Alþýðublaðið - 26.08.1988, Blaðsíða 7

Föstudagur 26. ágúst 1988
ÚTLÖND
Umsjón:
Ingibjörg
Árnadóttir
Eiginmaður Jane Larsen, Finn,
andaðist af völdum alnœmis fyrir um
það bil fjórum mánuðum. Síðan hefur
líf Jane verið martröð líkast og
vinnuna missti hún.
„Hjálpsemi og stuöningur
samfélagsins hurfu meö Finn
— undanfarnir mánuðir hafa
veriö martröö. Þetta hefur
hér um bil verið verra en
nóttin þegar ég kvaddi
Finn...“
Fyrir hálfu ári komu Jane
Larsen og eiginmaöur hennar
Finn fram í sjónvarpi og lýstu
því hvernig líf þeirra var eftir
að staðfest hafði veriö að
Finn væri sjúkur af alnæmi.
Finn andaðist þann 10. april
og segja má að ekki hafi
raunir Jane minnkað eftir
andlát eiginmannsins.
„Þetta byrjaði með því að
sjúklingar sem voru á Hvid-
ovrespítalanum með Finn
fóru að halda mér úti í kuld-
anum, vegna þess að þeim
fannst ég hafa veriö of opin-
ská og gagnrýnin á kerfið.
Svo var komið að ég fékk
enga sálfræðilega aðstoð og
endaði með því að ég var rek-
in úr vinnunni. Tvisvar sinn-
um var þetta hreinlega orðið
mér ofviða og ég gleypti fullt
glas af pillum. Sem betur fer
var í bæði skiptin komið að
mér áður en það var of seint
— ég á þó ennþá börnin mín
þrjú. Samt er það svo, að
annað slagiö er ég hálfhrædd
við sjálfa mig...“
SIÐFERÐISLEGA RANGT
Jane er ekki aðeins sorg-
bitin vegna sjálfrar sín — því
eins og hún heldur áfram:
„Á hverjum einasta degi
verða margir fyrir því að
missa þann, sem þeim þykir
vænst um, og standa uppi al-
einir. Þeireru líka sorgbitnir
en margir þeirra hafa vinnu.
Það verður að segjast eins
og er, að það sem fór einna
verst með mig var þegar mér
var sagt upp vinnunni fyrir
rúmum mánuði. Árum saman
hef ég unnið við skrifstofu-
störf í félags- og heilbrigðís-
geiranum í Kaupmannahöfn.
Það er sjálfsagt samkvæmt
lögum leyfilegt að segja mér
upp. Ég var oft frá vinnu með-
an Finn var veikur og einnig
eftir lát hans, en siðferðis-
lega finnst mér þaö rangt.
Mér var sagt æ ofan í æ, að
menn skildu vandamál mín
og að ég skyldi bara vera
heima og safna kröftum.“
EKKERT UM ÞAÐ AÐ SEGJA
Uppsögnin var undirrituð
af starfsmannastjóranum,
Kirsten Fichner, sem svaraði
stuttlega: „Ég ræði aldrei
einkamál starfsfólksins."
Blaóamaður Det fri Aktuelt
spyr þá hvort tala megi við
yfirmann skrifstofunnar sem
Jane vann á.
„Það má enginn nema ég
skýra frá neinu...“
Strax og Ijóst var að Finn
var orðinn alvarlega veikur
átti Jane frumkvæði að því
að sækja um færri vinnu-
daga, og hún fékk leyfi til
þess að vinna aðeins þrjá—
fjóra daga í viku. Þaó kom
fyrir að hún gat ekki mætt á
þeim dögum — ekki síst vik-
urnar eftir andlát Finn:
„Það var eins og fótunum
hefði verið kippt undan mér
þegar mér var tilkynnt að ég
fengi ekki lengur þá sálfræði-
aðstoð sem ég þurfti svo
mikið a að halda og hafði
notið. Ástæöan fyrir þessu
var sú, að ég bý í Kaup-
mannahöfn og tilheyri því
bæjarfélagi hennar, en
„Stolpeggaarden" i Vangede,
þar sem ég var í meðferð, til-
heyrir amtinu. Nú hefi ég
ekki fengið sálfræöilega
hjálp í næstum því tvo mán-
uði og því fór sem fór, að ég
reyndi sjálfsmorð."
Jane Larsen heldur áfram
Á myndinni er Jane Larsen ásamt eiginmanni sinum, Finn, sem andaðist af völdum alnæmis fyrir nokkrum
mánuöum.
baráttu sinni, — fyrir nokkr-
um dögum hefði Finn orðið
þrítugur hefði hann lifað.
Jane Larsen segir: „Afmælis-
gjöf mín til hans er sú að ég
ætla ekki að gefast upp við
að reyna að halda loforðið
sem ég gaf honum, að vinna
af öllum mætti til hjálpar
þeim sem hafa lent í sömu
hörmungunum og hann. Ég
held áfram, þó mér sé full-
kunnugt um þær óvinsældir
sem ég bakaði mér þegar ég
gagnrýndi skortinn á sál-
fræðilegri og félagslegri að-
stoð til handa alnæmis-
sjúklingunum, sem eiga ekki
í önnur hús aó venda en
Hvidovresjúkrahúsiö. Mín
sannfæring er sú, að sama-
staður sem líkist sem minnst
sjúkrahúsi gæti gert þessum
sjúklingum lífið bærilegra."
Þegar Jane Larsen og Finn
hófu búskap var Jane ekki
kunnugt um að Finn hneigð-
ist til beggja kynja og þegar
hann sagði henni það reyndi
hún að hjálpa honum eins og
hún gat. Hún segir Finn hafa
verið góðan eiginmann og ■
föður. (Det fri Aktuelt)