Lesbók Morgunblaðsins - 16.11.1985, Blaðsíða 9

Kristinn rirðir fyrir sér fyrirheitna tindinn: Nerado Toqllaraju; sá er 6.032 metra yfir sjárar-
máli.
Theodoro að binda birgðirá einn asnann.
Frá 27. maí til 4. júlí dvöldu
Fimm félagar úr íslenska Alpa-
klúbbnum í Andesfjöllum Perú.
Það voru þau Anna Lára Frið-
riksdóttir, Jón Geirsson, Krist-
inn Rúnarsson, Torfi Hjalta-
son og Þorsteinn Guðjónsson. í
fyrstu greininni var lýst að-
draganda ferðarinnar og ferða-
laginu til Huaraz sem er lítið
þorp við rætur fjallanna. Hér á
eftir verður sagt frá fyrsta
fjallaleiðangrinum af þremur.
Búðir númer eitt.
Ein orrusta töpuð
— en ekki stríðið
Fimm í Perú. Annar hluti.
Eftir Kristin Rúnarsson
Tindurinn á Nevado Toqllaraju
reyndist erfiður viðfangs. Eftir
harða baráttu gugnaði hópur-
inn þegar um 200 metrar voru
eftir, því hætta þótti á snjó-
flóðum.
völ morgungolan lék um okkur þar sem við
sátum aftan á pallbíl og brunuðum eftir
malbikuðum vegi Rio Santa-dalsins. Við
vorum á leið upp í fjallaþorpið Collón í 3350
metra hæð. Þaðan var ætlunin að leggja upp
í fyrsta fjallaleiðangurinn.
Collón stendur við mynni Ishinkadalsins,
en í botni hans, í um 4400 metra hæð, eru
höfuðbúðir fjallgöngumanna sem ætla á
eitthvert þeirra fjalla sem gnæfa yfir
dalinn. Þarna eru meðal annars þrír 6000
metra háir tindar, Nevado Ranrapallka
(6162 m), Nevado Pullkaraju (6274 m) og
Nevado Toqllaraju (6032 m). Okkar erindi
upp í dalinn var meðal annars að reyna
að klifra Nevado Toqilaraju. En fyrst og
fremst var ætlunin að aðlaga sig þynnra
lofti fyrir væntaníega leiðangra.
UPPÍHÖFUÐBÚÐIR
Eftir tveggja tíma akstur komum við til
Collón. Þorpið reyndist vera ein moldar-
gata, ekki ósvipað dæmigerðu þorpi úr
villta vestrinu. Hér voru þó engar verslan-
ir, engin krá og enginn rakari, sem skóf
skeggbroddana af sveittum kúrekum. Öðr-
um megin við moldargötuna stóð kirkja
og skóli. Hinum megin stóðu þrjú hrörleg
hús án sýnilegs tilgangs. Fólkið, sem sótti
kirkjuna og skólann, bjó dreift um blóm-
legan dalinn í litlum moldarkofum. Kof-
arnir voru með stráþaki eða bárujárnsþaki
sem haldið var niðri með stórgrýti.
Upphaflega ætluðum við að ganga upp
Ishinkadalinn með allan okkar útbúnað og
vikuvistir á bakinu. En þegar einn inn-
fæddur bauðst til að fylgja okkur með þrjú
burðardýr, gripum við því boði fegins
hendi.
Það kom fljótlega í ljós að þetta var
skynsamleg ráðstöfun. Reyndar efast ég
um að vikuvistir hefðu dugað okkur til að
komast með allt draslið á bakinu upp í
höfuðbúðir. Auk þess var kostnaðurinn við
að leigja einn mann ásamt burðardýrum
þennan dag svo lítill að við fimmmenning-
arnir hefðum ekki einu sinni komist saman
á þrjúbíó fyrir sömu upphæð.
Við nutum því gönguferðarinnar inn
þröngan dalinn út í ystu æsar. Á miðri
leið varð á vegi okkar hlið eitt, mjög
rammgert og með stórum hengilás. Theo-
doro, en svo hét fylgdarmaður okkar, gerði
okkur skiljanlegt með barnalegum vonleys-
issvip og handapati að nú kæmumst við
ekki lengra með fjórfætlingana þrjá.
Eftir nokkurt þóf og þras á fjölskrúðug-
um tungum tókst þó að fá Theodoro til að
Jón léttur í spori á leið á Nerado Toqllaraju. Annar tindur, Nerado Ranrapallka (6.162m)
skartar sínu fegursta í baksýn. Kristinn Rúnarsson tók myndina, en aðrar myndir eru eftir
Kristinn Rúnarsson, Þorstein Guðjónsson og Önnu Láru Friðriksdóttur.
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 16. NÓVEMBER 1985 9