Alþýðublaðið - 18.12.1987, Síða 2

2
Föstudagur 18. desember 1987
MNMJiBII)
Útgefandi: Blaö hf.
Framkvæmdastjóri Valdimar Jóhannesson
Ritstjóri: Ingólfur Margeirsson
Fréttastjóri: Kristján Þorvaldsson
Umsjónarmaður
helgarblaðs: Þorlákur Helgason
Blaðamenn: Haukur Hólm, Ingibjörg Árnadóttir
og Sigríður Þrúður Stefánsdóttir.
Dreifingarstjóri: Þórdis Þórisdóttir
Setning og umbrot: Filmur og prent, Ármúla 38.
Prentun: Blaðaprent hf., Siöumúla 12.
Áskriftarsíminn er 681866.
Áskriftargjald 600 kr. á mánuði. í lausasölu 50 kr. eintakið virkadaga, 60
kr. um helgar.
SMEKKUR FYRRUM
HEILRRIGÐISRÁÐHERRA
Ragnhildur Helgadóttir, fyrrum heilbrigöisráðherra hef-
ur undarlegan smekk. í umræðum á Alþingi um fjárfram-
lög til byggingaráD-álmu Sjúkrahúss Keflavíkur, fór Ragn-
hildurhörðum og niðrandi orðum um frétt Alþýðublaðsins
sl. þriðjudag, þess efnis að heilbrigðisráðherrann fyrrver-
andi hafi gefið út „gúmmíloforð" þegar hún samþykkti 30
milljón króna lántökuheimild til byggingarinnar þann 15.
apríl sl. þrátt fyrir að fjármálaráðherra hafi neitað slíkri
umleitan þremur vikum áður. Ragnhildur Helgadóttir seg-
ir eftir á að þetta hafi verið yfirlýsing fagráðuneytis en ekki
loforð um peninga. Fullyrðingu Alþýðublaðsins segir
hún „gersamlega villandi" og afar ósmekklega".
Olafur Björnsson, formaður stjórnar Sjúkrahúss Kefla-
víkur fullyrðir í samtali við Alþýðublaðið sem birtist í gær,
að enginn stjórnarmanna hafi áttað sig á því að 30 milljón
króna lántökuheimild sem Ragnhildur Helgadóttir, fyrrum
heilbrigðisráðherra, samþykkti fyrirsitt leyti í vor, hafi ekki
haft neina þýðingu. „Áttum við aó giska á það? Það hefði
verið lágmarkskurteisi af Ragnhildi að taka fram í bréfinu
til okkar að frjármálaráðuneytið hafi neitað. Það þegir hún
um. Það hefði líkamátt takafram í bréfinu að hennar heim-
ild skipti engu máli varðandi leyfi til lántöku," segir for-
maður stjórnar Sjúkrahúss Keflavíkur við Alþýðublaðið.
Þessi orð tala sínu máli. Það má vel vera að Ragnhildi
Helgadóttur þyki það „afar ósmekklega" sagt að hún hafi
gefið út „gúmmíloforð". En það er einnig Ijóst að stjórnar-
mönnum Sjúkrahúss Keflavíkur þyki „afar ósmekklegt11 af
fyrrum heilbrigðisráðherra að samþykkja fjárveitingu „fyr-
ir sitt leyti“ vitandi að lánsveitingin fékkst ekki frá fjár-
málaráðuneytinu, og taka það ekki fram í bréfi sínu. Og
„gersamlega villandi“.
Það var ennfremur „afar ósmekklegt" og „gersamlega
villandi“ af flokksbræðrum heilbrigðisráðherra fyrrver-
andi að nota lántökuheimild Ragnhildar Helgadóttur
óspart í kosningabaráttunni á Suðurnesjum í kosninga-
baráttunni í vor. Kjósendur vissu ekki betur en lántöku-
heimildin væri traust. Ragnhildur Helgadóttir sýndi enga
tilburði til að upplýsa kjósendur í Reykjaneskjördæmi um
að lántökuheimildin væri „gúmmíloforð". Aðgerðarleysi
hennar var bæði „gersamlega villandi" og í raun „afar
ósmekklegt". Kosningabarátta Sjálfstæðisflokksins á
Suðurnesjum fyrirsíðustu alþingiskosningareraðfáásig
heildarljós sem er „afar ósmekklegt" og „gersamlega vill-
andi“. Aukareikningur vegna Flugstöðvarinnar hljóðar upp
á tæpan milljarð. Sá aukareikningur hefur þegar fengið á
sig pólitískan kosningaþef. Nú hefur komið I Ijós að kosn-
ingaloforð um lántökuheimild handa byggingu D-álmu
Sjúkrahúss Keflavíkur var innihaldslaust loforð; marklaus
yfrlýsing, með öðrum orðum „gúmmíloforð". Slík kosn-
ingabaráttaer„afarósmekkleg“og „gersamlegavillandi".
