Tíminn - 02.03.1967, Síða 9

FIMMTUDAGUR 2. marz 1967.
TÍMINN
Nokkrar af klúbbfélögum ásamt gestum sinum.
(Tímamyndir G. E.)
Tíminn heimsækir
klúbb bandarískra
kvenna hérá landi
en hann er 20 ára
um þessar mundir
Margur íslendingur, sem
ungur hefur hleypt heimdrag
anum og horfið út í hinn stóra
heim til náms og frekari
þroska, hefur snúið heim til
ættjarðarinnar með erlenda
brúði sér við hlið. Þessum
ungu konum gengur yfirleitt í
fyrstu erfiðlega að sætta sig
við landið okkar kalda og
sakna fjölskyldna og vina í
heimalandinu. Sumar festa
hér aldrei yndi og halda héðan
á brott, aðrar harka af sér
og gerast fslendingar, enda
þótt taugarnar til heimalands-
ins rofni aldrei.
Fyrir réttum tuttugu árum
stofnuðu bandarískar og kana-
14 af 17 nuverandi meölimum klubbsins.
Við kunnum allar vel við okkur
- hinar eru farnar vestur aftur
ems þær konur, sem giftar eru
íslenzkum mönnum og búsett-
ar hér á landi.
— Og hvað gerið þið ykkur
aðaliega til skemmtunar, þegar
þið hittist.
— Við aðallega röbbum sam
an, sumar eru með handa-
vinnu, en aðalatriðið er að hitt
ast og halda uppi kunnings-
skapnum. Þegar ung bandarísk
eða kanadísk kona kemur hing
að til lands, setum við okkur
strax í samband við hana, bjóð
um henni þátttöku í klúbbn-
um og erum vinkonur hennar.
Við gáfum okkur þvi næst
á tai við þrjár klúbbfélaga, og
þær hafa allar dvalizt hér f
mörg ár. Frú Amalía Líndal,
sem þekkt er fyrir bók sína um
ísland, sem út kom á ensku
fyrir nokkrum árum; frú Betty
Þorbjörnsson, sem er ein af
stofnendum klúbbsins, og Jean
etta Guðjohnsen, en hún hefur
búið hér á landi í 10 ár. Allar
tala þær talsvert í íslenzku,
enda sögðu þær, að íslenzka
væri mikið töluð á heimilun-
um, þótt oft væri brugðið yfir
á ensku.
— Ég á 5 börn, sagði frú
Amalía Lfndal. — Þau hafa
átt ) dálitlum erfiðleikum með
íslenzkunám fyrstu árin í skóla,
en svo ná þau sér á strik. Þau
hafa aftur á móti mjög góða
undirstöðu í ensku, og standa
sig prýðilega þar, þegar þau
koma í gagnfræðaskóla. Frú
Framhald á bls. 15.
'Fjórar af stofnendum klúbbsins. Frú Kristin Ólafsson, frú Lilly Ásgeirsson, frú Helen Þórhallsson og frú
Betty Thorbjörnsson. Á myndina vantar frú Anastatiu Jóhannson.
flestar konurnar séu orðnar vel
að sér í íslenzkri tungu.
Við ræddum fyrst við frú
Kristínu Ólafsson og hún sagði
okkur dálítið frá tildrögum
klútobsins og starfsemi hans.
— Á stríðsárunum dvöldu
margir íslendingar í Bandaríkj
unum við nám og fleira, og
komu aftur í stríðslok kvæntir
bandarískum konum. Ég þótt-
ist vita, að þessar konur væru
flestar einmana og vinafáar
hérna, og mér fannst það ágæt
hugmynd að smala þeim saman
ag láta þær kynnast innbyrðis.
Það voru tvær konur, vestur-
íslenzkar eins og ég, sem hjálp
uðu mér til að hrinda þessu í
framkvæmd, og við vorum 11,
sem stofnuðum klúbbinn fyrir
20 árum. Af stofnendunum eru
aðeins fimm, sem enn eru bú-
settar hér. Hinar eru farnar
vestur aftur ,hafa ýmist skilið
við mennina eða tekið þá með
sér, en margar hafa bætzt við,
nú erum við líklega 16—17, og
svo bjóðum við alltaf með okk
ur gestum, yfirleitt konum að
veslan, sem eru hér staddar um
lengri eða skemmri tíma.
Klúbburinn telur hins vegar að-
dískar konur hér á landi með
sér nokkurs konar klúbb, og
hafa þær síðan komið saman
mánaðarlega. Jafnskjótt og
kona frá Vesturheimi flytzt bú
ferxum hingað til lands, er
henni boðin þátttaka í klúbbn
um, og þar með eignast hún
fjölda vinkvenna frá heima-
landinu. Það er hreint ekki svo
lítils virði, þegar hún er svo
til öllum ókunn hér á landi.
Svo sem fyrr segir var klúbb
uriiui stofnaður fyrir réttum
20 árum, eða 18. febrúar 1947.
Vitaskuld var þetta merkisaf-
mæli haldið hátíðlegt og klúbb
félagar ásamt gestum hittust á
heirnili frú Kristínar Ólafsson,
sem er stofnandi klúbbsins og
nexzta driffjöður hans. Þarna
var og staddur blaðamaður frá
Tímanum til þess að fræðast
dálítið um þennan klúbb og
rabba við konurnar.
Það var heldur betur glatt
á hjalla, þarna voru konur á
ollum aldri, og röbbuðu saman
um daginn og veginn, gamla
heimalandið sitt og ísland, og
vitaskuld fóru samræðurnar
fram á ensku, enda þótt vel
t*WB
,1