Lesbók Morgunblaðsins

Ulloq

Lesbók Morgunblaðsins - 12.05.1990, Qupperneq 3

Lesbók Morgunblaðsins - 12.05.1990, Qupperneq 3
i-EgBiW 11 @ [S| íöj [u| [n'! [b] E 1*1 [ö] E [7] ® [g Útgefandi: Hf. Árvakur, Reykjavík. Framkvstj.: Haraldur Sveinsson. Ritstjórar: Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson. Aðstoð- arritstjóri: Björn Bjarnason. Ritstjórnarfulltr.: Gísli Sigurðsson. Auglýsingar: Baldvin Jóns- son. Ritstjórn: Aðalstræti 6. Sími 691100. Forsíðan Steinunn Þórarinsdóttir myndhöggvari opnar í dag sýningu á Kjarvalsstöðum. Á forsíðumyndinni er hún ásamt einu þeirra verka sem hún sýnir þar. Þessi skúlptúr er úr járni og heitir „Vilji“. Sjá nánar um Steinunni og list hennar á bis 9. Macbeth hefur verið umhugsunar- og umfjöllunarefni í langa tíð, ekki sízt breyskleiki hans, sem Benedikt Sigurðs- son fjallar um í grein. Finnland er einskonar stórveldi í arkitektúr og er hvorttveggja, að Finnar hafa átt snjalla og fræga arkitekta, og eins hitt, að mjög þykir markvert það sem Finnar eru að byggja, eða hafa nýlokið við. Um það er lítillega ijail- að í grein með myndum. ÞORGEIR ÞORGEIRSSON tileinkun þú sem hefur saumað í sál mína rósir og svellandi litum ofið kvunndaginn gráa glóandi sólina hengt uppá himininn bláa svo haustdagalitirnir gætu orðið mér Ijósir farið með hæverskri gætni um mína garða gefið mér svör við þvísem best er að vita um furðuveraldir alheimsins undralita sem einungis bakkusardýrkendur láta sig varða þú sem hefur brotið minn bústað í mola búið mér kvalir meiri en þolaðar verði orðið til þess sem aldrei ég vildi né gerði eftirlátið mér hlutina beiska og skarða kemur nú aftur í kvöld einsog náttmálagola og kennir hrófinu af mér að njóta og þola Ljóðið er úr nýrri Ijóðabók Þorgeirs, sem heitir 70 KVÆÐI og kom út hjá bókaforlaginu Leshúsi á síðasta ári. [ bókinni eru Ijóð sem höfundurinn hefur ort á tímabilinu 1958-1988. Ljóðið er úr nýrri Ijóðabók Þorgeirs, sem heitir 70 KVÆÐI og kom út hjá bókaforlaginu Leshúsi á síðasta ári. í bókinni eru Ijóð sem höfundurinn hefur ort á tímabilinu 1958-1988. B B Ástalíf á dögum séra Snorra Af því sem ég hef lesið í seinni tíð þykir mér mest til um ævisögu séra Snorra á Húsafelli, sem Þórunn Valdemarsdóttir sagnfræðingur hefur skráð svo til fyrirmyndar er. Hvorttveggja er, að Þórunn kann vel til verka í heimildaöflun og eins hitt, að hún hefur alla burði til að koma efninu frá sér á skemmtilegan og um leið listrænan hátt. Sú hætta vofir yfir hveij- um samvizkusömum sagnfræðingi, að eins- konar þurrafúi geri útaf við textann, en blóðleysi af því tagi kemur ekki fyrir hjá þeim Þórunni og Snorra; bókin er skemmti- lesning, sem felur í sér magnaða aldarfar- slýsingu. í því er ekki sízt gildi hennar fólg- ið. Þórunn hefði raunar ekki þurft að stíga stórt viðbótarskref til að breyta bókinni í sögjulega skáldsögu. Úr aldarfarslýsingunni er minnisstæðust örbirgðin í harðindum sem hófust um miðja 18. öld og náðu hámarki sínu með móðu- harðindunum eftir 1783. Snorri varð fyrst prestur