Viðbrögð Ragnhildar Helgadóttur við upplýsingum Al-
þýðublaðsins verða að teljast furðuleg. Aðför hennar að
blaðinu í þingsölum er ekki máli hennar til framdráttar,
heldur bæði „afar ósmekkleg" og „gersamlega villandi".
Fullyrðingar Ragnhildar Helgadóttur, að í bréfi sínu hafi
ekki falist neitt loforð um peninga, að menn hefðu átt að
vita að opinbert fé komi frá fjármálaráðuneyti og að bréf
hennar hefði fyrst og fremst verið yfirlýsing til styrktar
framkvæmdum við D-álmu sjúkrahússins, verða að teljast
mjög loðnar og veikar í Ijósi þeirrar fullyrðingar stjórnar-
formanns sjúkrahússins að enginn stjórnarmanna hefði
áttað sig á því að samþykkt Ragnhildar Helgadóttur hefði
ekki haft neina þýðingu. Kjósendur, stjórnarmenn og þeir
sem afskipti höfðu af málinu á Suðurnesjum virðast ekki
hafa haft hugmynd um að yfirlýsing um samþykki fyrrum
heilbrigðisráðherra hafi verið „gúmmíloforð“.
ÖNNUR SJÓNARMIÐ
ÞÁGUFALLSSÝKIN er
ef til vill einn alvarlegasti
munnsjúkdómur íslendinga.
Og menn þjást af honum
líkamlega sem andlega. Dag-
blaðiö Dagur á Akureyri tók
þennan sjúkdóm fyrir nýlega
á skemmtilegan hátt. í lok
greinarinnar skrifar blaða-
maður Dags eftirfarandi:
„Ég leyfi mér að halda því
fram að meirihluti þjóðarinn-
ar sé „þágufallssjúkur" en
það er mismunandi á hve
alvarlegu stigi „sýkin“ er hjá
einstaklingunum. Sumir
segja „mig langar“ þegar
frumlagið breytist gleymist
þessi regla og þeir segja
„Agli langar“ eða „henni
langar“ í staðinn fyrir „Egil
langar“ eða „hana langar“. Á
að senda þjóðina í meðferö?
Nú langar mig til að höfða
til máltilfinningar ykkar. Hvað
eru margar villur í þessum
texta, sem gæti verið eðlilegt
talmál:
„Ég verð að hringja í laekn-
irinn því Gunna er lasin. Ég
veit að henni finnst þetta
hinn mesti óþarfi og henni
langar ekkert til læknis en
hún neyðist til að leita sér
hjálpar. Ha, kvíðir þig fyrir?
Nei, láttu ekki svona. Grími
vantar hvort eð er alltaf fleiri
sjúklinga og mig hlakkar til
að sjá þér batna.“
Hvað er athugavert við
þennan texta? Jú, þarna eru
5 áberandi beygingarvillur
eins og flestir sjá vonandi
eins og skot. Ef ekki þá hlýt-
ur beygingakerfi málsins að
vera á leiðinni til andskotans.
Lýk ég nú þessu eintali mínu
en vona þó að einhverjir hafi
haft af þvi nokkurt gaman og
jafnvel gagn.“
Jú, þetta var skemmtilegur
lestur úr Degi. Maður hlakkar
bara til að sjá meira af þessu
tagi.
NÝR ritstjóri er tekinn við
Mannlífi, Svanhildur Konráðs-
dóttir, sem tekur við af Árna
Þórarinssyni sem er á leið
yfirtil Morgunblaðsins.
Helgarpósturinn hefurviðtal
við Svanhildi af þessu tilefni
og spyr meðal annars út frá
eigin reynslu hvort ekki sé
erfitt að finna forsíðuefni til
að selja. Lesum spurningu
HP og svar hins nýja rit-
stjóra:
Hefurðu áhyggjur af
því að þurfa að finna tíu for-
siðuefni á ári til að selja
blaðið?
„Vissuiega. Þetta er lítið
þjóðfélag og það er tæplega
hægt að ætlast til þess að
tímarit komi meö tíu sprengj-
ur á ári. Ég vil ekki blekkja
lesendur. Það verður að
vera kjöt á beinunum. Maöur
veifar ekki tómri beinagrind
nema einu sinni. Ég ber virð-
ingu fyrir lesendum og geri
ráð fyrir að þeir hafi skýra
dómgreind og vilji fræðast
um eitthvað nýtt. Hins vegar
virðist svo vera sem að for-
síður þurfi að höfða til ein-
hvers sem fólk þekkir vel
fyrir. Það er oft verið að
kvarta yfir því að við skrifum
bara um „jat-settið“ í Reykja-
vík, af hverju skrifum við ekki
um hvunndagshetjuna, en
staðreyndin er sú að það
nennir enginn að lesa það.
