Lesbók Morgunblaðsins - 28.03.1987, Qupperneq 10

Sigurður við vinnu sína - ogaldrei betri en núna, segirgreinarhöfundurinn.
I þessu bergi búa ennþá, kannske með álf-
um, menn sem hafa í heiðri dyggðir, sem
margir nútímamenn þekkja ekki einu sinni
af afspum, en bjargfuglinn flögrar stefnu-
laus og veit varla hvar hann á sér hreiður,
né til hvers.
Sigurður Sigurðsson hafði langa útivist
með Dönum og af þeim lærði hann margt,
en aldrei hvarf Sauðárkrókur úr sjónmáli.
Þegar hann kom heim var eins og hann
hefði aldrei farið. Eftir kynnin við hina
mjúku Dani hefur þó heimkoman líklega
verið um margt skrýtin, að hitta aftur þessa
þjóð umlukta þvergirðingi og sérvisku. Með-
al annars komst hann fljótlega að raun um,
að það var ekki hægt að drekka með öðrum
en abstraktmálurum, sem reyndar voru í
köldu stríði við landslagsmálara eins og
Sigurð, en svo fór, að annaðhvort tók hann
þá í fóstur eða þeir hann. Slíkt hefði ekki
gerst í hinu lagskipta stéttaskipulagi Dana,
en þama réðust tengsl sem aldrei hafa rofn-
að síðan. Meðan við hlupum eins og kálfar
út um víðan völl eftir listagyðjunni, sat Sig-
urður á palli inn í hljóðskrafi við sína
listagyðju. Sumir okkar vorum Stalínistar,
en hvemig við fórum að því að koma heim
og saman abstraktinu og Stalín, er mér nú
hulin ráðgáta. Þversögnin sér um sína. Sag-
an segir, að Sigurður hafí um skeið verið
kominn á fremsta hlunn með að turnast til
réttrar trúar og mála abstrakt, en að ab-
straktmálarar hafí allir lagst á eitt við að
telja honum hughvarf. Þeir vildu hafa hann
eins og hann var. Kannske sáu þeir í honum
fastan punkt, miðjuna í miðflóttaafli sundur-
leitra hugmynda. Það er kaldhæðni örlag-
anna, að margir okkar, sem einu sinni vissu
allt sem vitað varð um myndlist, skuli nú
vita það eitt, að það skiptir ekki máli hvað
er málað, einungis hvernig. Þeir hefðu skil-
ið hvor annan Sigurður og Ólafur Ágústs-
son. Sigurði hefði áreiðanlega þótt fengur
í að hitta mann, sem gekk að múrverki með
harðan hatt og húmbúkk. Báðir hefðu vit-
að, að efni og meðferð þess er undirstaða
góðra verka. Nú setja skáld saman bækur
án þess að vera sendibréfsfærir. Sigurður
hætti kennslu í þann mund að ungir listnem-
ar voru hættir að þekkja muninn á litaspjaldi
og þeytispjaldi og enginn nennti lengur að
læra það, sem hann kynni og gat kennt.
Meðal myndlistamema er varla nokkur
maður með mönnum, nema hann hafi sýnt
löngu áður en hann lýkur námi. Menn
þekkja ekki lengur mun á merkingu orð-
anna þróun og framfarir. Verkmennt hefur
verið étin út á gaddinn af hugmynda-
græðgi. Sígandi lukka er best og á það vel
við Sigurð sem málara. Blaðgrænan danska
vék hægt og bítandi fýrir dögginni tæru
heima. Málarar eiga það til að vaxa og
aukast fram á elliár og ég held að það sé
deginum ljósara, að Sigurður hefur aldrei
málað betur en nú. Og nú heldur hann, bless-
aður karlinn, yfírlitssýningu í Listasafni og
þar með hefur hún Selma afgreitt alla strák-
ana sína. Þessi sýning hlýtur að vera
forvitnileg. Niðri við ósá eru Héraðsvötnin
lygn, breið og djúp.
Höfundurinn er listmálari og var um árabil sam-
kennari Sigurðar við Myndlista- og handiða-
skóla íslands.
Bjarni Bernharður
í upphafi
I augnablik
kom hrím
svo snjóflétta
þá örlítil serla á rúffu
blikk og bloss
í augnablik
játaðist neitaðist
myrkvaðist birtist
sté inn sté út
leggjahalur nökkvabyr
grasker mauluskuggi
uggygglu gegglu
örgeðu dapra
unn að nullu
Hðfundur er Reykvíkingur og Ijóðiö er úr nýrri Ijóöabók hans,
Stjörnunös, sem er 7. Ijóðabók hans.
Sveinbjörn Þorkelsson
Þjón ustustú I kan
Hún þrammar úr því neðra,
sautján tröppur, framhjá skratta
sem hellir glundri í Bronsmanninn.
Vængjahurð, opin. Svífur. Horfm.
Birtist á ný með bikar. Ljós
fellur af skörinni á fótspor, rauð.
Hún hvolfir bikamum. Tært vatn.
Nýr dagur.
Vetrarríki Nótt
Nístir tönn
kuldinn,
snyrtir fingur
kamelljónsins.
Gnístir tönnum
múrbijótur.
í fingurgómunum
geymir hún eldinn
nýjum degi.
Höfundur er framreiðslumaður og hefur gefið út 3 Ijóöabækur.
Kristján Hreinsmögur Reyjavík 200 ára
Hún Reykjavík lifir í Ijósinu bjarta, Þar svifur í rykskýi rafmagnað teppi
á landinu kalda, með titrandi hjarta, og ráðherragreyið sem slapp út af Kleppi
og þorskarnir synda í sjónum. fær frið til að liggja í leti.
I Ríkinu kokhraustir kappamir tala, Hann sefur á daginn, hann drekkur í laumi,
í kreppunnar faðmi þeir leggjast í dvala hann dansar við spegilmynd umvafinn glaumi
og sofa á klingjandi krónum. og flæktur í nærbuxnaneti.
Þar blaktir í golunni götóttur fáni Þar liggur í myrkrinu máttvana róni,
og geðveikur ráðherra spyr eins og bjáni: einn maður í frakka er kallaður dóni
„Er tilveran spaug eða speki?“ og skáldið í Ijósinu læðist.
En höfðingjaskallinn sem skrifar um friðinn, En verksmiðjuþrællinn sem þjáist af stressi
fær skítkast í hausinn, því tíminn er liðinn. er þjarkurinn mikli sá káti og hressi,
Hann skrifar með blóðrauðu bleki. hann drepst þegar friðurinn fæðist.
Það er erfítt að vera alltaf sljór, Það er erfitt að vera alltaf sljór,
en indælt að vera frískur. en indælt að vera frískur.
Heimskur er jafnan höfuðstór Heimskur er jafnan höfuðstór
og hagsýnn sagður nískur. og hagsýnn sagður nískur.
Höfundurinn er Ijóðskáld í Reykjavík.
10