Alþýðublaðið - 28.05.1988, Qupperneq 16

\r
SS&r jsm .SS TUReb'iSQUbJ
16
Laugardagur 28. maí 1988
Chester Whitmore listrænn
stjórnandi flokksins.
The Black Ballet Jazz á Listahátíð:
AMERISK DANSSAGA
The Black Ballet Jazz
danshópurinn er nú væntan-
legur á Listahátíð með dag-
skrá, sem túlkar áhrif svert-
ingja á sögu og þrónun dans
í Ameríku. Hópurinn hefur
siarfað saman í þrjú ár. Á
þeim tíma hefur hann ferðast
viðs vegar um heiminn og
haldið sýningar. Og hefur
hann hvarvetna hlotið mikið
lof fyrir.
Sumarkvöld eitt fyrir
fjórtán árum, var Chester
Whitmore á leið heim úr sín-
um fyrsta steppdanstíma.
Þetta var árið 1974 í Los
Angeles. Hann kom fram á
mann sem var að skipta um
dekk á bflnum sínum, og
hjálpaði honum við verkið.
Bflstjórinn kom auga á stepp-
dansskóna sem Chester var
með, og spurði hann hvort
hann dansaði. Chester sagð-
ist ekki kunna mikið. Bllstjór-
inn bauð honum heim til sín
kvöldið eftir, og sagðist ætla
að sýna honum dálftið. Þegar
Chester kom í heimsókn,
sýndi bílstjórinn honum
glæsilegri steppdans en
Chester hafði nokkurn tíma
séð. Upp frá því varð Chester
nemandi þessa manns.
Ári síðar sá Chester kvik-
myndina „Stormy Weather“,
en í henni voru sýnd ýmis
brot úr söngleikjum með
svörtum söngvurum og döns-
urum. I lok myndarinnar er
glæsilegt dansatriði tveggja
steppdansara, og sagði
Chester kennara sínum frá
þessu daginn eftir. Þessir
dansarar voru Fayard og
Harold Nicholas, en þeir
skemmtu í Cotton Club og
víðar á árum áður. Þegar þeir
höfðu rætt saman um stund,
náði kennari hans í mynd-
bandsspólur af gömlum
myndum, og rann þá upp fyr-
ir Chester, að hann var ( námi
hjá Fayard Nicholas einum
besta steppdansara heims.
Þannig hófst fyrir alvöru
dansferill Chester Whitmore
sem nú kemur á Listahátíð
með dansflokk sinn The
Black Ballet Jazz. Danshóp-
urinn samanstendur af 17
manns, dönsurum og lát-
bragðsleikurum. í hópnum er
söngkonan og dansarinn
Trina Parks.
Meö dansi og látbragðsleik
túlkar hópurinn sögu dansins
LONDON
FLUGLEIÐIR
-fyrír þíg-
í Ameríku, allt trá afrískum
trommurítúölum til break-
dans og þeirra dansa sem
dansaðireru í dag. Hópurinn
hefur verið styrktur af
America’s National Endow-
ment for the Arts og útnefnd-
ur sem „menningarlegir
sendiherrar” Los Angeles-
borgar, sem er heimaborg
hans.
Dansarnir á dagskránni
segja sögu ýmissa tíma, og í
samantekt sem Joy Parnes
hefur gert, má m.a. lesa að
Cake Walk sé dans sem beri
vott um afrisk, evrópsk og
amerísk-indiönsk áhrif, og
hann mætti kalla fyrsta
bandariska dansinn, sem
ekki sé af innlendum toga
sprottinn. Dansinn gerirgys
að tilburðum „heldra fólks“
og var vinsæll meðal svartra
og hvítra. Jarðeigendur létu
bestu dansarana dansa sam-
an, og veðjuðu á þá sem
þeim þóttu bestir. Þeirsem
sigruðu fengu hveitikökur í
verðlaun, en þeir sem þóttu
skara fram úr losnuðu við að
vinna erfiðisvinnu á ökrun-
um, og voru gerðir að hús-
þjónum, sem var öllu betra
hlutskipti.
Swanne River Boogie er
um þann tíma er svartir
skemmtikraftar léku í upphafi
19. aldar í hringleikahúsum,
„vaudville“-sýningum og
ferðaleikhúsum, sem gjarnan
voru tengd lyfjasölu. Leikur,
söngur og einkennilegir
dansar svertingjanna voru
notaðir til að laða fólk að, en
síðan tóku aðrir við að selja
fólki snákaoliu og annað við-
lika, sem þótti hin ágætasta
lækning við ýmsu.
Take This Hammer er um
vegavinnuþrælana sem unnu
erfiðisvinnu í brennandi hita,
hlekkjaðir saman á fótunum,
með vopnaða verði yfir sér.
Þeir héldu taktinum með þvi
að syngja, jafnan um draum-
inn um flótta. „Taktu þennan
hamar, farðu með hann til
verkstjórans og segðu að ég
sé farinn."
Þetta er aðeins smábrot af
dagskráThe Black Ballet
jazz, en eins og að ofan
greinir nær sýningin alveg
fram til okkar tíma. í raun er
þetta ekki danssýning f
venjulegum skilningi, þetta
er miklu frekar dæmi og
sönnun þeirra miklu áhrifa
sem svartir menn hafa haft á
menningu Bandaríkjanna,
menningu hvíta mannsins og
þá úm leið okkar allra.