á Stað í Aðalvík 1741, einhvetju snauðasta brauði landsins. I annan stað er brugðið eftirminnilegu Ijósi á refsigleðina, sem kóngsins bífalingsmenn og kirkjan stóðu að í sameiningu. Þessvegna gat það komið í hlut prestsins að framkvæma refs- ingu. Til þess áttu að vera gapastokkar við hveija kirkju samkvæmt Bessastaðapóstum frá 1685. Þar beið þjáning og niðurlæging þeirra, sem höfðu orðið uppvísir að því að leggjast með öðrum en maka sínum. Mild- asta straff réttvísinnar var að dæma menn til að skríða á mannamótum. Það er hinsveg- ar ögn broslegt, að yfiivöldin voru ekki sammála um, hver ætti að bera kostnað af gerð gapastokksins. Stundum hafði séra Snorri að engu fororðníngar að ofan og hafði meira að segja kjark til að fara í málarekstur við sjálfan Skálholtsstól útaf yfirráðum á Húsafellsskógi, sem Snorri sá að var að eyðast. Mannúðin var hjá sterkum einstaklingum eins og séra Snorra; hjá refsivöndum kóngs- ins fór lítið fyrir henni; refsigleðin sat alveg í fyrirrúmi. Dæmi um það er örbjargamaður sem hefur misst konu sína og leggur á heiði með dauðveikt smábarn sitt. Örvinglaður í bjargarleysi sínu afræður hann að stytta þjáningar barnsins; hann drekkir því í læk og dysjar á heiðinni. Síðar er gerð reki- stefna; hvað hafði orðið af barninu? Maður- inn sagði frá öllu svo sem var - og dómur- inn: Maðurinn var klipinn nokkrum sinnum með glóandi töngum, handhöggvinn og loks hálshöggvinn. Ástalífið á dögum Snorra átti sinn lög- helgaða stað í hjónasænginni. En þá líkt og nú urðti strákar skotnir í stelpum og þær gátu átt það til að girnast pilta. Slík sam- bönd án hjónabands hétu einu nafni frill- ulífi og voru refsiverð. Harðari refsing Iá þó við hórdómsbrotum, þegar annaðhvort eða bæði voru gift. Séra Snorri var skyldug- ur til að taka á kynferðislegum siðferðisbrot- um og til þess hafði kirkjan sérstaka að- ferð: Hinir seku urðu að skrifta opinberlega og iðrast sinna holdlegu fýsna frammi fyrir söfnuðinum. Sú skipan var að vísu af lögð 1770. En það er sama þótt náttúran sé lamin með lurk - og mér er raunar nær að halda, að fólk upp til hópa hafi jafnvel verið nátt- úrumeira en nú á dögum. Hvað eftir annað koma upp framhjáhöld og frillulífsbrot í Húsafellsprestakalli, sem var þó lítið. Fyrir 1770 skírir Snorri í sókn sinni fjögur óekta börn, tvö hórgetin af vinnukonum og bænd- um og tvö getin í frillulífi af vinnufólki. Meðan Snorri var prestur á Stað í Að- alvík barst sá maður vestur, sem síðar var kallaður Fjalla-Eyvindur. Ástir hans, ef ást- ir skyldi kalla, og húsfreyjunnar Höllu á Hrafnsfjarðareyri eru landsmönnum vel kunnar. Minna kunnugt er ástarævintýri Sveins Jónssonar og Sigríðar Jónsdóttur úr Arnarfirði, sem lenda báti sínum einn dag- inn í Skáladal og hitta vermenn. Bæði voru um þrítugt, hann vörpulegur maður með hár niður á herðar, hún dökk á brún og brá og vanfær. Litlum tíðindum sætti það núna ef maður og kona kæmu á báti sínum norð- ur yfir Djúp, en á dögum séra Snorra hlaut það að vekja umtal. Þau hafa í bátnum kjöt af kú, sem