Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1994, Page 8

’4 m T-*
Þeir Ólafur og Ósvífur héldu sinni vináttu þótt nokkuð
væri þústur á með hinum yngri mönnum. Það sumar
hafði og boð stofnað að veturnóttum. Bauð þá hvor
þeirra öðrum til sín með svo marga menn sem þá þætti
hvorum mestur sómi að vera. Ósvífur átti þá fyrri boð
að sækja til Ólafs og kom hann að á kveðinni stundu í
Hjarðarholt. í þeirri ferð var Bolli og Guðrún og synir
Ósvífurs.
Um morguninn eftir ræddi kona ein um er þær
gengu utar eftir skálanum hversu konunum
skyldi skipa í sæti. Það bar saman og Guðrún
er komin gegnt rekkju þeirri að Kjartan var
vanur að liggja í. Kjartan var þá að og klædd-
ist og steypti yfir sig skarlatskyrli rauðum. Þá
mælti Kjartan til konu þeirrar er um kvennaskip-
unina hafði rætt því að engi var annar skjótari
til að svara:
En Guðrún hafði þó áður
ávallt skipað öndvegi í
Hjarðarholti og annars
staðar. Guðrún heyrði
þetta og leit til Kjartans
og brá lit en svarar
engu.
Annan dag eftir mælti Guðrún
við Hrefnu að hún skyldi falda
sér með motrinum og sýna
mönnum svo hinn besta grip
er komið hafði til íslands. Kjart-
an var hjá og þó eigi allnær og
heyrði hvað Guðrún mælti.
Hann varð skjótari til að svara
en Hrefna:
Viku skyldi haustboð vera að Ólafs. Annan dag eft-
ir ræddi Guðrún í hljóði til Hrefnu að hún skyldi
sýna henni moturinn. Hún kvað svo vera skyldu.
Um daginn eftir ganga þær í útibúr það er gripimir
voru í. Lauk Hrefna upp kistu og tók þar upp guða-
vefjarpoka en úr pokanum tók hún moturinn og
sýndi Guðrúnu. Hún rakti moturinn og leit á um
hrið og ræddi hvorki um löst né lof.
Án hinn hvíti skyldi ríða með liði Ósvífurs og hugleiða
afhvarf manna eða dvalar. Þeir riðu inn hjá Ljárskógum
og hjá bæjum þeim er í Skógum heita og dvöldust hjá
skóginum og stigu þar af baki. Þórólfur son Ósvífurs fór
af bænum og nokkurir aðrir menn með honum. Þeir
hurfu í brott í hrískjörr nokkur á meðan þeir dvöldust
hjá skóginum.
Án fylgdi þeim til Laxár er fellur
úr Sælingsdal og kvaðst hann þá
mundu aftur hverfa. Eigi taldi Þór-
ólfur mein á því þótt hann hefði
hvergi farið.
Hann þreifar þar í niður og gríp-
ur í sverðshjöltun. Án vildi hafa
til vitni með sér um þetta mál
og reið eftir Þórami 1 Sælings-
dalstungu og hann fór til með
Áni að taka upp sverðið.
Eftir það færði Án Kjartani sverð-
ið. Kjartan vafði um dúki og lagði
niður í kistu. Þar heitir Sverðs-
kelda síðan er þeir Þórólfur höfðu
fólgið konungsnaut.
Var nú látið kyrrt yfir þessu en umgerðin fannst aldrei síðan. Kjart-
an hafði jafnan minni mætur á sverðinu síðan en áður. Þetta lét
Kjartan á sig bíta og vildi eigi hafa svo búið.
----------------------.--------------------v
Láttu þetta ekki á þig bíta. Hafa þeir sýnt ekki
góðan prett en þig sakar ekki. Látum eigi aðra
eiga að því að hlæja að vér leggjum slíkt til
deilu þar er til móts eru vinir og frændur.
I