Þetta er ákveðinn tviskinn-
ungur og ég lit á það sem illa
nauðsyn að selja blaðið út á
einhverja „sensasjón““
Jahá. Það verður fróðlegt
að fylgjast með „jet-settinu“
og beinagi'indunum í Mann-
lífi.
MARGRÉT Guðnadóttir
prófessor hélt ræðu á full-
veldissamkomu stúdenta í
Háskólabíói þann 1. desem-
ber s.l. Þar komu fram mörg
athyglisverð sjónarmiö. Les-
um til að mynda hvað Mar-
grét hefur að segja um svo-
nefnt „ríkisbákn:"
„Ríkisstofnanir okkar eru
heldur ekki af hinu illa, og
óþarfi að tala um þær sem
,,ríkisbáknið“ eða „kerfið“ í
óijósri og niðrandi merkingu.
Þetta eru heilbrigðisstofnanir
okkar, sem viö viljum gjarna
að séu í góðu lagi, þegar við
verðum veik, skólarnir okkar,
sem við viljum að veiti börn-
unum okkar hina bestu
menntun, og ýmis önnur
menningar- og þjóðþrifafyrir-
tæki, sem við getum miklu
síður verið án, en margs
þess, sem við eyðum í pen-
ingum frá degi til dags.
Starfsmennirnir í þessum
ríkisstofnunum eru heldur
ekki neinn sérstakur afætu-
iýður, eins og oft er látið í
skína heldur oftast nær vand-
að og samviskusamt fólk,
sem vinnur störf sín eftir
bestu getu, oft við hin erfið-
ustu skilyrði. Reynum heldur
að skilja gildi sameiginlegra
stofnana okkar fyrir heil-
Svanhildur: Maöur veifar tómri
beinagrind bara einu sinni.
Margrét: Menningarverömætum
er sýnt tómlæti
brigði, sjálfstæði og menn-
ingu þjóðarinnar, og reynum
að bæta þær, svo að þær
megi betur gegna hlutverki
sinu. Hættum að stela frá
þeim, og setjum heidur stolt
okkar í að styðja það starf,
sem þar fer fram. Við getum
lagt þeim til meiri peninga,
ef við viljum, rétt eins og is-
lenskarkonur gerðu, þegar
Landspítalinn reis af grunni.
Verðmætamat islensku
þjóðarinnar breyttist ótrúlega
mikið eftir að hún varð rík
þjóð. Menningarverðmætum
er nú sýnt þvílíkt tómlæti, að
erfiðlega gengur að fá stjórn-
völd til að leggja til þeirra
lögboðnar fjárveitingar, jafn-
vel þá skatta, sem sérstak-
lega eru lagðir á vegna til-
tekinna verkefna. Við, börn
góðu áranna, skulum reyna
að muna, að rikissjóður var
líka tómur á kreppuárunum,
þegar ísiensk þjóð tók sam-
an höndum og reisti þær
menningar- og sjúkrastofnan-
ir, sem við búum að enn
þann dag í dag. Af fátækt
sinni bætti almenningur við
því, sem til vantaði.
Nú er öldin önnur. Síðan
við urðum rík, sér enginn út
fyrir askinn sinn, og hug-
myndaflugið hjá þeim, sem
eiga afgang peninga, er ótrú-
lega fábreytt og oftast nær
skaðlegt. Jafnvel Hitaveita
Reykjavíkur, þetta þjóðþrifa-
fyrirtæki, sem fremst hefur
gengið í nýtingu jarðhita til
hagsbóta fyrir landsmenn,
hefur ekkert þarfara viö fé
sitt að gera þessa dagana en
að huga að glerhöll ofan á
hitaveitugeymana á Öskju-
hlíð, glerhöll fyrir tugi miilj-
óna, segja fjölmiölar“
Einn
me8
kðffinu
Eins og lesendur þessa dálks hafa eflaust tekiö eftir er
ekki alltaf hlaupið að því að vera fyndinn í dagblöðum.
Saga í því tilefni: Dagblað eitt fékk sent þykkt umslag.
Þegar ritstjórinn opnaði bréfið ultu út nokkrirtugir brand-
ara á litlum miðum. Bröndurunum fylgdi bréf fá höfundi
brandaranna sem taldi sig nokkuð snjallan í sinni grein og
bað um að sér yrði send greiðsla hið fyrsta fyrir birtingu
brandaranna. Nokkrum dögum síðar fékk höfundurinn
bréf frá ritstjóranum. Höfundurinn hélt að ávísun væri í
bréfinu og reif það upp. Enginn tékki var í bréfinu en lltill
miði frá ritstjóranum. Á honum stóö: „Þakka þér fyrir
brandarana. Eg hef séð suma en suma ekki.“