Tíminn - 20.11.1966, Blaðsíða 6

TfMINN
SUNNUDAGUR 20. nóvember 1906
RÆTT VIÐ ÞULUR SJÓNVARPSINS
„Ég fer alltaf að brosa
begar ég sé hann Gokke“

• ViS allmargar sjónvai-ps-
stöðvar tíðkast það, að ungar
og laglegar stúlkur annist
kynningu á dagskrárliðum, er
þetta ágætur siður og skemmti-
legt að íslenzka sjónvarpið
skyldi hafa tekið hann upp.
Flestum mun bera saman um,
að vel hafi tekizt til um val
á þulum, og ekki verður ann-
að sagt en þær Sigríður Ragna
Sigurðardóttir og Ása Finns-
dóttir hafi staðið sig prýðilega
í starfinu það sem af er, eink
um ef tfflit er tekið til þesis
að þær hafa MtiUar tilsagnar
notið. Víðast hvar í Reykjavík
og nágrenni eru þær orðnar
fastir heimilisvinir, en sá galli
er á gjöf Njarðar, að þær þykja
svo líkar, að oft hefur iegið
við illdeilum á heimilum jfir
því, hvor sé hvor. Okkur þótti
því tilhlýðilegt, að kynna þær
lítfflega hér í blaðinu og höf-
um farið þess á leit við þær,
að þær röbbuðu við okkur
nokkur orð, hvor fyrir sig.
Við ræðum fyrst við Ásu, hún
er 21 árs að aldri, gagnfræð-
ingur að mennt og hefur auk
þess stundað nám við lýðhá-
skóla í Svíþjóð.
—iívað kom eiginlega til,
að þú sóttir um þetta starf,
Ása?
— Ég var flugfreyja i sum-
ar, en aðeins ráðin tÚ 1. nóvem
ber, svo að ég var að litast
um eftir öðru starfi, þegar
sjónvarpið auglýsti eftir þulu.
Satt að segja datt mér aldrei
í hug, að ég kæmi til greina,
og sótti bara um þetta af rælni.
Ég hef aldrei haft mikinn á-
huga á því að vera „til sýnis“,
en ekki get ég neitað því að
mér þótti starfið dálítið freist-
andi. En þó var það svo, að
ég var eiginlega búin að
gleyma umsókninni, þegar
hringt vax fré sjónvarpinu og
ég beðin að koma til prufu.
Mér fannst mér tákast hroða-
lega til í fyrstu atrennu, og
gaf alla von upp á bátinn, þeg-
ar í stað. Það kom mér því
mjög þægilega á óvart, er ég
frétti að ég væri ein af fjórum,
sem til greina kæmu, og ég
get ekki lýst þvi hve und.andi
ég var, þegar mér var faúð að
vera við fyrstu útsendinguna.
-f' Varstu ekki taugaóstyrk
til að byrja með.
— Jú, víst var ég taugaó-
styrk, sértetaklega á aðalpruf-
unni, þá barðist hjartað í mér,
sv'o að það heyrðist langar leið-
ir. En svo gekk allt vel og
fyrsta úitsendingarkvöldið hugs
aði ég alls ekki út í það, að
ég sæist út um allan bæ. Það
var ekki fyrr en ég var sjálf
búin að horfa á hinar þulurn-
ar á skerminum, að ég varð
reglulega hrædd og kvíðin, því
þá varð mér ljóst, að fólk tek-
ur eftir hverju andvarpi. Ann-
ars er ég alltaf svolítið kvið-
in allan daginn, sem ég á að
vera við útsendingu, en það er
eins og ég róist, þegar til kasf-
anna kemur.
— Hiefur þú það á tilfinn-
ingunni að þúsundir manna
horfi á þig, eða getur þú leitt
það hjá þér.
— Ég reyni að hugsa sem
minnst um að horft sé á mig,
ef ég gerði það, færi ég alveg
úr sambandi. Svolítið erfitt er
nú að brosa í dauða mynda-
tökuvélina, en við kunnum nú
ráð við þvl, sem hlátursmeðöl
höfum við tvo skripakarla úr
gúmmíi, Gög og Gokke, og öðr-
um hvorum eða báðum er stiíít
upp á vélina, áður en útsend
Ása Finnsdóttir
ing hefst. Við Gokke enim
ágætisvinir, og ég sendi hon-
um alltaf mitt blíðasta bros,
en það gengur verr með Gög,
hann hefur svo slæm áhnf á
mig að ég vii alls ekki hafa
hann. Einu sinni, þegar ég var
að hefja lestur og æ'tiaði að
brosa til Gokke mér til upp-
Timamynd GE.
örvunar, brá mér heliui en
ekki í brún, þar var kominn
köttur í ból bjarnar, Gög í stað
inn fyrir Gokke. Þetta var
hræðilegt áfall, ég hikstaði f
staðinn fyrir að hrosa og lest-
urinn gekk hálfskrykkjótt. Eft
ir þetta hef ég alltaf gengið
Framhald á bls. 1L
„Fyrst var ég alveg eins
og hengd upp á þráð..