ný- búið er að slátra og þau tjalda yfir sig með blóðugu bátsseglinu. Menn þóttust ráða af viðmóti þeirra hvoru við annað, að þau væru hjón, en svo var ekki. Brátt kom í ljós, að þau voru leyniiega brottstrokin frá Fífu- stöðum í Arnarfirði og höfðu eiginlega róið út úr samfélagi Guðs og manna með þessu tiitæki. Brátt mundi sýslumaður Barða- strandarsýslu lýsa eftir þeim og biðja „konglig Majestets beþénta menn“ að fanga þau. En fyrir hvað; hví var þessi ást svo forboðin? Viðskilnaðurinn á Fífustöðum var ekki beint til fyrirmyndar. Þar á Sveinn eigin- konu og barn. Frá þeim hefur hann tekið lífsbjörgina; skorið mjólkurkúna í nestið. Meginsökin er þó hórdómsbrotið, þau Sveinn og Sigríður hafa „látið undan líkamans losta“ og lagst í „kjötlegar syndir“. Ávöxtur- inn leynir sér ekki. Er nokkuð til von- lausara en að leggja á Djúpið með sína heittelskuðu ólétta og nokkra kýrkjötsbita? Framtíðin einna helzt sú að komast undan armi réttvísinnar norður á Hornstrandir. Og hvað gat beðið þeirra þar? Þrátt fyrir allt þóttu þau „hýr og bjart- sýn“. Og Sigríður kunni lagið á því að nota kyntöfra sína og talaði frjálslega við karl- menn. Þau spyrja um jarðnæði í Grunnavík- ursókn og halda svo norður fyrir Aðalvík, þar sem afskekktin verður hvað mest. Síðar heyrir séra Snorri orðróm um, að þeim hafi verið leynt í Rekavík í tvö ár, þar sem skötuhjúin settust upp hjá hjónum með 6 börn. Þar varð Sigríður léttari, en barnið dó og vegna þess að þau voru nú utan við þjóðfélagið, sáu þau sjálf um að dysja það. Síðan gerðist það að Sigríður var drepin; einn sonurinn á bænum réði henni bana með járnkalli, - en ævintýramaðurinn Sveinn var svo heppinn að sleppa af landi brott með hollenzkum. Þannig endaði það ástarævintýri, enda varla von á hamingjusömum endalokum. Sjáífur var séra Snorri kvæntur Hildi prests- dóttur frá Stað í Aðalvík. Þeim varð margra barna auðið, en ógæfan gekk ekki framhjá bæ Snorra fremur en annarra. Gegn þeim ósköpum dugði ekki einu sinni galdrakunn- átta Snorra, sem hann notaði til að verjast ásóknum og aldrei gegn öðrum mönnum utan smávegis einu sinni, þegar hann lét hvimleiðan gest lenda í villum. Snorri var fátækur maður og gat aðeins kostað einn af sonum sínum í prestsnám. Björn hét hann og vegna þess að hann var af standi presta, gat hann kvænst Ragnheiði, frænku Skúla fógeta, eftir dvöl sína í Viðey. Allt leit vel út; Björn varð aðstoðarprestur föður síns, sem tekinn var að eldast. Hann átti að taka við embættinu, en þá kom ógæfan í heimsókn í líki holdsveikinnar og hlóð kaunum kapelláninn unga. En Snorri eignaðist niarga afkomendur. Enginn þeirra hefur verið orðaður við galdra, en margir hafa þeir erft kraftana, sem sumir mæla á kvíahellunni við Húsa- fellsrétt. Meðal þeirra er Páll myndhöggvari í Húsafelli, sem gengur um með helluna eins og fis, líkt og séra Snorri væri þar sjálf- ur kominn. Gísli Sigurðsson LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 12. MAÍ 1990 3

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.