Tíminn - 03.03.1968, Blaðsíða 6

18
TIMINN
SUNNUDAGUR 3. marz 1968.
BARNA-TÍMINN
VERÐLAU NAG ETRAU NIN:
ÓVEÐURSNÓTT
góðir drengír. Þið miumið það,
1
Hm, ég vissi, að hún mundi leiða til vandræða. — Eva Haraldsdóttir.
Á síðunni í dag birtiim við
nokkur þeirra bréfa, sem bafa
borizt í verðlaunasamkeppnina
um bezta niðurlagið eða beztu
myndimar við söguna Óveðurs
nótt, sem kom í blaðinu þ. 18.
febrúar.
Bréf ykkar verða að hafa
Fyrir sjónum þeirra blasti heljar-
mikil górilla. — Sendandi er
Krtetín Björnsdóttir.
borizt fyrir miðja vikuna, og
úrslit verða birt næsta sunnu-
dag.
Þið muniö efiaust, um hvaö
sagam fjallaði, en við skulum
aðeins rifja'utpp helztu atrið-
in.
Nonni og Siggi eru staddir
heima á óveðurskvöldi. Þeir
heyra átakanleg og einiloenni-
leg hljóð frá næsta húsi, en
þar býr Jakob, Mlorðmn mað-
ur, sem er nýtftuttur í húsið,
og drengirnir hafa ekiki séð
ennþá. Þeir óttast, að eitthvað
sé að gamla manminum, og
þrátt fyrir hræðsluna, manua
þeir sig u.pp og halda út í
náttmyrkrið. Þegar þeir beirja
að dyrum hjá Jaikobi, fá þeir
heidur kuildalegar móttökur,
hann býður þeiim þó inm. Þeg-
ar þeir slkýra frá, hvað þeir
hafi heyrt segir hann:
,yÉg vissi, að hún mundii leiða
til vandnæða.“
Kæri Barna-TíimL ég aetla að
senda söguna Óveðursnótt.
Svona ætla ég að enda sög-
uma:
Jakoh leit reiðillega til
drengjanna. ,JHvað r ð þdð
að slkipta ykkur aí d.rnarra
manna miálefnum? Parið þið
heim til ýkkar eins og skot.“
Strákarnir fóru út, en þeir
gáfust ekki uipp. Þeir læddust
að iglugganum. Þá sáu þeir,
bvar Jaikab opnaði skáp, út úr
homum íkomu tiveir menin. Svo
settust þeir allir að horði og
fóru að sipila. Jakob vanm þetta
spil og æpti af gleði, en hin-
ir öskruðu af von^ku. Þarna
kom skýringin á háivaðanum.
Ntomma og Sigga iétti-
Jón G. Eiríksson,
Berghyl,
llrunamannahrepvi,
Ámessýslu.
XXX ' ■
Drengimir stóðu hljóðir og
hiortfðu á Jalbolb með sikeifimg-
arsvip.
„Við befðum átt að vera
heima“, hivíslaði SiggL
Nú mildaðist sivipurimm á
Jakofbi og banm sagði: „Fáið
ykkur sæti, drengir, _ ég skal
segja yklkur noíkkuð. Ég setlaði
að vdta, hivernig nágranna ég
hefði eignazt, þegar ég ffluitti
í þessa götu. Það eru til marg-
ir vondir direngir í .veröldinmi,
en ég er viss um, að þdð eruð
drengir mínir, að Jesús sagði:
Þú skalt elska nláunga þdnm
eins og sjállfám þig. Það var
ekki ætílum mím að gera ykkur
hrædda. Ég vildi aðeims sjé
hvort þið væruð vondir dreng-
ir, en þið brugðust skjótt
tdl hjáilpar eims og góðum ná-
grönmum sæmir.“
Nú reis Jaflooþ upp og gekk
að stoáp, sem stóð við vegginm
Sigfússom.
og sótti ýmislegt góðgæti. ,yÞið
edgið það skilið að fá þetta
góðgæti, og borðið þið nú vefl.
Hérma kem ég svo með ógn-
valdinn, sem gerði yklkur
skellkaða," sagði Jalooto og
sýndi þeim stærðar segulþand.
Þegar drengimir voru toún-
ir að fá nægju sína af þessu
góðgæti, misu þeir upp og
þökfcuðu fyrir sig.
Jatoob fylgdi þeim Nonua og
Sigga yfir götiuma og bað þá
að heimsæfcja sig fljótlega aft-
ur.
Og í sama toili remmdi bffl
heim að húsimu. Jaflooto smeri
sér við og veifaði og hvarf inn
í gamla, draugalega búsið.
Steimgrímur J. Sigfússon, 12ára
Gummarsstöðum,
Þistilfirði, N.-Þiiug.
xxx
„Húm ihiver?“ spurðu dremg-
imir og störðu á gamflia mamm-
inm
nJá, þið spyrjið að þvi, svar-
aði hanmi og varð mú mildiari
em áður.1 „Getið þið ímyndað
ykikiur, hver það er?“
Dremgimir þögðu og lditu í
krimg um sig. En það var efcki
laust við, að þeir væru slegnir
ótta. Veðrið var auðtoeyri-
lega að versma og regmið
hamaðist á gflugganum. AEt í
einu iaust eldingu miður og
þetta hrœðilega hljóð fýllti
herbergið. Drengirnir náföln-
★
Svör við gátum í síðasta
blaði.
Fyrri dálfcur: Vimdurinn,
Könguló, Litur, Hnífur, Hóf-
nagli, Bók.
Stfðaxi déikur: SpegiM, Speg-
iilL
uðu og gripu hivor. í annan.
Þegar hljóðið dó út, litu þeiir
í átt-ina sem þeim heyrðist
hijóðið flooma frá. Sáu þeir þá,
hvar páfagaukur sát og virt-
ist dauðhræddur við eitthvað,
sena þeir efcki sáu.
„Ég sé, að þdð horfið mikið
á páfagaukinn þanm arna“,
sagði Jakob gamli. Og það er
rótt lausn. Hún Jn&lLa mín hef-
ur lengi verið miér til mjög
mikifllla óþægimda og þó sér-
staldega í þrumuveðrum."
„Þér eigið þó ekki við, að
það hafi verið þessi páfagauk-
ur, sem rafc upp þessi skelfi-
legu hiljóð?“ spurði Nonmi og
gapti af undrun.
„Æ, já, hún er svo agBlega
hrœdd við þessar drunur og
relour þá upp þessi óttalegu
hljóð.“
„En hvers vegna reynið þér
þó efcki að fljosa yður Við hana?“
„Ja — það er nú það“, sagði
gamli maðurinm, „ég hef mik-
ið hugsað um það, — en ég
drepa hana.“
i „Það skii ég vel“, sagði
DSflommi og gerðist mammaleg-
Framhald á bls. 22.
Jakob er þá líklega heima. — Eva HaraldsdótHr.