Lesbók Morgunblaðsins - 26.02.1994, Blaðsíða 8

Kjartan gerir svo sem faðir hans beiðst og tekur hann nú upp
skariatsklæði sín þau er Ólafur konungur gaf honum að skilnaði
og bjó sig við skart. Hann gyrti sig með sverðinu konungsnaut.
Hann hafði á höfði hjálm gullroðinn og skjöld á hlið rauðan og
dreginn á með gulli krossinn helgi. Hann hafði í hendi spjót og
gullrekinn falurinn á.
Þeir Ólafur og Ósvífur héldu hinum sama
hætti um heimboð. Skyldu sitt haust hvor-
ir heim sækja. Þetta haust skyldi vera boð
að Laugum en Ólafur til sækja og þeir
Hjarðhyltingar. Guðrún mælti nú við Bolla:
Líður nú þar til er haustboðið skyldi vera að Laugum.
Ólafur bjóst til ferðar og bað Kjartan fara með sér.
Kjartan kvaðst mundu heima vera að gæta bús. Ólafur
bað hann eigi það gera að styggjast við frændur sína:
Minnstu á það Kjartan að þú hefur
engum manni jafn mikið unnt sem
Bolla fósturbróður þínum. Er það
minn vilji að þú farir. Mun og brátt
semjast með ykkur frændum ef
þið finnist sjálfir.
Þykir mér þú ekki
allt satt til sagt um
útkomu Kjartans.
Sagt hef ég þér það
sem ég vissi þar af
sannast.
Guðrún talaði fátt til þessa
efnis en það var auðfynt að
henni líkaði iila því að það
ætluðu flestir menn að
henni væri enn mikil eftirsjá
að um Kjartan þó að hún
hyldi yfir.
Bolli gekk í móti þeim Ólafi og synir Ósvíf-
urs og fagna þeim vel.
Bolli gekk að Kjartani og kysti hann. Kjartan
tók kveðju hans. Eftir það var þeim inn fylgt.
Allir menn hans voru í litklæðum. Þeir voru
alls á þriðja tig manna. Þeir ríða nú heiman
úr Hjarðarholti og fóru þar til er þeir komu til
Lauga. Var mikið fjöllmenni fyrir.
Þessi hross vildi Bolli gefa Kjartani en Kjartan
kvaðst engi vera hrossamaður og vildi eigi
þiggja. Ólafur bað hann við taka hrossunum:
Bolli er við þá hinn kátasti. Ólafur tók
því einkar vel en Kjartan heldur fálega.
Veisla fór vel fram.
Eru þetta hinar
virðulegustu gjafir.
Kjartan setti þvert nei fyrir, skild-
ust eftir það með engri blíðu og
fóru Hjarðhyltingar heim og er nú
kyrrt. Var Kjartan heldur fár um
veturinn. Nutu menn lítt tals hans.
Þótti Ólafi á þvi mikil mein.
Bolli átti stóðhross þau er best voru kölluð. Hesturinn
var mikill og vænn og hafði aldrei brugðist að vígi.
Hann var hvítur að lit og rauð eyrnn og toppurinn.
Þar fylgdu þrjú merhryssi með sama lit sem hesturinn.
Haliur son Guðmundar var þá á
tvítugs aldri. Hann var mjög í kyn
þeirra Laxdæla. Það er alsagt að
eigi hafi verið alvasklegri maður i
öllum Norðlendingafjórðungi. Hall
urtók við Kjartani frænda sínum
með mikilli blíðu.
Eru þá þegar leikar lagðir í Ásbjamamesi og sagn-
að víða til um héruð. Kom til vestan úr Miðfirði og
af Vatnsnesi og úr Vatnsdal og allt utan úr Langad-
al. Varð þar mikið fjölmenni. Allir menn höfðu á
máli hversu mikið afbragð Kjartan var annarra
manna. Síðan var aflað til leiks og beitist Hallur
fyrir. Hann bað Kjartan til leiks:
Þann vetur eftir jól býst Kjartan heiman og þeir tólf
saman. Ætluðu þeir norður til héraða. Ríða nú feið
sína þar til er þeir koma í Víðidal norður í Ásbjamar-
nes og er þar tekið við Kjartani með hinni mestu
blíðu og ölúð. Vom þar híbýli hin veglegustu.
Lítt hefi ég tamið mig til
leika nú hið næsta því að
annað var tíðara með Ólafi
konungi. En eigi vil ég
synja þér um sinnsakir
þessa.
Vildum vér frændi
að þú syndir kurt-
eisi þína i þessu.
Býst nú Kjartan til leiks. Var þeim mönnum að
móti honum skipt er þar vom stekastir. Er nú
leikið um daginn. Hafði þar engi maður við Kjart-
ani, hvorki afl né fimleik.
Og um kveldiö er leik var lokið þá stendur upp
Hallur Guðmundarson og mælti:
Það er boð föður míns og vilji um allff
þá menn er hingað hafa lengst sótt
að þeir séu hér allir náttlangt og taki
hér á morgun til skemmtanar.
Þetta erindi ræmdist vel og þótti stórmann-
lega boðið. Kálfur Ásgeirsson og var þar
kominn og var einkar kært með þeim Kjart-
ani. Þar var og Hrefna systir hans go hélt
allmjög ti skarts. Var þar aukið hundrað
manna á búi um nóttina.