Lesbók Morgunblaðsins - 05.03.1994, Blaðsíða 4

að leita að sjálfum mér. En það voru ekki
liðnar nema örfáar vikur þegar kveðjurnar
í bréfunum breyttust úr elskan mín og ástin
mín í heill og sæll. Heill og sæll! Hugsaðu
þér annað eins. Ég flýtti mér heim til að
athuga hvað væri á seyði. En ég kannaðist
ekki lengur við konuna sem ég ætlaði að
eyða ævinni með. Hún horfði á mig einsog
Sara frænka. Sara frænka er í Hjálpræð-
ishernum. Þú skilur, hún finnur til með öllum
og vill þeim vel en veit að þeir fara allir til
helvítis.
Fannstu sjálfan þig á Indlandi? skaut ég
inní.
Þetta helvítis vesen varð auðvitað til þess
að ég týndi því litla sem var ekki þegar týnt
af sjálfum mér. Steinhætti að geta einbeitt
mér að læknisfræðinni. Ég var kominn á
fjórða ár.
Svo þú hefur bara skellt þér í hundana.
Það var ekkert annað að gera. Ég hef aldr-
ei getað sætt mig við að glata þessari konu.
Þú skilur, ég ætlaði að eyða með henni minnst
sextíu árum og hún gat ekki beðið í nokkra
mánuði.
Það féllu nokkur stór tár oní bjórinn hans.
Ég fékk sting í hjartað. Mér varð hugsað
tii konunnar sem ég hafði skilið eftir í reiði-
leysi uppá Islandi. A eftir að fara eins fyrir
mér? Tilhugsunin ein dró tárin fram í augu
mín. Og þarna sátum við og tárfelldum hvor
oní sitt bjórglasið og þóttumst bara nokkuð
góðir. Ástarsorg er æðst allra lista.
Djöfullinn sjálfur, sagði hann loks og þam-
baði tárum blandinn bjórinn. Nú þyrfti' ég
að hitta hana Maríu. Eg hef ekki séð hana
í viku. Þessar endurminningar setja horm-
ónastarfsemina alla úr skorðum. Astarsorg
er ólæknandi en það er hægt að halda ein-
kennunum niðri. Komdu.
Hvað með systur þína? spurði ég.
Hún er löngu dáin. Þú hefðir hvort sem
er ekki viljað kynnast henni. Hún dó úr ein-
hverjum sjaldgæfum sjúkdómi.
María virtist ekki vera alltof ánægð með
að sjá elskhugann. Hún bauð okkur þó inn
og við settumst inní eldhús þar sem hún lagði
fyrir okkur kaffí og hollenska sandköku.
Ég er með köggul, sagði elskhuginn og
hélt langa ræðu um það hvemig hann hafði
nælt í þetta eðalefni. María sýndi engin
merki þess að hún hefði minnsta áhuga á
málinu. Hins vegar lyftist á henni brúnin
þegar ég fór að segja frá væntanlegri ferð
minni til Balí. Hún spurði mig í þaula. Svo
mikill var áhugi hennar að ég vissi ekki til
fyrr en að hún var byrjuð að strjúka á mér
lærið. Þó hún væri gáfulega vaxin þótti mér
þetta frekar óviðkunnanlegt. Ég kærði mig
ekki að vera notaður sem blaut tuska framan
í útrunninn elskhuga.
Hann bað hana að skreppa með sér afsíð-
is rétt sem snöggvast. Og þó hún væri ekk-
ert alltof áfjáð lét hún til leiðast. Þau fóru
inní herbergið hennar en ég greip nærstadd-
an gítar og sönglaði „Heartbreak hotel“.
Elskendunum lá nokkuð hátt rómur. Ópin í
Maríu fóru stigvaxandi og þó ég greindi ekki
orðaskil heyrði ég að það sem hún sagði var
allt í neikvæðari kantinum. Svo kom ógurleg-
ur grátur og nokkrir dynkir. Þegar á þessu
hafði gengið drykklanga stund kom elskhug-
inn fram og var í framan einsog strákur sem
sælgætinu hefur verið stolið frá. María grét
inní herbergi.
Komdu sagði hann.
Við gengum út og inní bíl fyrir framan
húsið.
Ekki komum við á bíl, sagði ég.
Ég fékk lánaðan bílinn hjá Maríu.
Það heyrðist hvellt ískur og við vorum
óðara komnir uppí 130 km hraða. Elskhuginn
var þungt hugsi. Alls ekki með hugann við
aksturinn. Bílinn sótti fast að komast útaf
veginum. Bílstjórinn sokkinn í þunglyndi og
stýrið tekið alfarið við stjórninni, snerist
bara af handahófí. Þar sem ég var ekki tilbú-
inn að mæta dauða minum ákvað ég að gera
eitthvað í málinu.
Var einhver hundur í henni Maríu? spurði
ég-
Þetta dugði. Hann rankaði við sér og tók
stjórnina af stýrinu.
Þetta er alveg stórundarlegt, sagði hann
klökkur. Ég skil þessa konu hreinlega ekki.
Hún lætur einsog ég sé hennar höfuðóvinur.
Og fyrir hvað? Fyrir að elska hana. Hvernig
á ég að geta skilið þetta?
Dæmigerð ást, sagði ég hátíðlega. Eða
einsog þær orðuðu það hérna um árið: Þeim
var ég verst er ég unni mest.