Sigríður Ragna segir okkur,
að hún hafi lokið stúdentsprófi
vorið 1964, og prófi úr studenta
deild Kennaraskólans ári síðar.
Um þessar mundir kennir hún
tveimur bekkjum við Álfta-
mýrarskólann.
— Hvernig taka nemendur
þínir þvi, að kennarinn þeirra
komi stöðugt fram í sjónvarpi'’
— Þeir sýndu mikinn áhuga
á því til að byrja með og
fannst þetta mjög skemmtilegi.
Einu sinni sagði einn þeirra.
— Sigríður, ég sá þig i sjón-
varpinu í gærkvöldi, sástu mig.
En svo hefur áhuginn hjá þeim
farið dvinandi eftir því sem
frá hefur liðið, og nú minnast
þau varla á þetta.
— Er það ekki nægilegt
starf fyrir þig, að kenna tveim-
ur bekkjum?
— Jú, eiginlega er það alveg
nóg, og það var mest fyrir for-
vitni að ég sótti um 'þetta
þularstarf að auki, en þessi tvö
störf hafa ekkert rekizt á enn
sem komið er, enda kem ég
nú ekki fram nerna einu sinni
í viku, hvað sem verður í fram-
tíðinni.
— Ertu alveg búin að yfir-
vinna allan taugaóstyrkleik?
— Ekki get ég nú sagt það,
enda þótt ég sé miklu örugg-
ari núna en ég var til að byrja
með. Þegar ég kom upp í sjón
varp fynst til að spyrja um
þularstarfið hitti ég Andres
Indriðason frammi á gangi, og
það skipti engum togum, held-
ur bað hann mig þá strax um
að vera þulur i einum þætti
hjá sér- Ég sló til, en mikið
ósfcaplega var ég taugaóstyrk,
enda þótt ekki væri um beina
útsendingu að ræða. Fyrst eftir
að ég byrjaði við kynningu dag
skrárliða var ég alveg eins og
hengd upp á þráð, og tauga-
óstyrkleikinn byrjaði, meira að
segja daginn áður en ég átti
að korna fram. En þetta fer
stöðugt batnandi, • sem betur
fer.
— Og þú kannt vel við þig
í starfinU?
— Já, mjög vel. Andrúmsloít
ið uppi í sjónvarpi er einstak-
lega skemmtilegt, þetta er allt
svo nýtt, og allir mjög áhuga-
samir.
— Finnst ykkur ekki von.t
að hafa enga teljandi tilsögn
fengið í starfinu?
— Jú, auðvitað hefði verið
bezt, ef við hefðum verið látn-
ar gangast undir námskeið, e«
það þýðir náttúrlega ekkert að
ræða um það, enda líklega
enginn aðstaða til þess. Stein-
dór Hjörleifsson æfði mig dá-
lítið í framsögn, áður en ég
byrjaði og svo hefur maður
auðvitað fengið dálitla gagn-
rýni, og ég reyni að fara eítir
þeim leiðbeiningum, sem ég
hef fengið. Að öðru leyti er ég
sjálfmenntuð í starfinu, og við
Ása báðar.
— Eru ekki gerðar miklar
kröfur til þess að þið lítið vel
út, þegar þið komið fram, séuð
alltaf með fínt hárið, og ekki
alltaf í sömu -fötunum-
-v Við þurfum alltaf að vera
knaíhnálaðar og yfirleitt för-
um við í lagnirigu, áður en
útsending hefst Það er dálít-
ið vandamál þetta /tneð fötm.
því að það er bezt að við séum
dökkklæddar, en meðan maður
er ungur á maður ekki svo
mikið af dökkum fötum.
— Þú hefur ekki gert neina
vitleysu í sjónvarpinu það sem
af er?
— Nei, sem betur fer ekki.
Við fáum yfirleitt dagskrána
daginn, áður og getum æft okk-
ur á því sem við eigum að iesa,
og yfirleitt kunnum við það
utanbókar. þegar útsending
hefst, sv( qð ->Hð ei ekki hætta
á að við gf'Uin einhverja kór-
villu E' "’f stundum ver-
ið svoiitið iim ‘ ;oda þótt
Sigríður Ragna
það flokkist ekki undir bein
mistök.
— Og þú hefui' náttúriega
orðið vör við að fólk hefi veitt
þér óvenjulega mikla athygli
að undanförnu?
— Jú, ég hef ekki Komizt
hjá því. Það er sérstaklega und
ariegt til að byrja með þegar
Tímamynd GE.
vegfarendur fóru allt í einu
að snúa sér við á eftir mér.
benda og horfa. Ég var auð-
vitað algjöriega óvön sláku, og
mér þótti þetta og þykir enn
afskáplega óþægilegt, en líklega
hættir fólk þessu, þegar það
fer að venjast manni.
gþe
s >*á
r