Lesbók Morgunblaðsins - 11.04.1987, Blaðsíða 15

GERÐUR BOLLADÓTTIR
FIMM
GAMANKVÆÐI
EFTIR EIRÍK EIRÍKSSON
Nýir stjórnmálaflokkar þjóta nú
upp eins og gorkúlur.
Forustumenn bera nafnið Pétur.
/ heilögu orði hermir letur
við hliðið gullna var sankti Pétur.
Að vorum daglegu draumum uggði
deilist nú víðar en ég hugði.
Flokki mannsins svo farnist betur
forustu veitir helgur Pétur.
í nýjum samtökum nöldur hvetur
norður í stríði annar Pétur.
Starfi í kirkju stjórnað getur
Stefáns flokk eflir séra Pétur.
Djarflega unnar dáðir metur
DAS hefur verndað okkar Pétur.
í Veru, málgagni Kvennalistans,
birtist nýlega mjög athyglisverð
grein. Við lestur fomra spekirita
(Völuspár) kemst höfundurinn að
þeirri geigvænlegu niðurstöðu að
dómsdags (ragnaraka) sé skammt
að bíða. Eg mun nú leitast við að
rifjá upp þennan boðskap í stuttu
máli.
Einkenni birtast efsta dags
aftan úr grárrí heiðni.
Heyrast vábrestir heljarslags
hórdómur vex og eyðni.
Merg og lífsþroska missir jurt
mengun rís upp til skýja.
Viska á flótta víkur burt
á „Vargöld frelsaðra þýja“.
Deilur fræðslustjóra á Norðurlandi
eystra við menntamálaráðherra.
„ Vítt er orpið
fyrir valfalli, “
rísa reiðiský
rignir orðum.
Fánýtur rekinn
fræðslustjórí.
Klagar framkvæmdir
kommahyski!
Áður Sturla
í „styrjarhjarli“,
stóð á Þelamörk
firrtur ráðum.
Skipaður aftur
til skólavalda,
var þá fangs von
af frekum úlfi.
í skjóli vitlausra
skólalaga,
fræðslujöfrar
fégrimmir,
krefja áfjáðir
kennsluauka,
virða fjárlög
að vettugi.
Minnkar þjóðarstolt
Þingeyinga.
' Tærður er kynstofn
tossum fjölgar.
Sálfræðingar
í sinniskreppu
vanþroska barna
viti spilla.
Andvarpa
byggðir Eyjafjarðar,
greindarmeðaltal
gengur neðar.
Steinbítakjökur
stöðugt veikir
námsárangur
í Norðursýslu.
Atkvæðagreiðsla í neðri deild
Alþingis 18. febrúar 1987.
Vaskur Jaki vænn á þingi
vitnaði í helga bók
sálin reis úr sortulyngi
sósíalista þrautirjók.
Flokksins raus þar frakkur níddi
fús var því að víkja frá.
Samviskunnar svari hlýddi
svipþungur og mælti: Já.
Annar garpur inna fræði
ekki vildi skoðun tjá,
kærulaus um kommabræði,
kuldabros á vörum lá.
Mælti fátt í málavosi,
mest er þaut í rifnum skjá.
Féll á bragði framagosi, * 1
fræðsludeilu vísað frá.
Þriðji kappinn kommagrillum
kröfugerða smáði störf.
Sálir hressa sanda millum
sýndist honum meiri þörf.
Yfirgaf í ærnum vanda
orðagjálfurs kvalið lið.
Heim kom aftur hress í anda
hafði frelsað íhaldið.
Birtist kona beisk úr Garði
bréfaði í Þjóðviljann,
heilaga ritning hvergi sparði
hermdi öfugt boðskap þann.
Andsvör veitti yfir jarðir
ötul risti heljarstaf.
Bandalagsins brustu gjarðir
bölvís flokkinn yfirgaf.
Eftir prófkjör Framsóknar á
Norðurlandi 1986
Yfir tærðar tímans raðir
tignarsveigar afþakkaði.