Þá heyrðist sírenuvæl fyrir aftan okkur.
Vinurinn lét sig hafa það að stoppa og var
dreginn útúr bílnum af tveimur laganna vörð-
um í stæðilegri kantinum, skelltu á hann
handjámum. Þeir virtust þekkja hann frá
gamalli tíð.
Þú ert nú meiri labbakúturinn, sagði ann-
ar þeirra. Ég er ansi hræddur um að þú
sleppir ekki við dóm að þessu sinni. Glanna-
akstur, bílþjófnaður og nauðgun.
s
Islendíngur
í Amsterdam
Eftir GUÐMUND
BJÖRGVINSSON
insog gengur var ég búinn að fá hundleið á
Islandi, Islendingum, sjálfum mér, veðurstof-
unni og Gvendarbrunnavatninu hreina og
tæra. Eg þráði ekkert heitara en stórborgar-
spillingu, viðbjóð og hressandi djöfulgang sem
íslendingar hafa aldrei náð viðunandi tökum
á. Og það skipti engum togum, ég skellti
mér á heimshornaflakk. Ég kvaddi konur,
börn, vini og vandamenn og flaug til Amst-
erdam þar sem allar almennilegar heimsreis-
ur byrja.
Fyrsta kvöldið kynnti ég mér nýjustu
straumana í úrkynjun og saurlifnaði. Skoðaði
í búðarglugga þar sem misjafnlega illa á sig
komnar konur buðu hold sitt til uppörvunar.
Engin var við minn smekk. Nú að sjálfsögðu
leit maður inní nokkrar búllur og athugaði
vaminginn. Það hafði engin þróun orðið síðan
vinkona mín dró mig inní svona búllur á int-
erail-ferðalagi fimmtán árum áður.
Þegar ég var rétt kominn á skrið í þessum
rannsóknarstörfum vindur sér að mér kyn-
blendingur með sólgleraugu og býður mér
hassköggul.
Nei takk, sagði ég. Ég reyki ekki.
Reykir ekki, sagði sölumaðurinn. Drekkur
kannski ekki heldur?
Nei.
Reykir ekki, drekkur ekki. Hvað gerirðu
eiginlega? Serðiru?
Heyrðu væni, ertu félagsráðgjafi eða hvað?
Þetta kunni hann að meta.
Ha, ha, ha! Hei, ég þarf að kynna þig fyr-
ir henni systur minni.
Er hún sæmilega vel gefin? 1
Hún er mjög gáfulega vaxin. Komdu.
Ég fylgdi honum inní mjóa götu þar sem
mannlífið hafði vikið fyrir öskutunnum. Eins-
og nærri má geta leið ekki á löngu þar til
hann dró upp hníf, brá honum um hálsinn á
„Ég sá ekki nema eina
leið til að ná sambandi
við konuna: Hjóla á hana.
Þegar við nálguðumst
næsta rauða ljós renndi
ég mér lymskulega utaní
hana og við féllum saman
í götuna, ég ofaná.
Viðbrögð konunnar voru
þveröfug við það sem ég
hafði reiknað með.“
mér og bauð mér að láta af hendi seðlavesk-
ið. Ég varð við þessari ósk hans og hann
hljóp í burtu. Skömmu seinna kom hann til
baka og var arfareiður. Það hafði andskotann
ekkert verið í veskinu. (Ég var svo séður að
skilja alla fjármuni eftir á hótelherberginu.)
Ég kann ekki við svona hótfyndni, sagði
hann og kýldi mig í magann. Þá setti hann
hnefann óvarlega í vinstra eyrað á mér og
reyndi loks að mölva úr mér tennurnar. Ef
æðri máttarvöld hefðu ekki komið mér til
hjálpar á þessu augnabliki hefði hann sjálf-
sagt haldið áfram barsmíðum og hent líkinu
í síkið. En sem sagt, fyrir einhverja óverð-
skuldaða velvild guðlegra afla sagði ég: Láttu
ekki svona maður!
Það var engu líkara en að ég hefði farið
með töfraþulu því hann snarhætti valdbeit-
ingunni þegar hann heyrði orðin.
Það er ekki hægt að berja svona menn,
sagði hann og dæsti. Komdu. Ég býð þér
uppá bjór.
Við héldum inná næstu krá og hann sagði
mér frá ótrúlega nánu sambandi sínu við
mömmu sína.
Það er engin kona einsog mamma, sagði
hann og það kom móða innan á sólgleraug-
un. Hún elskar mig nákvæmlega einsog ég
er, með göllum og öllu saman. Hún bregst
aldrei. Hún er ekki einsog þessar ástkonur
manns sem byrja að sleikja næsta mann ef
maður lítur af þeim. Það vantar alla festu í
þetta unga kvenfólk.
Hann varð fjarrænn til sólgleraugnanna.
Einu sinni var ég ástfanginn. Sko, ástfang-
inn með stórum staf. Hefurðu verið ástfang-
inn með stórum staf?
Ég er það núna.
Vonandi ekki af mér, ha, ha, ha. Nei. Ég
skil. Við skulum ekki spauga með ástina.
Ég ætlaði mér að giftast þessari konu, eyða
lífinu með henni, skilurðu, búa til böm, eign-
ast húsgögn og þessháttar. Nema ég þurfti
að skreppa í nokkra mánuði til Indlands til