Alþýðublaðið - 28.05.1988, Blaðsíða 2

839 r ism .öi
2
' 'UJpCfCCQ: j"j j
Laugardagur 28. maí 1988
LITILRÆÐI
Flosi Ólafsson
skrifar
AF OPINNI UMRÆÐU
Lögreglan kvödd að húsi til
að handsama hunangsflugu
(Morg. 18. maí ’88)
Þaö eru einkum tvær nýbirtar stórfregnir
í Morgunblaöinu sem vakið hafa íslensku
þjóðina til umhugsunarum málefni lögregl-
unnar. Önnur undir fyrirsögninni:
LJÓSASTAUR FÉLL Á KONU
og hin
LÖGREGLAN KVÖDD AÐ HÚSI TIL AÐ
HANDSAMA HUNANGSFLUGU.
í fregninni af því þegar Ijósastaurinn féll
á konuna er frá því skýrt hve fljótt lögreglan
brá viö og kallaði slökkviliöiö út, en þessi
válegi atburður átti sér staö í Hljómskála-
garðinum þar sem konan var aö spóka sig,
eins og stundum er gert í Hljómskálagaröin-
um. Þá skeöi þaö allt í einu, eins og hendi
væri veifað, aö Ijósastaur féll á konuna og
laskaöist talsvert, eftir því sem segir í frétt-
inni.Strax varkallaöáslökkviliöiöen ekki er
þess getið í hverju slökkviliöiö átti aö
slökkva, hvort þaö var konan eöa staurinn.
Allt fór þetta vel að endingu og mest fyrir
vasklega framgöngu lögreglunnar sem
beinbraut engan í þessum umsvifum.
Síöari fregnin um þaö hve giftusamlega
tókst til þegar lögreglan var kvödd í heima-
hús til aö handsama hunangsflugu. Hun-
angsflugan var færð á stööina eftir að tveir
lögreglumenn höföu yfirbugaö hana. Þegar
mál hins handtekna hafði þar verið tekið fyr-
ir og afgreitt, var dýrinu sleppt og ekki taliö
aö til málareksturs komi vegna þessarar
handtöku og þykir það tíðindum sæta.
Sannast aö segja andar margur léttar
þegar svona fréttir birtast af „vöröum lag-
anna“, sem stundum voru, þegar ég var
yngri, kallaöir „piltamir". „Piltarnir“ hafa
nefnilega átt talsvert undir högg aö sækja
hjá almenningi uppá síðkastiö.
Já það er nú meira hvaö lögreglan á um
sárt aö binda þessa dagana. Þaö hálfa væri
nóg.
Baraallirámóti löggunni.Tíundi hverlög-
regluþjónn í málaferlum viö meinta söku-
dólga útaf meintu harðræöi, ef marka má
fjölmiðla. Formaöur lögreglufélagsins
alveg í rusli útaf þessum ósköpum, sem
ekki er nema von og reynir aö bera blak af
sínum mönnum á opinberum vettvangi í
fjöjmiölum, enda víst til þess kjörinn.
í Mogganum um daginn sagði hann orð-
rétt:
Það virðist vera staöreynd að lögreglunni hefur ekki tek-
ist að halda sinum hlut eftir þvi sem samfélagið hefur
breyst, fjölmiðlum fjölgað og öll umræða opnast... Það
er svo komið að lögreglumenn eru orðnir hræddir við að
taka á málunum, það vofir stöðugt yfir ótti við fjölmiðla,
kærur, yfirheyrslur, stöðu og ærumissir.
Auövitað er maöur djúpt snortinn þegar
maður hugleiöir hiö dapurlega hlutskipti
lögreglunnar, aö eiga sífellt yfir höföi sér:
kærur, yfirheyrslur, fjölmiölafár, stööu- og
ærumissi, en þó geta verðir laganna hugg-
aö sig viö þaö, aö undir þessi ósköp eru allir
þegnar þjóðfélagsins seldir, bara ef þaö
kemst upp aö þeir hafa ekki farið eftir sett-
um reglum.
Bestu menn geta orðið uppvísir aö því að
vera hinir verstu menn, ef þaö bara kemst í
hámæli hvað þeir eru aö dunda þegar aðrir
sjá ekki til. Þegar svo slysalega tekst til aö
„umræöa opnast“ um hina ærukærustu
athafnamenn eru þeir áöur en varir orönir
braskarar, fjárglæframenn og falsararog óö-
ar komnirí alla fjölmiöla, af því þeirhafaver-
iö kærðirog yfirheyröirog síðan missa þeir
æruna.
Og bara vegna þess aö „umræda opnað-
ist“ um atferli þeirra.
Auðvitað eru lögreglumenn upp til hópa
bestu menn, vænirog góöir. En ef þeirverða
uppvísir aö því aö hafa ekki farið að settum
reglum í starfi, eru þeiróðar komnir í „vond
mál“, einsog þaö er kallað.
Þó í því sé ef til vill engin sanngirni, þá
veröur lögreglan víst aö starfa eftir lögum
og reglu, blessaöir mennirnir.
Ef þaö er hinsvegar staöreynd að lögregl-
an sé oröin óstarfhæf eftir aö umræöa opn-
aðist um starfshætti „piltanna“, þáeru góö
ráö dýr.
Þær starfsstéttir sem ekki geta unnið fyr-
ir opnum tjöldum þola ekki opna umræöu.
Lausnin á vanda lögreglunnar er ef til vill
sú að loka umræöunni og leyfa lögreglunni
að starfa í kyrrþey. Losa „piltana11 undan því
að bera ábyrgö á gerðum sínum.
Nema — sem líka er lausn — aö lögregl-
an snúi sér alfarið aö viðfangsefnum sem
hún ræðurviðtil aö losnavið málssókn eftir
hvert viðvik.
Þá mundi ef til vill draga úr hinni „opnu
umræðu“.
Þessi dæmalausa harmsaga lögreglunn-
ar hófst eiginlega meö því aö Skafti nokkur
Jónsson nefbrotnaði af því hann langaöi
svo mikið til aö fá aö fara heim úr Þjóðleik-
húskjallaranum í frakkanum sínum.
Ef Skafti þessi hefði nú tekið Ketil Flatnef
sér til fyrirmyndar og látið nefiö gróa í kyrr-
þey, þá hefði umræöa ekki opnast og þá
gætu „piltarnir" notaö sömu starfshætti og
áöur og sinnt brýnum skyldum eftir eigin
höfði.
Eöa austfiröingurinn sem tvíhandleggs-
brotnaöi í vetur af því aö „piltarnir“ geröu
sér ekki grein fyrir því, þegar þeir voru aö
brjóta jakkann hans saman, að þeim hafði
láðst aö færa austfirðinginn úr jakkanum
fyrst.
Og viö þetta opnaðist umræða, sem er
þaö versta sem hent getur lögregluna.
En nú virðist vandi lögreglunnar leystur.
Veröir laganna eru farnir að snúa sér aö
mjúku máiunum einsog kvennalistinn, mái-
um sem ekki opna umræðu.
Hunangsflugurog Ijósastaurar fara ekki í
mál, jafnvel þó haröræöi sé beitt.