Feigðin vofir flokknum yfir
Framsókn deyr en Stefán lifir. 2
Eyfirðingaerjurnar
örva list til bannsins.
Fækkar liði Framsóknar
flokkur dauða mannsins.
Höfundurinn er bókavörður á Alþingi.
1 Sbr. ræðu 4. þingmanns Norðurlands eyatra
16. febrúar í 987, Alþingistfðindi, dálki
3106-3110, 3130-3134.
2 Stefán, tökuorð úr grisku, Stephanos, tignar-
sveigur.
KOMDU
AFTUR
Vatnið var spegilslétt,
ímynd þess, sem hugsar og dreymir.
Stúlkur í blúndukjólum
gáfu ungum manni auga.
Hann stóð álengdar
og horfði í vatnið,
sá sjálfan sig
í spegilsléttum fleti þess.
Hann var með stóran blómvönd,
döggvaðar, rauðar rósir,
og hann sá sjálfan sig
kyssa eina stúlkuna
og um leið rétti hann henni vöndinn
og sagði: „Ég vona,
að ég geti hitt þig aftur;
ekki í vatninu,
heldur í veruleikanum. “
Stúlkan brosti, en sagði ekkert,
heldur klappaði létt á öxl hans
um leið og mynd hennar máðist burt
fyrir gárum á vatninu.
Nú sá hann sjálfan sig birtast
í svörtum jakkafötum á uppreimuðum skóm.
Ljóst hár hans var vatnsgreitt
og blá augun voru stór og þreytuleg.
Skyndilega fór vatnið að ókyrrast
og í öldunum sá hann gamla konu
með kringlótt gleraugu;
hún var að gráta í rauðan vasaklút.
Á vegg fyrir framan konuna
hékk mynd af ungum manni
og undir myndinni hékk
þurrkaður blómvöndur.
Um leið og konan leit á myndina
hætti hún að gráta
og hugsanir hennar þerruðu tárin.
I hugsanir konunnar fléttuðust —
sorg, gleði, meðaumkun, rómantík og efi.
Þessi efi var sársaukafyllstur,
en rómantíkin var þægileg minning,
sem hjálpaði henni að yfirstíga eftirsjá og sorg.
Skyndilega lægði vindinn
og maðurinn rankaði við sér,
þegar klappað var laust á öxl hans.
Hann sneri sér við og sá
unga stúlku á blúndukjól.
Hún hélt á blómvendi og sagði:
„Fyrirgefðu, en getur verið að þú eigir þennan vönd?
Ég fann hann þar sem hann lá á árbakkanum hér skammt frá. “
Eg starði undrandi á stúlkuna
og spurul augu mín svöruðu:
„Já, ég keypti þau, en gaf þér þau. “
Þegar ég sá að andlitsdrættir stúlkunnar
lýstu undrun og hræðslu, bætti ég við svar mitt:
„Manstu ekki?“
Stúlkan hristi höfuðið og um leið
kastaði hún blómunum í vatnið,
þar sem þau tvístruðust.
Stúlkan horfði með eftirsjá í augum
á blómin og síðan á mig,
en því næst hljóp hún í burtu
beygð eins og gömul kona.
Vatnið var tekið að ókyrrast á nýjan leik
og spegilmyndir mínar brotnuðu í ölduróti...
Skyndilega fann ég að líkami minn
var farinn að synda í vatninu,
og allt, sem var til, var horfið.
Samt sá ég rauðar rósir allt um kring.
Mér fannst jafnvel eins og einhver væri að kalla:
„Komdu, komdu aftur! Þú gafst mér blómin!“
Ég fann að ég var milli lífs og dauða —
/ móðu sá ég stúlku í blúndukjól
veifa rauðum vasaklút á árbakkanum,
Höfundur er 19 ára og stundar tónlistarnám á Akureyri.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 11.APRÍL 1987 15