bæði á
kinnina og sögðust hlakka til
þegar hún kæmi aftur og sæi
þau — þrjú.
En hvað það var gaman að
geta gefið móður sinni og vin-
unum sínum dálítið af vorinu
inn til sín.
Svo stóðu þær úti á flug-
velli, hún og móðir hennar.
Faðirinn kom bráðlega og þau
biðu öll án þess að segja mikið.
Faðirinn sagði: „Hún skrif-
ar þér og sendir þér kannski
rauðmaga í soðið. Þeir veiða
svo vel núna grásleppukarl-
arnir."
Móðirin sagði: „Gættu þín
nú á bryggjunni þegar þið
krakkarnir farið að veiða.“
Svo var eins og þau hefðu lítið
meira að segja. Telpan varð
óróleg og hún fann til kulda á
bakinu.
Svo þurftu þau að fara. Það
var eins og móðirin ætlaði
aldrei að sleppa henni. Samt
var hún brosandi þegar hún
kvaddi. Telpan gekk hvatlega
út að flugvélinni þétt við hlið
föðurins og hugsaði um það
eitt að verða ekki seinust inn í
vélina.
Áður en hún var komin alla
leið leit hún við:
— Móðirin var að gráta —.
3. maí 1982.
7